Tłum IV

      Nauczycielka chwyciła duży drewniany cyrkiel i wzięła zamach, kiedy Janek miał już ją w zasięgu ręki.

      – Ty skur... – nie dokończyła. Janek zacisnął zęby na jej nadgarstku, wskutek czego cyrkiel upadł na podłogę. Pani profesor zawyła z bólu. Zrobiło się jej słabo. Czuła, jak Janek popuszcza lekko zacisk, po czym wgryza się ponownie z podwójną siłą. Jej ciało zostało sparaliżowane. Osunęła się na ziemię, nie broniąc się już więcej.
      Jelita, jelita, jelita...
      Kiedy Janek pałaszował wnętrzności kobiety, usłyszał za oknem pisk. Jakaś dziewczynka przechodziła za oknem i zauważyła go, kiedy jadł jej najlepszą nauczycielkę. Jej reakcja była typowa, jednak podpowiedziała Jankowi, w jaki sposób można wydostać się na zewnątrz.

      Zauważył otwarte na oścież okno. Coś podpowiadało mu, że kiedy znajdzie się po jego drugiej stronie, będzie miał okazję znaleźć o wiele więcej ofiar. Wstał więc niechętnie, pokracznie wdrapał się na biurko i podszedł pod okno.
      – Aaggraaar.
      Podniósł nogę i przerzucił ją na drugą stronę. Sapał głośno ze zmęczenia. Kiedy przeniósł ciężar ciała, upadł z trzaskiem na beton po zewnętrznej stronie budynku. Kiedy wstał, od razu skierował się w stronę zapachu świeżych ciał, pozostawiając swoją prawą dłoń na ziemi. Teraz jego ręka zakończona była tylko odstającą kością.
      Upadając kilkakrotnie, doszedł w końcu na szkolne boisko. Rosła na nim równo skoszona trawa. Kiedy uczniowie zauważyli Janka, zaczęli uciekać na boisko betonowe, znajdujące się po drugiej strony szkoły. Na miejscu zostało jednak kilku chłopców. Obserwowali uważnie Janka. Zastanawiali się, co zamierza zrobić. Janek instynktownie skierował się w ich stronę. Chłopcy przyjęli pozycje obronne.
      – Chłopaki, trzymamy się planu. Mnie nic nie zrobi, mówię wam – powiedział stanowczo Mirek.
      – Jesteś pewny?
      – Nie – odpowiedział szybko. – Ale warto zaryzykować.
      – Masz kij?
      – Mam. Biegnijcie już! – rozkazał. Chłopcy pobiegli za swoimi kolegami. Zniknęli za ścianą budynku.
      Janek zbliżał się do niego. Ręce miał wyciągnięte przed siebie, jakby chciał przywitać się z przyjacielem po długiej nieobecności. Mirek umocnił uścisk na kiju baseballowym, przygotował się na ponownie zabicie swojego – byłego już – chłopaka.
      – Jesteś dupkiem, wiesz? Pierdolonym dupkiem! – krzyknął do Janka. Ten przystanął, będąc jakieś trzy metry od Mirka. Przekrzywił lekko głowę, jakby próbował go zrozumieć.
      – Co, nie rozumiesz? Kamil... Mówi ci coś to imię?
      – Aarrrhhh...
      – Pewnie, że tak. Pięknie ci się nastawił! Też bym go zerżnął, mając taką okazję!
      – Aaaarrrrrhh – warknął głośniej.
      – Żałujesz chociaż?
      Cisza.
      – Żałujesz, czy nie!?
      – Aaaaaarrrhhhh.
      Mirek rozluźnił mięśnie. Kij wypadł mu z dłoni.
      – Mam cię dość. Wiecznie sprawiałeś problemy… – rozpłakał się i zamknął oczy. Kiedy po chwili je otworzył, zobaczył twarz Janka. Prawie stykali się nosami. Mirkowi momentalnie wzrosło ciśnienie, czuł, jak serce podchodzi mu do gardła. Chciał się cofnąć, ale nie potrafił, strach całkowicie sparaliżował jego ciało. Zaczął głęboko i szybko oddychać, czując swąd powietrza wydobywającego się z ust jego byłego kochanka.
      Janek sapał, wykonując szybkie, gwałtowne, lecz niewielkie ruchy głową. Wyglądało to tak, jakby chciał rozpoznać Mirka, analizując każdy centymetr kwadratowy jego twarzy. Nagle przestał się ruszać, spojrzał Mirkowi prosto w oczy i przechylił lekko głowę, starając się go niezdarnie pocałować. Mirek czuł, jak zawartość żołądka zaczyna wypełniać przełyk. Nagle, jakby czując powracającą siłę w jego ciele, odepchnął Janka od siebie. Ten upadł niefortunnie, tracąc kolejną dłoń.
      – Aahhhaaarr! – warknął zezłoszczony. Starał się podnieść, jednak Mirek uderzył go kijem w głowę. Nie powtórzył jednak czynu. Będąc gotowym na konieczność ponownego ataku, przyglądał się Jankowi. Wyglądał żałośnie. Pozbawiony obu dłoni próbował się podnieść. Warczał niczym głodny pies. Na blado–sinym ciele widoczne były czerwone żyły, oczy miał zaćmione, ruchy takie niezgrabne... Ta krew, resztki surowego mięsa między zębami... I nóż, tkwiący pod jego mostkiem...
      Nie mógł dłużej na to patrzeć. Przygotował się na najgorszy widok.
      – Zasłużyłeś sobie na to. Pomyśl o Kamilu, wtedy lepiej zniesiesz swoją drugą śmierć... – powiedział cicho i wziął zamach. Wycelował i uderzył. Usłyszał trzask łamanej czaszki.
      – Nic nie mów, nie przepraszaj.
      Trzask.
      – Pytałem się tyle razy!
      Trzask.
      –Tyle razy!
      Trzask.
      – Kłamałeś tyle razy, ile zadawałem pytanie!
      Trzask.
      – Więc teraz giń, skurwielu! – krzyczał przez łzy. Wciąż walił kijem w plamę krwi, roztrzaskane kości czaszki i kawałki zmiażdżonego mózgu.
      Ciało Janka umarło powtórnie.
      Tym razem wraz z duszą.

* * * 

      Ktoś zaczął bić brawo. Zza ściany budynku wyłaniali się stopniowo wszyscy uczniowie i nauczyciele, oprócz Marcina i pani od geografii, zjedzonych w sali numer trzydzieści jeden. Mirek słyszał, jak z czasem klaszcze coraz więcej uczniów. Niektórzy nawet gwizdali.
      Ale Mirek miał to gdzieś. Usiadł przy pozbawionym głowy ciele Janka i zaczął płakać. Czuł radość i ulgę, kiedy wpatrywał się w mieszankę roztłuczonego mózgu, leżących obok oczu i zębów. Jednocześnie nie opuszczała go złość. Był zły na Janka, że zmusił go to tak radykalnych czynów. To przez niego musiał go zabić.
      Aż dwa razy.