Dom zły

      Szedłem spokojnie ulicą z rękoma schowanymi w kieszeniach mojej ulubionej dresiarskiej bluzy. Słońce właśnie zaszło, więc panował, powiedziałbym, lekki półmrok, bo nie wiem jak inaczej można to nazwać... Jedyne, co słyszałem, to własny oddech przyśpieszający z każdą minutą i odgłos ocierających o siebie dżinsów. No, może jeszcze szuranie butów, które wkurwiało moją mamę zawsze wtedy, kiedy gdzieś z nią szedłem, czy to na zakupy, czy do kościoła.
      Ale miałem to głęboko w dupie.
      Cały czas mijałem jakieś tandetne, stare domy. Mówiłem na nie klocki, bo są ociężałe, kanciaste i zupełnie bez wyrazu. Po prostu spierdolone, taka prawda. Miałem już dość patrzenia na nie, spuściłem więc wzrok i lampiłem się tępo w asfalt. A gdzie tam asfalt, sorry... Droga wyglądała jak ser szwajcarski, dziury jak skurwysyn. Ciężko było omijać je na pieszo, a co dopiero jadąc samochodem... W każdym razie po jakimś czasie zauważyłem wyjątkowo eleganckie ogrodzenie, a za nim równiutko, ale tak naprawdę równo przystrzyżoną trawę. Ja pierdolę, jak można tak dbać o jakieś zielsko? No ale nie o tym chciałem ci powiedzieć. Chodzi o to, że ten dom, pewnie jakiegoś frajera, był po prostu... no... piękny, co ja ci będę więcej gadał, po prostu zajebisty. Wiesz, w czym był problem? Że ja takiego nie mam, a zawsze, kurwa, chciałem mieć, rozumiesz? Nie mogłem przejść obok tego budynku i nie zareagować, musiałem coś zrobić! Przecież ten garaż, idealnie położone kostki na drodze dojazdowej, ten płot, kolor ścian, drewniane okna, to wszystko było po prostu idealne, kapujesz? Nawet ta pierdolona trawa mi się wtedy podobała, uwierzysz? Musiałem działać, nie wytrzymałem tego poniżenia. Czułem, że ten chuj zrobił to specjalnie. Pewnie mnie nie znał... co ja pieprzę, na pewno mnie nie znał, ale postawił ten dom z premedytacją, żebym kiedyś go zobaczył i zazdrościł, nie?
      Stałem na przeciwko budynku, serce strasznie mi waliło, nie mogłem opanować nerwów. Tak się akurat złożyło, że miałem przy sobie scyzoryk, zresztą bawiłem się nim całą drogę, trzymając go w kieszeni, żeby wiesz... jakaś dziunia się nie wystraszyła, że chcę ją zabić albo coś... No wiec podszedłem do furtki i zadzwoniłem, nie do końca wiedząc, po co. Cały czas jeździłem palcem po scyzoryku, który w międzyczasie otwarłem. Zraniłem się, co mnie fest wkurwiło. Dupnąłem pięścią w dzwonek jeszcze raz, nienawidzę, jak ktoś mnie ignoruje. Najpierw zmusza mnie do zazdrości, a potem ma mnie w dupie? O nie, tego było już za wiele. Przeskoczyłem przez furtkę, wyciągnąłem ten pieprzony scyzoryk i kopnąłem w wejściowe drzwi. Otwarła mi mała dziewczynka, która na mój widok miło się uśmiechnęła. Stary, wyobraź sobie jakiego strzeliłem karpia! Schowałem szybko scyzoryk za plecy, mała się nie zorientowała. Zapytałem, czy w domu są jej starzy, a ta mi na to, że nie. Czujesz to? Mała, bezbronna dziewczynka w moim wymarzonym domu! Ty byś nie zareagował?
      Po prostu wyciągnąłem dyskretnie scyzoryk, wepchnąłem się do środka i zacząłem działać, normalka. Jestem z siebie dumny.