z pamiętnika istoty nieomalże doskonałej (opowiadanie)

My, istoty nieomalże doskonałe nie potrzebujemy nikogo. Jesteśmy wartością samą w sobie, dla siebie jedyną skalą. To wręcz niegrzecznie być przy nas i umniejszać naszą wartość śmiałością twierdzenia, że potrzebujemy miłości. Nie. My potrzebujemy pochwał! Uwielbienia godnego naszej urody i zdolności. Potrzebujemy tylko pozytywnych opinii na nasz temat. Można próbować nas krytykować, ale to syzyfowa praca. Lepsi być nie możemy. Nikt nas nie jest w stanie udoskonalić, zatem nikt nie powinien nam dup naszych pięknych zawracać. My indywidualiści, geniusze, piękności, silne osobowości, artyści, ludzie z charakterem... mamy nasze przymioty zamiast wiernego oddania. Jesteśmy robotami nastawionymi na tworzenie, pocieszanie, cieszenie oka, błyszczenie, pracowanie i doskonalenie się po wsze czasy. Nas nie trzeba przytulać, pieścić ani kochać. Działamy na enter. Nie czujemy. Nie pragniemy. Nie marzymy o rodzinie ani o dzieciach. Lepiej nawet nie próbować się do nas zbliżać. Lepiej nie próbować szukać w nas człowieka. Nie jesteśmy ludźmi. Jesteśmy istotami nieomalże doskonałymi. Jesteśmy wyjątkowi. Nie mamy zatem prawa przetrwać i szerzyć wyjątkowości. Nie gwałćmy zasad... Trzeba zachować ideę wyjątku.