Posmak eksperymentu

                                                                                                                               ...staremu.

     Kiedy pierwszy raz uderzył Żonę, miało to posmak eksperymentu, którego nie planuje się powtarzać - jak wtedy, gdy człowiek strzela z pistoletu, żeby zobaczyć, jak to jest, albo gdy dziecko sprawdza, czy płomień naprawde parzy. Nie pamiętał już szczegółów, nie pamiętał nawet, o co się pokłócili. Została mu w pamięci tylko scena, gdy zarumieniona z gniewu Żona wychodzi z sypialni w środku nocy, a on gwałtownie łapie ją za ramię. Spojrzała na niego i nagle otwartą dłonią uderzył ją mocno w twarz. Głowa odskoczyła jej do tyłu, włosy całkiem zakryły twarz. Wypuścił jej ramię i przez długą chwilę stali naprzeciw siebie. Potem Żona ukryła sie za zasłoną włosów, ze zwieszoną w dół głową.

       Pierwszy cios - chyba właśnie w chwili, gdy wyrzucił przed siebie zwiniętą pięść, złamał wszystkie zasady - pierwszy cios został wymierzony na ślepo. Jego ramie otrzymało potężny, niezależny od woli zastrzyk krwi, która dała mu moc i rozgrzeszenie. Trafił Żonę w bok głowy i oboje zatoczyli sie od szoku. Od tego momentu zaczął czuć taki wstyd, taką straszną nienawiść do siebie samego, że jedynym wyjściem było bić ją dalej, mocniej - żeby unicestwić swój wstyd razem z nią. Kolejne ciosy - w głowę, w ramiona, w korpus - nie były tak celne, bo Żona rozpaczliwie starała się przed nimi osłonić. Wkrótce bicie nabrało specyficznej logiki, jakby istniała lista obrażeń, które musi jej zadać, bo nie ma innego wyjścia. Szedł w ślad za Żoną z otartymi już pięściami, a ona waliła się na ścianę, na drzwi, na podłogę. Moc jego ciosów nie słabła, nie mogła osłabnąć. Czuł się niezrównanie silny i pewny siebie. Wiedza oraz poczucie, że słusznie postępuje, wprawiły go w euforię.

     Po jakimś czasie Żona przestała się bronić. Próbowała wpełznąć pod łóżko. Przykucnął nad nią jak małpa i dalej okładał ją pięściami.

     Wszystko nagle sie skończyło. Przerwał, by zaczerpnąć tchu, i jego gniew pierzchnął, pozostały tylko słabość i znużenie. Stał jeszcze przez chwile pochylony, dysząc ciężko. W pięściach zaczynał mu pulsować ból. Spojrzał na Żonę. Zobaczył krew na koszuli. Twarz miała zasłoniętą włosami, ale na nogach już występowały sińce. Jej tułów zdawał się dziwnie zniekształcony, jak kupka wymieszanego ciasta.

     Nazajutrz czuł potężne wyrzuty sumienia, lecz także dziwne uniesienie. Istotnie, w pewnym sensie eksperyment sie udał. Zrobił to najgorsze, co mógł zrobić, i wiedział, że juz nigdy nie posunie się tak daleko. Był prawie dumny z siebie, że względnie nieszkodliwie rozładował agresję.

     Jedno bicie to niewielka cena za położenie kresu przemocy raz na zawsze.