006. Skrywana przeszłość

Świt przywitał ich już na granicy miasta Tores. 
Mieli szczęście, gdyż ostatnią partię drogi przejechali na powozie wśród pachnącego siana. Staruszek wyraźnie rozpogodził się na widok znajomych zabudowań, co tylko potęgowało wyraz ulgi na twarzy Fatuma. Jeśli Tolo się radował, wspólna podróż miała się skończyć.
W gruncie rzeczy rycerz nawet polubił gadatliwego seniora. Starszy człowiek musiał się do kogoś odezwać i kiedy był słuchany, czuł się potrzebny. Młody mężczyzna postanowił, że przynajmniej w ostatniej części wspólnego podróżowania, spełni jego prośbę. 
O dziwo, Tolo nie gadał tak bezsensownie jak Fatum myślał na początku. Co jeszcze dziwniejsze, tematy były nader interesujące. Opowieści wiekowego mężczyzny sprawiły, że młodzian poczuł żal. Namiestnik miał wrażenie, że z chęcią wróciłby do początku podróży i zaczął robić to, czego wcześniej nie miał zamiaru czynić - słuchać.
– Widzę już mój dom! – Tolo zawołał z pełnym entuzjazmem.
– Więc tutaj nasze drogi będą się rozchodzić – odparł jego towarzysz otwierając oczy. – Szkoda – dodał w myślach.
– Pozwól, że ugoszczę cię w swoim domu. Przez tydzień zdobywałeś dla nas jedzenie, pilnowałeś, żeby żaden z nas nie stracił życia...
– Za to mi płacisz – przerwał mu wywód.
– Nie gadaj, tylko chodź ze mną. Teraz ja zajmę się tobą.

* * *

– Nawet nie wiesz jak bardzo się o ciebie martwiłam – wyznała niska, lekko przygarbiona kobieta o śnieżnobiałych włosach.
Staruszka była małżonką Tolo i nazywała się Calia. Fatum zdążył już zauważyć, że jej gościnność i uprzejmość zdawała się nie mieć kresu.
Zasiadali w małym, ale przytulnym salonie, w którym panował mdlący zapach ziół leczniczych.

– Chłopcze, może więcej herbaty?
– Dziękuję – odpowiedział. Od dłuższego czasu nie używał innego słowa. Pogrążony we własnych myślach, zapomniał o otoczeniu. Rodzinna atmosfera domostwa nieco go przytłaczała.
– Ile masz lat? – zainteresowała się sędziwa pani.
– Dwadzieścia cztery.
– Długo już podróżujesz? – wtrącił Tolo.
– Odkąd pamiętam – odpowiedział krótko i rzeczowo. – Bo co miałem innego robić?
– Z jakiej wsi pochodzisz? Może ją znam.
– Jestem obcokrajowcem – zarzekł trochę niepewnie. – Guzik prawda... ale nie muszą wiedzieć niczego.
– Naprawdę? Skąd? – oboje wyglądali na zafrapowanych.
– Konan – padł oddźwięk. – Moją ojczyzną od zawsze i na zawsze będzie Illion – wyszeptało echo duszy.
– A twoja rodzina? Rodzice? – ciągnęli temat.
– Odciąłem się od przeszłości – stwierdził z zawziętością w głosie. – Nie chcę do niej wracać.
– Więc jesteś znów białą, niezapisaną kartą? – kobieta postanowiła użyć przenośni.
– Jestem tak biały jak czerwona jest krew – odparł ze zdecydowaniem. – Droczenie się z przeszłością nic mi nie da – w jego głowie przepłynęła myśl.
– Jesteś pewny? Nie chcesz wrócić do rodziny?
– Nie mam.
– Zrobili ci coś? Uciekłeś? – zatroskała się seniorka.
– Po prostu nie mam. Nie ma w tym ukrytych podtekstów.
– Co się z nimi...?
– Jak mówiłem, odciąłem się od tego. Panie Farlley, mówił pan, że kiedyś był żołnierzem i walczył na froncie. Chciałbym o tym posłuchać, jeśli można – zdobył się na uprzejmy i mocny uśmiech, który rozświetlił jego twarz.

* * *

W końcu opuścił chatkę pana Tolo i jego małżonki z 500 dukanami w kieszeni. Jak na zaledwie parodniową wędrówkę i możliwości finansowe staruszków, zapłata była sowita.

Znów został sam i nie miał się do kogo odezwać.
Kiedy był mały, bardzo bał się samotności. Poczucie wyobcowania tylko pogarszało jego sytuację.
Gdy podrósł, nauczył się z nią żyć. Właściwie, zaakceptował ją i uznał jako część swojego „jestestwa”. Wtedy jednak, mimo wszystko, miał pewną nadzieję na znalezienie bratniej duszy.
Obecnie kochał samotność. Była jego jedyną zaufaną przyjaciółką. Termin „samotność” zamienił na „niezależność”. Słowa te stały się synonimami i funkcjonowały tuż obok siebie.
Co ciekawe, miał poczucie spełnienia.
Kochał to, co go otaczało. Miał poetycką duszę, a przeszłość, którą od siebie odrzucił sprawiła, że stał się bardziej wrażliwy duchowo. 
Będąc paroletnim młodzikiem szybko nauczył się pisać, aby móc przelewać na papier słowa swojej duszy, dopóki nie uznał, że jest beztalenciem. 
Ulotne, chwilowe myśli były dla niego cenniejsze. Mimo porzucenia kariery poety wiedział, że umiejętność notowania jest bardzo przydatna. W obecnych czasach nie każdy pisał i czytał, co dla Fatuma było rzeczą absurdalną. Obie te zdolności wydawały mu się w życiu niezbędne.
– Może powinieneś spisać własną historię? – iskierka zapłonęła w jego głowie. – Głupota – metaforyczny kubeł wody szybko zgasił zapał. – Kto niby chciałby to czytać? I na co komu to wiedzieć? – Oprócz niego nikt nie wiedział. 
Porzucił rodową godność. Imię, które nosił za czasów dzieciństwa - Eniel, przekształcił na swoje nowe nazwisko. „Fatumem” mianowało go otoczenie. Miało to związek ze złym losem, który się za nim ciągnął. Z czasem przyswoił sobie ten przydomek i zaczął się nim przedstawiać.
– Koleje losu życia ludzkiego są niezbadane – westchnął. – Najlepiej, najbezpieczniej jest być „niezależnym”.