Żerowisko

Plantacja kamieni
Wg W.

Prawie zawsze po złotej rybce pozostaje
w kuli osad. Chemia nie tłumaczy wszystkiego i nie do końca mnie zadowala.
Podobno twarda woda, wiązania itd.
Myślę, że jeśli głaz, to u szyi i na dno, nie na płyciznach. Jeśli ktoś skacze,
to nie po to, by przywierać brodą czy czołem do ściany.

Chociaż w sumie nie to jest ważne. Ów osad jest zaledwie ubocznym skutkiem życia.
Jakkolwiek nie umówisz się, ze sobą i innymi, że nie ma ciebie, że nigdy ciebie
nie było, to ta cholerna maszyneria, którą jest pamięć, rysuje kreski jak
sejsmograf albo wykrywacz kłamstw. Im częściej powtarzasz i obiecujesz, że
jesteś – paczką, śmieciem, którego nie warto podnieść z chodnika, tym częściej
pojawia się Mateusz i mówi:
– Nie gubię śmieci i nie kopię paczek .
Trafia się jeden porządny, budzi wątpliwości, które jak kleszcze zaczynają tyć,
chorować i rzygać do mózgu. Najgorsze są miękkie, bo nie pokryte pancerzem.
Kiedy próbujesz je wyplenić, prześlizgują się pomiędzy palcami. Łatwo je
zgnieść, więc zęby pozostają pod skórą.

Czasem trzeba nacinać, żeby przypomnieć, po co hoduje się kamień w spiżarni.
Przy dojrzewaniu do skał potrzebna jak odpowiednia temperatura świństw. Najlepiej kiedy drożdże pokryte są już pleśnią. Rozdzielenie płynów ustrojowych i spokoju poprzez odparowanie nie trwa wiecznie. Jedyne, co się skrapla, to pot przy odwracaniu kamieni na boki. Praca ta wymaga dyscypliny, by uniknąć nierówności i pytań. Kiedy stojąc na ugiętych nogach czujesz, że już nie udźwigniesz, nastąpił odpowiedni czas.

***
Trywialnie się zaczęło – od instrukcji czyszczenia kuli.