Gorsze zaświaty cz. 2

2

Demony, jako istoty zrodzone z magii Ardanii, równe były statusem bogom. Z upływem nieprzewidywalnych strumieni czasu różnice idei i poglądów doprowadziły do podziałów między samymi bogami, jak demonami. Podczas, gdy krainy Ardanii zamieszkiwali ludzie (w rozumieniu ogólnospołecznym) - dzieci bogów, frakcji wyrozumiałej i prawej - demony podzieliły się na ich obrońców jak i agresorów. Tworząc pomieszane rasowo strony konfliktu, w którym brały udział także śmiertelni - rozpoczęła się era wojen, która trwała wiele wieków, zanim Cronos, wraz sprzymierzonymi, nie postanowił dać temu kres. Era wojen została ochrzczona określeniem „Zamierzchłe Czasy”, dziś nazywane „Dziejami Zapomnianymi”.
Wespół z bogami ustanowiono na Konwencji Pokrwawej prawa, z założenia, godzące wszystkie zainteresowane strony. Bogowie zostali na swoich miejscach, w wymiarze im przeznaczonym, podczas gdy demony, które nie chciały im towarzyszyć, zostały zesłane do utworzonego przez Cronosa dodatkowego wymiaru – piekła. Tam wszyscy oportuniści rządzili się jak chcieli. Najpotężniejsze arcydemony ustanowiły swoje prawa, a bogowie nie mieli w piekle żadnych wpływów, ani nawet wstępu. Na Konwencji ustanowiono także, iż piekło będzie karą dla grzeszników – każdej rasy.
Wytłumaczenie różnic jakie występują między demonami a bogami jest rzeczą filozoficzną. Albowiem bogowie i demony są istotami magicznymi. Ewolucja jednak nie byłaby sobą, gdyby zrodziła dwa takie same gatunki. Magia jest ostatnią wspólną dla nich cechą.
Demony w zamiarze miały mieszkać i dominować wśród śmiertelnych ludów, a przeciwwagą dla ich dominacji miały być bóstwa, opiekujące się z zaświatów słabszymi i ciemiężonymi. Dominujący despoci siłą rzeczy pragnęli zdobyć jak największe rzesze poddanych, tudzież wiernych, i zagrabić jak najwięcej dóbr i ziem. Bogowie nie kierowali się pychą i prymitywnymi żądzami, cenili umysłowe i duchowe bogactwa wyżej niż materialne. Część ludzi uważała to za szlachetność i prawość, następstwem czego widziano w bogach tych dobrych i sprawiedliwych, a część uważała to za oznakę słabości. Spory i różnice poglądów rozpoczęły erę usianą i splamioną wojnami i krwią…

Ghruba podszedł do niedużej, czającej się postaci, próbującej zachowywać pozory normalności odpowiadającej obyczajom piekielnym. Postać miała płaszcz z kapturem, który naciągnęła na głowę tak, że zasłaniał twarz. Czekała tam od kilku chwil, w zaciemnionym zaułku, brudnym i pełnym porzuconych śmieci - miejscu jakich wiele w Inferii. Między nogami przebiegły spłoszone szczury piekielne, wielkie jak koty.
- Któryś ty jest? – Strażnik zapytał bezceremonialnie.
- Numer 23, panie.
- Mów, czegoś się zwiedział. – Ghruba warknął na konfidenta.
- Lork wszedł do swojej zaśmierdłej klitki, i nie ruszał się stamtąd od kilku godzin. Nie wyściubił nawet nosa.
- Wie, że go śledzisz? – Ghruba przeszył denuncjatora surowym wzrokiem.
- Wątpię, trzymałem się z daleka. Nic nie widział. – Numer 23 rozejrzał się wokół, po czym jął mówić dalej. - Istnieje możliwość, że się spodziewał ogona. W końcu nie trafił do piekła wczoraj.
Ghruba się zamyślił, odstąpił krok do tyłu i powoli się rozejrzał po okolicy. Brud smród i ubóstwo, pomyślał. Piekło jest też karą dla mnie.
- Zrób tak, patałachu, przyczaj się gdzie indziej. Zmieniaj pozycje, ale nie za często. I bądź w ukryciu, nie pozwól, żeby cię dojrzał.
- Będę jak mucha na ścianie. – Konfident kiwnął głową i ruszył przed siebie, na uliczkę.
- Mucha, phi, żebyś nie był plamą na ścianie – wycedził.
Ghruba odwiedził kolejny punkt sieci szpiegowskiej. Wkroczył do pełnej – jak zwykle – speluny pod Załatanym Brzuchem i przeszedł majestatycznie, z egzaltacją, poprzez rozwierający się przed nim, a zamykający za nim, szpaler pijaków. Przy drewnianych ścianach speluny słudzy demonów rozwieszali listy gończe, z wypisanymi tłustym drukiem nagrodami. Jeden ze strażników – Krakusov - siedział już przy barze i popijał siki, zwane piwem.
- Il Castrato… - powiedział niechętnie Ghruba, witając się.
- Ghruba – barman kiwnął głową i podał mu naszykowane chwilę wcześniej piwo. Strażnik upił nieco płynu i skrzywił się na smak. – Okropne… - rzekł szeptem. – Mów, coś nowego się wydarzyło?
- Niestety, od twojej ostatniej wizyty nic się nie zmieniło. W każdym razie nic w sprawie „poszukiwanego” – wskazał palcem list gończy. – Chyba, że cię interesują inne plotki.
- No dobra, mów… - warknął zrezygnowany.
- Więc, jak wiesz, nasz cudaczny awanturnik jakiś czas temu został zesłany do Margath…
- …tak wiem, sam go tam posłałem… - Ghruba ponaglał barmana, machając ręką, by przeszedł do meritum.
- …więc, powiadają, że on właściwie stamtąd uciekł!
- Uciekł? Niemożliwe. Nikt nigdy nie uciekł z kopalń. Prędzej by z głodu umarł, błąkając się po labiryncie korytarzy.
- Jednak, ktoś go niedawno widział. Plotka szybko się rozeszła, nawet jak na nasze standardy.
- Uwierzę, jak zobaczę, Castro. – Ghruba upił piwa. – Masz coś jeszcze?
- W zasadzie nic ważnego, same pierdoły.
- Wiesz, co mnie interesuje najbardziej. Mam nadzieję, że jesteś ze mną szczery. – Wypił piwo do reszty, odstawił kufel z trzaskiem. – Bo jak nie to zostaniesz kupą gówna, a nie barmanem. – Na odchodne łypnął na Castra pogardliwie i wyszedł. Krakusov podreptał za nim, obejrzał się jeszcze po izbie pełnej brudnych grzeszników.
Na zewnątrz, spacerując wśród śmierdzących uliczek i ciemnego rynsztoku, Ghruba wypytał swego podwładnego.
- Masz coś?
- Jeden z konfidentów potwierdził, że nieznajomy jest w Inferii. Jednak cholernie ciężko go wykryć. Mówił, że prawdopodobnie ukrywa się na Rubieżach, acz nie ma dowodów. Jedynie domysły i poszlaki.
- Domysły i poszlaki… - Ghruba pokręcił głową z egzaltacją.
- Jednak, Ghruba, to całkiem logiczne. Dla kogoś kto chce się ukryć, rubieże są idealnym miejscem. A on sobie, najwidoczniej, daje rady w tamtejszym surowym klimacie. Posłałbym tam jakiś nieduży oddział, żeby przeszukali jaskinie. Może się coś wykluje.
- Nie mów mi co mam robić, Krakusov! To oczywiste, że trzeba sprawdzić każdy trop. – Ghruba popluł twarz towarzysza. – Wyślij standardowy oddział na patrol, ale niech nie włażą zbyt głęboko, bo to może budzić podejrzenie. A z patrolem poślij kameleona, niech wypatruje okolice. Rozstaw też czujki na obrzeżach, ale niech się ukrywają lepiej niż umieją. Ten Nieznajomy zaczyna mi grać na nerwach – warknął złowrogo.
- Tajest, kapitanie – Krakusov uniżenie kiwnął w salucie i pomyślał: Bo jest lepszy od ciebie, Ghruba.

Lork, nie mając nic innego do roboty, wyszedł wreszcie ze swej nory i wystraszony o swoją rzyć, poszedł do Załatanego Brzucha. Samemu będąc doświadczonym w szpiegowaniu, nie rozglądał się, ale strachu ukryć nie umiał. Roztrzęsiony wszedł do speluny, odruchowo poszedł do Il Castrato. Zaszył się za barem, i nalał sobie piwa - jak zwykle.
- Castro… - Lork zrobił żałosną minę.
- No nie, co znowu? – barman odparł i poczuł jak go opuszczają siły.
- On… był u mnie… - niedoszły szpieg opuścił głowę i odstawił piwo na bar.
- Kto? Ghruba?
- Nie…
- …on?! – barman szybko okręcił się dokoła w panice, a gestem ręki nakazał Lorkowi, by się uciszył. Podszedł do niego i chwytając za ramię pociągnął w głąb, na zaplecze. – Gadaj, co jest grane? W co ty mnie pakujesz?! Najpierw Ghruba, potem ten… Nieznajomy!
- Ale… to nie moja wina, Castro! – gadali głośnym, duszonym szeptem.
- Ja cię kiedyś sam wydam! Kmiocie chędożony! Cóżeś tym razem zmalował?!
- To nie ja, on po prostu sam przyszedł. Powiedział, że mam mu służyć, bo zrobi ze mnie… ach… zabije mnie! – jęczał.
- Groził ci? Hmmm – barman się zamyślił. Może nie jest taki „dobry”, jak mówił, pomyślał.
- W zasadzie, to proponował azyl. Powiedział, że może mnie ochronić. Ale mam mu służyć.
- No więc w końcu jak to było? Bo cię sam zadenuncjuję!
- Aaach – jęknął drgającym piskiem – nie rób mi tego, Castro, proszę! – Barman pokazowo zamachnął się na jego głowę, i surowym wzrokiem ponaglił, by mówił dalej. – Pogroził, że jeśli zakapuję, to mnie pośle na ciągłe zabijanie!
- Nie dziwię mu się! Ty pieprzony kapusiu! Chciałeś mnie wydać, tak? A może ja cię poślę na te permanentne tortury, co? Do Ghruby! Będziesz mógł u niego kapować do każdej usranej śmierci jaką ci zada!
- N-nie! Nie chciałem nic… nikogo! Nie mów tak! Błagam! – kwilił Lork.
- Jeszcze nie wiem co ja z tobą zrobię, ale miej się na baczności. Bo za chwilę do siebie zrazisz i mnie! Wybieraj teraz, komu będziesz lojalny. Mów!
- Ja, ja… - Lork nie mógł nic z siebie wydusić. Pocił się tylko i krzywił twarz w panice. Cofał się, stawiając kroki na oślep. Natrafił na zlew, wystraszywszy się, trącił żeliwne garnki, które spadły z hukiem. Podskoczył wyrzucając ręce do góry.
- Ty… ty psie! Ty chędożony konfidencie! Wiesz, co ja o takich myślę?!
- Castro! Błagam! Nie wydam cię… ani jego… - Lork korzył się na kolanach przed barmanem. Tulił czoło do podłogi, a dłońmi obejmował kostki barmana. Chował twarz między wyciągniętymi ramionami.
- Odwal się! – barman cofnął się od Lorka gwałtownie, marszcząc oblicze w grymasie obrzydzenia. – Wybieraj teraz! – wziął wielki nóż do krojenia mięsiwa. Jął powoli nacierać na Lorka, trzymając nóż nisko przed sobą, a sztychem celując w Lorka
- A! Castro! Oszalałeś?! – Lork włóczył tyłkiem po kamiennej posadzce, próbując oddalić się od barmana. – Co ty?! Nie rób tego! – wyciągał przed siebie ramiona, w poddańczym geście, w zasadzie błagając o litość.
- Zarżnę cię jak prosiaka! Mam już dosyć nadstawiania za ciebie karku! Albo się zadeklarujesz, albo już tutaj stracisz głowę!
- Castro! Błagam! – Lork oddychał szybko, oczy miał rozbiegane, a oblicze żałośnie wykrzywione ze strachu. – Jestem z wami, z tobą! Nie zakapuję! Mówię prawdę, błagam! Nie zakapuję! – Lork dotarł do ściany. Przylgnął do niej, a głowę odwrócił, bo Castro zbliżył ostrze na cal od jego oka.
- Wydłubię ci je, jeśli znowu coś spierdolisz! – rzekł zimnym tonem, cedząc każde słowo przez zęby. - Rozumiesz?! – wrzasnął.
- T-tak! – zlękniony, szlochał i trząsł się pod ścianą. Barman odsunął się wreszcie i rzucił nóż do zlewu, wzbudzając trzask, który poderwał Lorka.
- Wypierdalaj stąd! – powiedział twardo, ramieniem wskazując wyjście z zaplecza.
Castro chwilę jeszcze stał w środku pomieszczenia gospodarczego, oparłszy się o skraj żeliwnego zlewu. Próbował się uspokoić, ale to wymagało więcej niż kilka głębokich wdechów. Wyszedł wreszcie z zaplecza, widział jak jego pomocnik obsługiwał wielką zakapturzoną twarz. Nieznajomy siedział przy barze. Niepokój wezbrał na sile, podszedł szybko do baru, odganiając pomocnika, by się zajął zbieraniem kufli.
- Znowu ty. Czego ode mnie chcesz? Wrzodów na żołądku się nabawię przez was wszystkich!
Nieznajomy tylko wwiercił swoje straszliwe węgliki w twarz barmana, ten natychmiast się uspokoił, i skruszony wyczekiwał.
- Wiem, że możesz mi powiedzieć coś ciekawego. Słucham.
- Ach – barman westchnął ciężko. Podszedł bliżej, stykając się brzuchem z rantem baru. – Podobno psy Ghruby znają twoją lokalizację. Możliwe, że będą cię szukać. Jeżeli ukrywasz się na Rubieżach, jak proponowałem, powinieneś pomyśleć o zmianie miejsca pobytu. Ghruba, pod władzą wiesz kogo, jest nieustępliwy. Będzie szukał, aż znajdzie. Zawsze tak było.
- Domyślałem się tego, Siegfried’zie. Nie wychylaj się, nie ryzykuj. A tego cholernego kapusia przypilnuj. Bo nie ręczę za siebie.
- Znasz moje ziemskie imię?! Jak to możliwe?
- To nieistotne. Znam też wszystkie twoje grzechy.
- Czy ty na pewno jesteś… demonem? – przemógł się, by zapytać. Wciąż trawiła go obawa przed Nieznajomym.
- … - Nieznajomy nic nie powiedział, ale zasugerował, że ma odpowiedź. Niezwykłą odpowiedź. Nieznajomy wstał, dopił resztkę piwa i jął się odwracać, gdy barman jeszcze go zagadnął.
- Powiedz chociaż, jak ci na imię? – barman zapytał cicho, poprosił wręcz.
Nieznajomy milczał przez chwilę. Spojrzał w końcu na barmana i rzekł wyraźnym, łagodnym głosem, czystym i ciepłym.
- Izra’al – rzekłszy swe imię, wyszedł, nie sprowadzając na siebie niczyjej uwagi.