wszystkie warstwy abstrakcji [fragment]

wszystkie warstwy abstrakcji [fragment]

Żyję rozwiązując problemy, których nie powinienem mieć. Nikt nie powinien mieć problemów, a wszyscy je mają. To taka ironia. Ironia beznadziejna i głupia i nie wiadomo do tego czyja - czy świata, czy ludzi? Czy jakiejś mocy-niemocy wyższej? Losu, Boga, układu cząstek we wszechświecie? Układów równań z milionem niewiadomych? Bez pomysłu i szans na rozwiązanie. Układanka jakaś cholerna i nie trzeba mówić, że każdy klocek z jakiejś innej bajki?
Dzisiaj poczułem się jak dziwka. To, co ja tu robię, przecież to jest prostytucja. Kurwię się przecudnie i paskudnie zarazem w tym swoim świecie, światku. A miałem zupełnie inne priorytety, inaczej to wszystko widziałem, moje plany nie obejmowały rzeczywistości i jej fatalnych potknięć, i skutków tych potknięć, i skutków tych skutków... Miało być zupełnie inaczej. Co nie znaczy, że już nigdy nic się nie zmieni. Zmiany są pożądane, są oczekiwane i są jak najbardziej prawdopodobne. Założenie, jakie teraz i na przyszłość przyjąłem, wziąłem z książki, w której objawiał je gość, będący terrorystą i płatnym zabójcą zarazem, a magiczna formuła to to, że muszę być elastyczny. Elastyczność, to teraz klucz do sukcesu. To ona nakazuje nie przywiązać się do celów tak na sztywno, a traktować je jako wskazówkę. Już nie żelazne założenie i przymus. To nie sztywny i  zastygły w ostatecznej formie i kształcie bałwan, ale podpowiedź czym się kierować. Przez co filtrować to, co się robi na co dzień a pewnie i na co noc.
Podobno świat się rozpada.
Podobno na świecie zanikają wartości, te przez "w" duże, pielęgnowane pokoleniami tylko po to, żeby kolejni wyznaczeni przez kolejkę pokoleń popatrzyli na nie i poszli gdzieś dalej, nie olawszy ich nawet mizernym sikiem, oraz te przez "w" małe, o których nie da się wielkiego poematu napisać, bo istnieją tylko jako przelotne wrażenie "O, coś  znowu zniknęło". Świat pewnie zawsze się rozpadał, to nic nowego, zwykła konsekwencja rosnącej entropii, chociaż ten mój, to zdaje się z tym rozpadaniem przyspieszył i tą entropię wyminął i oderwał się od peletonu, jak kiedyś, a być może jeszcze i dzisiaj, tylko że ja dzisiaj już nie oglądam telewizji, o kolarzach i ich zmaganiach jakiś zmarły prezenter wiadomości sportowych mówił.
Powinienem jakieś słowa kluczowe na początku podać. To teraz modne podobno, słowa kluczowe, otagować dokument powinienem. I przytrzymać się tematu, bo na razie, to co akapit, to jakbym od początku zaczynał, nie ma związku, ten poprzedni akapit z tym, w którym teraz jestem, a ten obecny nie będzie miał związku z tym, który przyjdzie jako następny. Żelazne prawa związku przyczyn i skutków, które jak na razie, postanowiły mnie ominąć szerokim łukiem. "Pamiętasz, była jesień. Pokój numer osiem".  

Podobno w Sachsenhausen znów ktoś widział twarz Chrystusa w rosole.