Wieczorem

Szła ścieżką pośród krzaków, w letni dzień, wieczorem, gdy słońce jeszcze nie zaszło, ale nie było go już widać, bo zasłoniły je miejskie krajobrazy, wieżowce i nasypy kolejowe. Myślała o tym, że Aidi przywita ją jak zwykle pocałunkiem, przytuli, powie, żeby się pospieszyła, bo obiad już czeka i zupełnie wystygnie, jak się właśnie nie pospieszy, więc niech nie gada, tylko już się rozbiera i siada do stołu. Później będą razem jedli, ona opowie mu, jak było w pracy, co się stało, co ją poruszyło i co kto powiedział, a może i co ona na to, zwłaszcza co ona na to. Spyta, co w domu i czy gekony były grzeczne. Aidi odpowie, że wylegiwały się leniwie, domagały się dodatkowej lampy a Gucio chciał nawet wyleźć z terrarium, bo zaciekawiła go mucha latająca wysoko, wysoko pod sufitem. Czy to możliwe, żeby Gucio zobaczył muchę z odległości paru metrów, spyta Ona. Nie wiem, czy widzi, ale być może jakoś czuje tym swoim gekonim zmysłem, odpowie Aidi. Będą tak rozmawiać tuląc się do siebie i stykać ogonami, jak Gucio i Cezar w przyjemnym cieple lampy. Potem odpłyną w drzemkę, po której życie wróci powoli, stopniowo, nieznacznie. Wieczór niechętnie zaniesie ich w noc i będą śnili te same sny, każdej nocy inne, ale zawsze podobne do siebie jak dwa gekony, myślała idąc ścieżką pośród krzaków.

Nie zauważyła nawet, kiedy zaszli jej drogę: trzech młodych mężczyzn, każdy w dżinsach i bawełnianym podkoszulku. Mieli przekrwione oczy i czuć było od nich alkohol. Niezła dupa, powiedział jeden. Bierzemy ją, powiedział drugi. Trzeci, najgrubszy zaszedł ją od tyłu za i wykręcił ręce. Wyrywała się i próbowała uciec. Krzyknęła, że nie chce, co robią i wreszcie pomocy, pali się, bo słyszała, że to skuteczniej działa. Zasłonili jej usta, cicho bądź suko, jak nie będziesz cicho, to cię za…my. Zatkali jej usta osmarkaną chusteczką. Krew uderzyła jej do głowy. Próbowała mówić, że nie, nie chce, żeby ją zostawili, że odda im pieniądze, wreszcie że ma AIDS, żeby chociaż użyli prezerwatywy. Ale oni nie słuchali. Jeden trzymał ją od tyłu za ręce, drugi za nogi, a trzeci zdzierał ubranie. Zszarpał z niej bluzkę i biustonosz, ściągnął do kolan spódnicę i majtki. Wchodzili w nią po kolei, dwóch trzymało, trzeci gwałcił. Pomyślała, że mogą ją zarazić, że to są płodne dni, że to się może skończyć jeszcze gorzej. Trwało to w nieskończoność, tak długo, że nie pamiętała już początku. Kiedy skończyli, we trzech zanieśli ją na skraj kamienistej skarpy. Ten najgrubszy wydał komendę: Na trzy, cztery wyrzucamy. Wzięli zamach i wyrzucili ją w powietrze. Uderzając o kamieniste podłoże straciła przytomność.

Aidi denerwuje się, bo nie wie, czy odgrzewać obiad, który już wyłączył, żeby nie przypalić i który już niemal wystygł. Dzwoni znowu, znowu włącza się poczta głosowa. Jest wściekły. Już on tej suce powie, co o tym myśli, żeby tak nie dać znać, że się spóźni. Powinna być już godzinę temu. Zdarzało jej się już spóźniać, więc i tym razem na pewno pojawi się zmęczona, bo korki, bo autobus nie przyjechał: jeden, drugi, trzeci. Powinna zadzwonić, ale nie, olewa go. Znowu to samo. Przecież można chyba zadzwonić albo przynajmniej odebrać telefon, albo odsłuchać i oddzwonić. Aidi nakręca się i myśli, że więcej nie będzie już czekał z obiadem. Jak jeszcze kiedyś nie da znać i nie zadzwoni, to zje sam. Tak, tak właśnie zrobi: odtąd będzie jadł sam. Będzie jadł sam! Gekony poruszyły się jednocześnie i powtórzyły: będziesz jadł sam. Dzwoni telefon. Nareszcie, myśli Aidi i podnosi słuchawkę.

Jarosław Klebaniuk