Tłum I (opowiadanie)

      – Chodź, kurwa, chodź! – krzyknął Mirek, gestem ręki zachęcając swojego przeciwnika do ataku. Ten drugi, Janek, zastanawiał się, czy w ogóle zaczynać bójkę. Wiedział, że to on będzie musiał zaatakować pierwszy. Mirek był po prostu zbyt tchórzliwy, za bardzo się bał.
      Wszyscy ze szkoły wyszli na zewnątrz, żeby popatrzeć na – jak to mówili – dwóch idiotów. Nikt jednak nie przyzna, że idioci są szkole bardzo potrzebni, bo bez takich osobistości byłaby po prostu nudna. A tak, przynajmniej co jakiś czas, można sobie na coś popatrzeć i ewentualnie komuś pokibicować. Ewentualnie! Bo, nie daj Boże, gdyby jeden z nich zginął... Wtedy pojawiłyby się wyrzuty sumienia...
      Jezu... Nie potrafię mu tego zrobić...
      Janek stał jakieś pięć metrów od Mirka. Zaczął przemieszczać się małymi krokami w jego kierunku.
      – Miruś – zaczął. – Nie róbmy głupstw, przecież wszystko między nami się ułoży – przystanął. – Chcesz rozwiązywać nasze problemy przy całej szkole?
      – Pewno, niech się dowiedzą jaką jesteś świnią!
      Kwestią wyjaśnienia: Mirek i Janek byli parą. Co ciekawe, wszyscy akceptowali ich związek. Nawet ich rodzice pozwalali im normalnie się spotykać, dawali pieniądze na kino, walentynkową kolację i inne tego typu sprawy.
      Janek pokiwał głową, zrozumiał, że nie da rady udobruchać Mirka. Widział w jego oczach tę żądzę krwi, determinację i chęć zemsty.
      – Bij go, bij go, bij go! – krzyczał tłum. Do wspólnych okrzyków dał namówić się nawet pan od wuefu. Janek mimo tego nie zamierzał się bić. Uważał, że przemoc nie jest rozwiązaniem, a jedyne co daje, to tylko kilka siniaków i ból głowy. Dlatego pewnym krokiem podszedł do Mirka, a ten błyskawicznie wyciągnął z tylnej kieszeni scyzoryk. Po sekundzie jego oczom pojawił się dziesięciocentymetrowy nóż. Tłum zawył.
      – Mirek, co ty...?
      – Tylko mnie dotnij, a poczujesz moją miłość do ciebie. Aż zaboli cię od niej serce.
      – Nie dźgniesz mnie.
      – Dźgnę.
      – Nie dźgniesz – powiedział stanowczo i oparł dłonie na jego policzkach. Pocałował go namiętnie, licząc, że ten zaniecha czynów, których i tak w przyszłości by żałował. Mirek oczarowany niespodziewanym zagraniem odwzajemnił gest. W końcu, otoczeni przez kilkudziesięciu rówieśników i nauczycieli, zaczęli się całować. W jednym momencie wszyscy wzięli udział w spektaklu uzewnętrzniania swoich odczuć. Niektórzy płakali ze wzruszenia, niektórzy dławili się śliną wskutek obrzydzenia, inni, dalej licząc na krwawy pojedynek, ujawniali na twarzy grymas niezadowolenia.
      – Pierdolone ckliwe pedały! – krzyknął pan od historii i zażenowany skierował się w stronę szkoły. Jednak w połowie drogi przystanął, słysząc przeraźliwy krzyk zebranych ludzi. Przybiegł z powrotem na swoje miejsce i zadowolony uśmiechnął się, kiedy zobaczył Janka klęczącego na ziemi, obejmującego w dłoniach nóż, który spoczywał spokojnie pod jego mostkiem. Jego usta wypełniały się krwią, której z każdą chwilą było coraz więcej. W końcu zaczęła spływać po brodzie, kończąc swą podróż na ziemi.
      Mirek stał przed nim i obserwował tę żenującą agonię. Nie żałował tego, co zrobił. Ciągle pamiętał tamten wieczór, kiedy Janek i Kamil...
      Nie wytrzymał. Nagły przypływ złości kazał unieść mu nogę i kopnąć Janka kończąc jego cierpienie. Trafił w nóż, który wskutek działającej siły umocnił swoje położenie w ciele ofiary.

      Janek upadł na ziemię i stracił przytomność.
      Stracił życie.

      Ciąg dalszy nastąpi.