list piąty (opowiadanie)

 Umiłowany, warszawski cwaniaczku… miałam już nie pisać. Jesteś jednak – na to wychodzi – bardziej umiłowany niż warszawski. Warszawa mi zmalała, Jerozolima urosła w oczach. Takie samolotowe czary-mary. Miłość można zabrać na pokład w ilości dowolnej, więc sobie nie żałowałam. Z nienawiści także nie rozliczają, toteż wysiadłam na Atarot objuczona jak ruska Żydówka, chociaż romans polskiego arystokraty z czystej, nie jakiejś tam aszkenazyjskiej, krwi Hebrajką uczynił mnie kimś innym. Wcale nie lepszym. Znasz moje zdanie i wiesz, że zadzieram nosa tylko wtedy, gdy mnie za mocno przyciskasz do podłogi. Poza tym Izrael staje się coraz bardziej ruski, Boże! Mogę więc robić za koszehną mathioszkę, phoszę szanownego pana.

 Dzisiaj pod Bazyliką Narodzenia spotkałam stareńkiego pejsacza. Najpierw stał długo, wpatrując się w wejście. Milczał i zdawało się, że nawet nie oddycha. Po jakimś czasie, nie zważając zupełnie na to, że słyszy go co najmniej kilkadziesiąt osób, tak sobie zaczął gaworzyć: „Najwyższy! Odkąd pozwoliłeś tej sekcie rozpanoszyć się po naszej ziemi mija dwa tysiące lat. Czy mógł Kajfasz spodziewać się, że nauka tamtego hardego cieśli przetrwa tak długo? Tak długo…”. Postał jeszcze chwilę i podreptał wolno w stronę bazaru. Zanim zniknął w tłumie, klepnął się jeszcze po udzie, pokrzykując: „Coś musi być na rzeczy! Tylko co?”.

 Ja mam podobne dylematy, kiedy myślę o naszej miłości. Co jest na rzeczy? Bierzesz mnie kiedy chcesz i jak chcesz. Nawet jak nie chcesz też bierzesz. Zapewne dla mojego świętego spokoju. Durna pało, kiedy Ci mówiłam, że mogę się z Tobą kochać codziennie, nie mianowałam Cię dowódcą armaty. Co Ty, ogniomistrz Kaleń jesteś? Ja proszę naszego Boga, żeby nam wolność do związku kropił, a nawet lał cebrem, a Ty się w nałogowca zamieniasz? Wiem, przepraszam. Obciążenie pokoleniowe. Może jednak spróbujesz więcej mi mówić niż robić?

 Takie odważne listy łatwo się śle z Azji.

 Aminta.