Stróż na czterech łapach

      Do zabudowań przylegał duży obszar prostokątnych pól, które latem pokrywały się zielenią kartofli, buraków, kalafiorów i innych warzyw.  Plony z tych nieskończenie przestrzennych zasiewów, jako kontyngent szły w większości do znajdujących się stosunkowo niedaleko koszar.

Małej dziewczynce przestrzenie te wydawały się nie do przejścia drobnymi stopami. Pracowali na nich robotnicy mieszkający w dworakach, a pilnował owczarek niemiecki wytresowany przez wojskowych, szczerze oddany i kochający Julcię, kilkuletnią wnuczkę gospodarza. Szarik  miał pracę na pełny etat w gospodarstwie, jako rozrywkę uważał tarmoszenie i bycie ujeżdżanym przez brzdąca, któremu pozwalał na wszystko z niespotykaną, nawet u psów, cierpliwością. Pies nie jadał u gospodarzy, był zbyt dumny. Około godziny 13,00 udawał się do jednostki wojskowej na obiad … tramwajem.

Tak, droga od zabudowań, szeroka i wybrukowana prowadziła wprost na przystanek. Tam o  13,10 przyjeżdżała osiemnastka i nią to Szarik bez biletu, ale i bez żadnych skrupułów, jechał trzy przystanki do jednostki, gdzie jako funkcjonariusz na służbie, miał przydzieloną porcję

a i repeta czasem mu się należała. Nie myślcie sobie, że motorniczy, czy nawet konduktor  ( wtedy w tramwajach jeździli konduktorzy), byli zdziwieni takim pasażerem na gapę. Pies miał umiejętność przekonywania do swoich racji i nikt nie próbował protestować, a nawet nie trwało  długo jak został w pełni zaakceptowany ten codzienny zwyczaj i czasem nawet tramwaj chwilę czekał z otwartymi drzwiami widząc, że psi zegar miał skromne opóźnienie.

Dziadek obchodził  razem z psem  trzy razy dziennie wszystkie pola dookoła, a na noc zostawiał go luzem biegającego w przekonaniu, że niewinnym nie zrobi krzywdy, bo przecież:

- On ci łagodny jak baranek- zawsze powtarzał wszystkim do znudzenia – ale złodzieja przestraszy.

Pole przylegało z jednej strony do szerokiej warszawskiej arterii, na przestrzeni 100 metrów oddzielał je tylko głęboki rów i szpaler drzew od pieszego traktu oraz dwupasmowej jezdni, którą po środku dzieliły tory tramwajowe. Pewnego, letniego dnia,  …a raczej nocy z soboty na niedzielę Szarik służbowo,  jak zwykle, doglądał pola.

 Mocno podchmielony milicjant po służbie, nie wiedzieć czemu, uznał drogę przez pola nocą za skrót i tak właśnie usiłował po suto zakrapianej kolacji w restauracji „Kameralna”, szybciej dostać się do domu. Gdzieś na wysokości zagonów kapusty napotkał na drodze warczącego stróża. Ten ani myślał przepuścić intruza. Milicjant chwilę próbował, odgrażając się w niewybrednych epitetach, odgonić namolne psisko. I póki tylko mówił, póki tylko groził i pluł się soczyście, używając przy tym żargonu z sobie tylko znanych regionów przygranicznych i nie próbował przejść dalej, Szarik stał najeżony, warczał i szczerzył ostrzegawczo kły.

Sytuację zmienił jeden drobny fakt. Milicjant zadufany w sobie i zamroczony  procentami, nie chciał przyjąć do wiadomości, że przejścia nie ma i wyjął z kabury służbowy pistolet. Na ten znak, wojskowy, szkolony pies zareagował tak błyskawicznie, że pijany facet nie zauważył, kiedy został rozpłaszczony pomiędzy główkami kapusty, a broń odleciała daleko w pole...

Już nie próbował się ruszyć, czuł ostre kły tuż przy gardle. Obaj, pies i milicjant, tę noc spędzili na polu mocno przytuleni . Człowiek zmęczony upokorzeniem i alkoholem szybko zasnął, a pies leżąc na nim do świtu, dzielnie mu towarzyszył .

I tak ich zastał rano dziadek. Milicjant po przebudzeniu nie bardzo pamiętał jak się znalazł na środku pola kapusty, a Szarik w tym dniu otrzymał od nas dużą miskę kaszy z mięsem, którą wyjątkowo i z wielkim zaangażowaniem wylizał do czysta.