Pewnego dnia... (opowiadanie)

Weszłam do ciemnego pokoju. Usiadłam na parapecie chcąc ujżeć coś
co oddawało chłodne odczucia. W tej chwili zawiesiłam oko na śniegu.
Wydawał sie tak nomalny. Cudowny. Miało w sobie to coś czego nie miało
nic innego dotychczas. Chciałam otworzyć okno by móc rozkoszować się
 wiejącym wiatrem. Niestety niespodziewanie dodarło do mnie że nie
 mogę go otworzyć. Domyśliłam się że ktoś je musiał zamknąć. Tylko
 dlaczego? Wtem ujrzałam osobę o zabandażowanej głowie.
-Znów ona.-pomyślałam.-Znów.
Wiedziałam że jest to wytwór mojej wyobraźni. A istota przede mną
była nieprawdziwa.
-Czy już tak bardzo zwariowałam? - spytałam się jej mając jakąkolwiek
nadzieję że coś odpowie.
 Zastała nas cisza. W tej chwili wybuchł we mnie wulkan emocji.
 Przypomniało mi się, że ktoś próbuje zrobić ze mnie osobę
chorą psychicznie. Bez chwili wahania wbiegłam do kuchni spodziewając się
widoku matki.
-Dlaczego zamknęłaś moje okno na klucz? - krzyknęłam
 -Skarbie... Uspokój się.- powiedziała starając się mnie uspokoić.
Wiedziała że w takich chwilach jestem zdolna do wszystkiego.
 -Przecież jesteś niepoczytalna. Nic Ci nie zrobią!- Odezwał się głos w mojej głowie.
 Ja nie zważając na te słowa starałam się uzyskać odpowiedz na moje pytanie.
 -Czemu to zrobiłaś?- Spytałam donośnym głosem. Miałam nadzieje że ta się mnie przestraszy.
-Kochanie...-kontynuowała swoje nudne przemówienie. Nie czekając ani chwili dłużej
wybiegłam z domu.
W tej chwili nie czułam nic tylko targające mną jak nigdy przedtem emocje.
Myśląc o wcześniej zaistniałej sytuacji nie patrzyłam dokąd poniosą mnie nogi.
 Trafiłam do opuszczonego domu. A tak przynajmniej mi się zdawało. Ciekawa byłam
 co stało się z jego domownikami. Czemu tu nikogo nie było. Weszłam do budynku chcąc
 się rozejrzeć. Nie myślałam że wtedy trafię na...