Zapiecek i szczypta czegoś jeszcze.

 Gorg lubi w deszczowe dni przycupnąć pod krzesełkiem, które stoi między piecem a ścianą w kuchni. Kuchnia to tak naprawdę kuchnia tylko z nazwy. Gotowanie i cała reszta odbywa się najczęściej za ścianą, w sieniach, gdzie grzeje i trzeszczy drugi piec, inny. Kuchnia jest trochę pokojem do wszystkiego, a trochę sypialnią Buszki. Buszka - duża i bardzo dobra, co chwilę wybucha śmiechem i opowiada ogrom strasznie ciekawych historii.
Ale miało być o Gorgu.
Gorg mieszka w drewutnianej ścianie. Dziura do jego mieszkania znajduje się przy drzwiach, zaraz obok pieńka z siekierą. Gorg to malutkie, żółtookie stworzenie, co ma płowy pyszczek, różowe łapki i ogon zakończony kępką włosów. Jada głównie pajęczyny i orzechy, uwielbia też wszelkiego rodzaju słodkości. Podobno za sprawą tych słodkości i ciepła przetuptuje ze składu na drewno do kuchni.
Buszka twierdzi, że Gorga ktoś musiał za sobą przywlec z Bożyków, jeszcze w czasie sianokosów. To ona odkryła mieszkańca na gapę - bodej to smoła wzięła, toż to Gorg najprawdziwszy, a ja myślałam, że ich już całkiem nie ma. Byłabym przez zwierzaka postradała rękę! - wrzasnęła któregoś popołudnia z taką mocą, że można było pomyśleć, iż sobie tę rękę faktycznie siekierką odrąbała. Pół podwórza się zleciało, kaczki, kury, Gzik i koty. Nawet Tasienia przybyła z odsieczą zza płotu, myśląc, że Buszkę mordują, albo że wojna, czy inny czort.
Później, jak już całe towarzystwo ochłonęło i wyszło na jaw, kto spowodował harmider, Tasienia siadła na progu i trochę pogadała.
Kiedyś, niesmowicie dawno temu, jak jeszcze Tasienia była mała( co jest niewyobrażalne, jako że Tasienia jest starsza nawet od Buszki, całkiem siwa, okrutnie pomarszczona i ma tylko jeden ząb. Mówi, że resztę policzył czarny kogut i wypadły ), a las zaczynał się tuż za Gliniskami i ciągnął hen, daleko, daleko, Gorgów było więcej.
Wiosną i latem gniazdowały w dziuplach, w norach pod kamieniami. Bywało, że robiły sobie siedzibę w zapomnianym paśniku. Na jesień, z początkiem października, sprowadzały się bliżej domów, do stajni, składzików, suszarek i komór ze zbożem. Nie daj Boże, żeby sobie gorgowe stadło upodobało za miejsce zimowania strych, wtedy wielogodzinne szuranie i stukanie, głównie nad ranem - pewne jak amen w pacierzu. Jeśli się im nie udało w odpowiednim momencie przenieść, przesypiały całą zimę w lesie jak niedźwiedzie, w sobie tylko znanych miejscach.
Znaleźć śpiącego Gorga było wielkim zdarzeniem. Przeniesiony delikatnie w ciepłe miejsce, budził się powolutku, czasami dawał nawet oswoić i, jeśli kogoś polubił, spełniał życzenie. Jednak częściej stworek podrywał się gwałtowne w trakcie transportu, gryzł znalazcę w palec, czmychał i tyle go widziano. A takie ugryzienie - rzecz bolesna i to do tego goiło się paskudnie.
Tyle na temat tych osobników lata temu.
Buszka z początku złorzeczyła na nowego lokatora, że dziurę w ścianie wygryzł i teraz nie wiadomo, co z tym robić. Czy to u niej brudno jest, skoro się gadzina zalęgła? Może sprowadzi rodzinę i wtedy dopiero będzie... Może koty przestaną polować, a i krowa zacznie mniej mleka dawać, jak ją tymi żółtymi oczyskami zauroczy. Bo są psotne, te stworzenia. Po jakimś czasie jej przeszło, dopiero jak kiedyś wieczorem okrągłe ślepia błysnęły zza pieca, podniosła larum i przegoniła intruza miotłą. Z miernym skutkiem, się okazało.
Bo Gorg, chyba na złość, ulubił sobie właśnie Buszkę i kiedy tylko nadarza się okazja, siedzi, grzeje grzbiet i wodzi za nią wzrokiem, a jeśli Buszka przysiądzie na moment, to zbliża się niepostrzeżenie i łaskocze ją wąsami w nogę. Kilka razy aż podskoczyła ze strachu, przez to łaskotanie.
Z tego niemego uwielbienia już była wielka awantura. Zniknęła bez śladu buszkowa niedzielna chusta. Od samego rana poszukiwania, cały dom przerzucony do góry nogami - nie ma. Kamień w wodę albo diabeł ogonem nakrył, nie wiadomo. Dopiero kolejnego dnia ktoś zauważył kolorowy róg, sterczący ze ściany w drewutni... Ile się wtedy właścicielka zgrabionego mienia nalamentowała, jakie określenia padły - lepiej przemilczeć. Najważniejsze, że koniec końców wszystko wróciło do normy, jak zawsze. Tylko po wyprawach na Bożyki wszyscy mają dokładnie sprawdzane kieszenie, kaptury i inne zakamarki, do ktorych coś mogłoby się wcisnąć. Na Bożykach jest łąka, która łączy się z niebem i sporo innych różności. Ale to już zupełnie odmienny temat.