Codzienność (opowiadanie)

Drżą dłonie, a wszystko wewnątrz kurczy się do rozmiarów pająka. 
Wystarczyłoby spakować walizkę i pójść, tylko dokąd? 
Wrócił do domu, otworzył lodówkę i nadgniły pomidor doprowadził go do szału. 
Przecież pleśń widziana w przekroju, to biologiczne cudo drobnych igieł. Z bliska wyglądają jak synapsy. 
Widocznie to nie jego estetyka. Sińce na nadgarstkach kobiety i owszem. 
Szał pozbawiony wyjścia awaryjnego i hamulca nawet przepaści, w którą mogłaby się rzucić się bez spadochronu. 
Wszystko było bliższe, nawet strach. Obce łapy pomiędzy udami, nacisk, bez sensu jakikolwiek ruch, to tylko tak - na przeczekanie. 

- Dlaczego mówisz to z takim spokojem? - Natasza, widzę, przygryza wargi. 
- Nie zależy mi, to nawet już nie boli, jak poranne wstawanie. 
To codzienność, rozumiesz? 
- Chcesz od początku?

Przyszedł, otworzył lodówkę i zaczęło się. Najpierw brzeg talerza zapieczętował policzek. Odsunęłam się. Nie bolało. To też mu powiedziałam. Psychiatra mówił, żeby go nie denerwować. Najlepiej zabrać dziecko i wyjść, kiedy on wpada w furię. 
Pozwolić mi się uspokoić. Mam w dupie jej gadanie. 
- Nie bolało, tylko na to cię stać? – spojrzałam na niego. Tak zachowuje się pojmane zwierzę. 
Wtedy popchnął mnie na łóżko. 
- Zuzia? 
- Spała.
Zablokował nadgarstki, chociaż zupełnie nie wiem, po co. Dobrze wie, że jest silniejszy. Nie zamierzałam nawet palcem drgnąć. W końcu, to jego… 
Zimne, obrzydliwe dłonie pomiędzy udami i pocałunki jak obleńce. 
- Tak, można porównać  do robaków, które wpełzają na nagie, rozpalone stopy latem.
- Iza, on chyba nie…- Natasza rozpłakała się.
Kiedy już skończył, usłyszałam:
- Kochanie, mam nadzieje, że było ci dobrze.
W łazience spędziłam pół godziny, do czasu, kiedy Zuzia nie wstała.
Wiesz, nie podarłam spódnicy, majtek, nie nacięłam skóry, nie płakałam…
Zwymiotowałam, a później drugi i trzeci, i czwarty raz…
- Mamusiu.
Wtedy umyłam twarz zimną wodą i wyszłam zająć się małą.
- Wiesz, kochanie, tatuś kocha twoją mamusię.
Natasza wyszła. Pali jednego za drugim, a wiesz, co powie, kiedy wróci?
- Takie życie.