Alter-ego

Amelia siedziała na krańcu zimnego, marmurowego schodka i gwałciła się kawałkiem poręczy. Popękana struktura minerału swobodnie zlewała się z obtartą do krwi świadomością. Pęknięcia wypełnione szczelnie lodowatymi wypukłościami. Każdy wystający fragment otoczony mrożącą obręczą. Hibernacja postępowała powoli, oszczędzając tylko głowę, na której żarzyły się resztki włosów. Kwaśno–drażniący zapach omiatał barwą całe pomieszczenie. Na podłogę upadł kryształowy żyrandol i rozprysł się milionami narządów w czerwoną masę. Płomień podtrzymywał odór krwi  .

Zrywając poparzoną skórę głowy, Amelia przysłuchiwała się świstowi, który towarzyszył za każdym razem, kiedy jej zmarznięta dłoń dotykała gorącego, martwego płata skóry. Wszyscy już odeszli. Oddali mocz w pobliskich krzakach, a butelki z niedopitym i wygazowanym piwem leżały porzucone w kątach jej pałacu. Ktoś nabił łabędzia na szczeble żelaznego płotu. Królicze truchła zdobiły ścieżki cudownego labiryntu, stworzonego z najlepszych krzewów i pielęgnowanego tak starannie przez starego ogrodnika.

Siedząc na schodach, całkiem łysa, z porwaną sukienką z szeleszczącej żorżety, wbijała z ogromną częstotliwością żelazny pręt pomiędzy uda. Była zamrożona, więc nie czuła bólu, a proces ten napawał ją niesamowitym rozbawieniem. Wiedziała, że jeśli za chwilę nie ruszy się z miejsca, pozostanie w pałacu na zawsze. W otoczeniu gnijących ciał swoich ukochanych zwierzątek, przy pozostałościach szampańskiej zabawy, której nigdy nie była częścią. Kilka razy usłyszy jeszcze huk fajerwerków, może nawet dotrą do niej pojedyncze refleksy przebijające się przez dziurę w malowanym suficie.

Gwałt był intensywny. Intensywność zaś była tym, czego potrzebowała najbardziej, lecz w perspektywie wieczności zdawała się być marną wymówką.
– Muszę to uprzątnąć – powiedziała, wyciągając pręt spomiędzy ud i ociekający dziewiczą krwią z namaszczeniem owinęła we fragment zasłony z egipskiej bawełny, aby za chwilę złożyć go na schodku. Powoli ściągnęła sukienkę. Zapięcie przy szyi wtopiło się w poparzoną na karku skórę i wraz z nią zostało rozerwane. Krew spływała po ciele, tworząc skomplikowane wzory podobne do orientalnych kwiatów na pałacowych drzwiach. Amelia stawiała bose stopy na pokrytych szkłem kaflach, wychodząc wprost do ogrodu.

Ludzie zaczęli klaskać, podrzucając do góry martwe króliki i kręcąc białymi łabędziami w taki sposób, że poprzez wytworzone w czaszce ciśnienie ich oczy wybuchały. Ktoś odpalił pochodnie i ogniem zajął się wesoły klaun z czerwonym nosem. Wiwatowaniu nie było końca. Starsza kobieta z gnijącą ręką złapała Amelię w pasie i przyciskając jej dłonie do swego pomarszczonego krocza powiedziała: – Też tu kiedyś będziesz, księżniczko.

Dziewczyna zaczęła biec, przepychając się pomiędzy tłumem, którego nie potrafiła rozdzielić, ani skategoryzować. Twarze, nienaturalnie powykręcane, wyglądały jak demony. Niektóre, o słodkich rysach dziecka, kusiły ją, aby podbiec i schować się w ich objęciach, lecz korpusy, z których wyrastały nie należały, do ludzkich. Widziała swoją małą siostrzyczkę z ciałem charta,  próbującą zjeść ostatniego żyjącego królika.
- Dokąd tak biegniesz? Nigdzie nie będzie ci lepiej – błagalnym tonem wołała kolejna hybryda.
Amelia zaczęła się wycofywać. Wracała spowrotem do pałacu. Zamknęła zamki w mahoniowych drzwiach i po turecku usiadła na środku marmurowej podłogi.
Dziewczyna nie pamiętała, że w tym budynku zamknęła się sama, wiele lat temu. Czując otaczającą przestrzeń, poczuła się jednak lepiej, pewniej. Wstała i otworzyła okno.

„Mogę zrobić wszystko, mogę spalić ten przeklęty ogród! Zadzwonię na policję, zamkną was w przeklętym wariatkowie! To jest własność prywatna, mój cholerny pałac. Zabiję was! Zabiję was wszystkich!”
Wygrażanie księżniczki na nic się zdało. Tłum zaczął śmiać się i dźwiękiem tym wypełnił cały pałac, aż ten zatrząsł się w posadach, a z popękanych ścian zaczęły wychodzić olbrzymie ćmy. Skupiły się przy wszystkich oknach i skrzydłami zakryły je szczelnie. Zabrały nawet nadzieję na blask pojedynczych fajerwerków.
Zniechęcona Amelia wzięła do ręki kawałek żelaznej poręczy i starannie wycierając ją z zaschniętej krwi, poczuła ulgę. Uczucie to przyszło znikąd, ale wypełniło ją szczelniej niż cokolwiek innego. Wypełniło ją jak woda, idealnie dopasowując się do każdej nierówności. Księżniczka z uśmiechem wprowadziła zimny pręt w swoje wnętrze i w narkotycznym amoku zaczęła poruszać nim do przodu i do tyłu. Rozgniatała wszystkie znajdujące się w niej narządy, mając przy tym najszczerszy na świecie uśmiech. Zrobiła to sama, a decyzja, którą podjęła, nie mogła zostać zmieniona.