001. Kobieta, którą zwano Przeznaczenie

Miasto trawił ogień. Krzyki wznosiły się w nieogarnioną otchłań nocy wraz z ciemnym dymem. Bordowa ciecz prezentowała na ziemi abstrakcyjne wzory niczym malowidła na chłonnym płótnie. Płonące ciała leżały bezwładnie na ulicy, a ich swąd dusił tych, którzy jeszcze żyli. Chmury ognistych strzał przykrywały niebo, żeby po chwili gradem paść na gród. Tętent koni rozbrzmiewał jak wściekłe grzmoty. Ktoś wydawał rozkazy, ktoś przemykał bezszelestnie pomiędzy walącymi się budynkami, zupełnie nietknięty. Jeszcze inni biegli przed siebie, by przedrzeć się przez zgliszcza. Okolica przelatała się odgłosami trzaskającego ognia, błagań, wołania, płaczu, nawet modlitw. Bogowie zdawali się być głusi na prośby cierpiących.
Potężny zamek o wieżach tak strzelistych i wysokich, jak gdyby miały sięgać nieba, zbudowano na wyżynie znajdującej się w centrum płonącego miasta.

Na głównym balkonie stała postać. Ciemność skrywała siwiejące pasma starannie przyciętych włosów, za to światłocienie sprawiały, że jego płytkie bruzdy i zmarszczki pogłębiły się tak, iż ten niemalże pięćdziesięcioletni mężczyzna wyglądał, jakby czasy jego młodości minęły wiele dziesiątek lat temu. Twarz miał ponurą, pociągłą, kojarzącą się z lisim pyskiem. Wiedział, że śmierć, która zabierała wszystkich jego poddanych wkrótce wyciągnie kościste szpony również po niego oraz całą jego rodzinę.
Odwrócił głowę, by łypnąć oczami na pomieszczenie, w którym przebywało sześć osób.
Kobieta o kruczoczarnych włosach sięgających ramion, szczupłej, arystokratycznej twarzy trzymała na rękach niemowlę. Wokół niej zasiadała czwórka dzieci, z których najstarsze miało dziesięć lat. Każdy był ubrany w galowy strój, jakby familia uczestniczyć miała w jakimś święcie. Odzież ta miała jednak pasować do godnego pochówku ich martwych ciał, zamiast parady. Rozmiar tragedii zdawał się rozumieć nawet trzyletni chłopiec, którego oczy niczym błękitna laguna, patrzyły w nieokreślony dal.
Władca o lisich rysach twarzy wyciągnął z kieszeni dużą fiolkę wypełnioną bezbarwnym płynem. Był to wywar, mieszanka cykuty i tojadu. Miał przynieść szybką, ale zarazem łagodną i bezbolesną śmierć. Powinno wystarczyć dla wszystkich - przeszło mu przez myśl. Jeśli mieli zginąć wolał, aby nastąpiło to w jak najdelikatniejszy sposób. Jedyna droga ucieczki przed barbarzyńskimi najeźdźcami znajdowała się w tej fiolce. Mężczyzna przeklinał swój los. Przymknął powieki, żeby dzieci nie widziały jego szklistych oczu.
Mimo że każdy wdech palił płuca, on wypełnił je siarczystym powietrzem. Ich ból nie mógł równać się z gehenną, jaką skrywał w sercu. Cóż za ironia, jedynym sposobem zapewnienia bezpieczeństwa swojej rodzinie było pozbawienie ich życia zanim zrobią to wrogowie.
Krew pulsowała w jego tętnicach jak szalona za każdym razem, kiedy pomyślał, że musi uśmiercić swoją żonę i dzieci. Nie było jednak innego wyjścia. Wszystkie drogi ucieczki były zamknięte. Do podziemnych tuneli przedarł się ogień, najeźdźcy otoczyli miasto.
– Wasza Wysokość! Wyłamali wrota! Już są w zamku!
Zdawało się, że kiedy najemnik wypowiedział te słowa, zegary zaczęły głośniej tykać. Czas płynął nieubłaganie. Siwiejący mężczyzna ruszył w stronę żony i potomków. Nie wypowiadając ani jednego słowa, wręczył jej flakonik. Wtedy też małżonka głowy państwa utuliła niemowlę na pożegnanie i zwilżyła jego usta trucizną. Następnie pozostała czwórka chłopców, po upiciu swojej partii, kładli się do wielkiego łoża.
– Nie starczy dla nas obojga – niski, chrapliwy głos mężczyzny zakłócił przerażającą ciszę.
– Podzielimy się – odparła kobieta, kołysząc się lekko, jakby chciała ułożyć maleństwo do snu.
– Wypij całą resztę – polecił jej. – Nie mogę tutaj umrzeć – stwierdził dodatkowo chwytając za rękojeść miecza. – Zobaczymy się w zaświatach. – pogładził palcami jej policzek. Wydawała mu się idealna jak porcelanowa lalka. Jej skóra była równie zimna i krucha.
– Będziesz ranny – powiedziała. Była niezwykle silna. Róża, która choć miała zwiędnąć, chciała wyglądać godnie do samego końca. Łzy zbierające się na jej policzkach jak szron sprawiały, iż zdawała się być jeszcze bardziej wiotka.
– To bez znaczenia. Nasz herb przyozdabia ryczący lew. To do czegoś zobowiązuje. – flakon powędrował do szczupłych palców królowej. Przymknęła oczy, wypiła wszystko.
– Idę spać – oświadczyła.
– Do zobaczenia – złożył na jej ustach długi pocałunek.
Mężczyzna odczekał chwilę aż jego najdroższa ułoży się obok dzieci. Dopiero po tym wyciągnął lśniące ostrze z pochwy i wyszedł z pomieszczenia, zamykając drzwi na klucz. Już nie było odwrotu. Nie było nadziei, nie było modlitwy, nie było szans.
Król ruszył długim korytarzem, aby zmierzyć się z kobietą. Jej imię brzmiało Przeznaczenie.