Przestrzeń

Tango: nieboszczyk

Wybite okna nie straszą. Samotność jest bardzo powszechna, znana, wlepia się w tłum, plaster na pięcie, usytułowana drzazga grobu. Bezczynność opanowaną mam, schematem przemieszczania między ulicami, gdzie kwitnie, to i owo.

Włosy, bibuła, słoma. Idiotyczne linie pochylone w kapturach. A sztucznie wykrochmalone ubrania przebijają się przez światło.

Ulice zapadają się od ciężkich butów (ideałów pełnych) - dokładam się codziennie do umieralności, zapadania, brudu. Między niebem, a niebem jest brudno, sztucznie, ciężkie sapanie i nic. Ta przestrzeń - autostrada mnie opluła z wściekłości. N i e m a m w s o b i e n i c c i e k a w e g o.

Piosenka wykrzykująca równouprawnienia, kable wyrwane z nieba, brak przewodu, niczyjość.

Przejść się...

nakarmiona na całą długość księżyca

wypełniam

łapczywe cienie

pstryk

wcale już nie śpię

wypełniam sobą pokój

czasem ciepła herbata

dotrzymuje

słowa martwym

Odeszli: przepraszali z elektrycznej wieży

Republika nie jest godna przyjścia. Na plecach wytatuowane mydłem wulgaryzmy, pieczą w ciągu dnia.

Czekam na murowany blask księżyca, kościste niebo. Wychylam wtedy głowy przez okno. Wyszczekuję cząsteczki zaciekawienia. Zemsta krwi, miłości pada deszczem. Usta mają cierpki – słodkawy smak. Ciekawy lecz martwy...

Znoszone martwe ubrania, suche gardło.

Gardło zebrało całość, jaka mogła się pomieścić w czyśćcu brzucha, wepchane w usta oddechy, palce, krówka w kieszeni, aż piszczy karmel.

Zapalam światło, tnie nieznośne krwawe plecy, zmęczone na początek dnia. Zwinięta w rulon przemieszam chodnikom śnieg. Plujące nogi w przechodzeń.

Piosenka dziur wnętrza, rozpisana. W gruby ciemny rulon pozwijam niebo, co klęczy nieznośnie zaraz przy głowie.

Ze słupów zwisa wyzwolenie, przyzwolenie– nie odróżniam! Życie spływa brudem, tunelem, zebranego śniegu, popołudnia ślamazarnych przechodniów.

Mój wkład, to ciężkie buty.

Gonitwa elektryczności

Gorąco polecam: Lukę w umyśle, niezamierzone cele, bezmyślności, namiętne przesyłanie wspomnień.

Hierarchia kroi ciało moje na drobne plastry, jednak nikt się nie kusi. Są mało atrakcyjne, są niesmaczne, nie przyciągają, są nijakie, zagubione w tańczących kolorach, zapachach, tym i owym. Inne plastry są ciągle wymieniane, wyśmienitości nie ma końca, nie wiadomo skąd biorą się zapasy. Przynoszone z zapleczy ciągle ubywają, goście nie mają dość. Objadają się wciąż i wciąż.

Stosy brudnych talerzy szybko nikną, zastępują je ciepłe białe talerze, liczne sztućce i serwetki.

Pokrojona nietknięte, nikt nie patrzy w stronę plastrów ze mnie.

Jednak po chwili ktoś nieopacznie wziął kawałek, po chwili odstawia talerz – idzie dalej.

Wciąż i wciąż,zabierane inne czyste talerze. Ta resztka, co została ląduje po chwili w śmieciach. Muzyka jest coraz głośniejsza, rozmowy spowalniają, krzesła, co jakiś czas wysuwają się. Czarne jelenie mordują się w lesie. Między niebem a niebem jest sztucznie, brud opada.

Wspaniałości zaczynają budzić się w zębach, goście świetlanego głośnego przyjęcia dyskretnie w toaletach pozbywają się resztek. W lusterkach opatrują sytuacje zębów. Myją ręce, wracają. Dla równowagi biorą kolejny talerz, czynności się powtarzają, pochyleni nad talerzami z plastrami wybierają do znudzenia.

Tymczasem

Czuję nienachalną woń obornika, czuję ją w środku miasta. Cienie zapachu poszukiwane.

Woń ta, przecięła we mnie wzruszenie. Samochody roznoszą woń po miejscach, miasto łączy się, martwe wstaje, kątem oka blade krzyże, kable, słuby. Wykrzykują w przestrzeń.

Niewiele dostrzegam, przecieka martwa tkanka ludzka, wychodzi z samochodu, gasi światła, leje wodę, zasypia. Krzyże, kable, słuby silą się na ludzkie popołudnia.

Dzień stawia mnie w pozycji idioty, którym jestem.