Kawa po pekińsku

Depresja ubarwia życie. Dlaczego? Sinusoidalność emocjonalna wpływa na prawie każdą dziedzinę życia. Odmienne stany żywotności zwiększają poziom nieobliczalności w działaniu. Ma to swoje zalety. Strach otoczenia przed możliwymi przykrymi następstwami, przyczynia się niechybnie do sukcesów.

Rano wypijam kawę z łaciatym trzy przecinek dwa procent lub z dwiema łyżeczkami cremony, mieszam zawartość i siadam do kompa. W międzyczasie budzi się mój sześcioletni syn; ostatnio zalicza choroby jak dziwka klientów.  

Co jakiś czas przychodzi mail z firmy. Wyobrażam sobie, co o mnie myślą, kiedy po raz kolejny biorę el cztery. Ku mojemu zdziwieniu, zaczyna mi to totalnie wisieć – naprawdę depresja to chwilami zbawienna choroba, odczłowiecza, ale i pozbawia obiekcji i strachu.

Za oknem zimno i szaro. Ludzie są gburowaci i mam wrażenie, jakbym mówiła do nich po chińsku. Nadajemy na tak różnych falach, że trudno o jakiekolwiek porozumienie. W sumie nie w tym rzecz, że przestaję rozumieć ludzi, oni po prostu  mnie wkurwiają.

W ciągu dnia wchodzę po raz kolejny na portal literacki, który od miesięcy dogorywa i nie może po prostu zdechnąć. Od czasu do czasu są tam fajne napierdalanki. Z socjologicznego punktu widzenia to siedlisko wszelakiej maści indywiduuów, ścierania się różnorakich temperamentów, wykorzystywania pozornej anonimowości do granic absurdu w tyglu inteligencji i głupoty. Totalny przemiał. Wyobrażam sobie administratora, który albo się temu przygląda z zainteresowaniem i ma to w dupie, że ktoś rozwala mu portal, na którym niegdyś było przyjemnie, albo jest inna przyczyna, dla której nie banuje troli. Pozostaje ona jednak w cieniu. Nieznana.

Właśnie przychodzi kolejny mail z firmy. Dziwią mnie ludzie, moi współpracownicy skądinąd, udzielający się w firmie i realizujący z pasją zadania z pełnym zaangażowaniem. Naprawdę zaczynam podejrzewać u siebie depresję dwubiegunową. To straszne, bo raczej bywam pełna życia, żywiołowa i pełna pomysłów. Teraz nie chce mi się nawet rozmawiać, po co? I tak nikt nie powie mi już nic nowego. Stale te same mantry, słowa i przemyślenia; żadnych nowości, zmian na lepsze. Dzwoni kolega z firmy. Olewam go.

Idę do kuchni. Robię kawę po turecku, chociaż Turcy w ogóle takiej nie znają, a w Fetiye nie wiedzieli, co do nich mówię i czego od nich chcę. Może sprawdzę w Internecie, jak zrobić kawę po chińsku, może wtedy zwoje mózgowe przestaną się nawzajem rozumieć i stanę się normalna, jak wszyscy?