Scena w łazience

Tomasz zamiera w otwartych drzwiach zupełnie tak, jakby podmuch arktycznego powietrza zamienił go w sopel lodu. Wydaje mi się, że wszystkie mięśnie jego ciała zamieniają się w napięte struny, a cała krew odpływa z twarzy w dół, coraz niżej, wyciekając przez nogawki do dziury w podłodze. Zrobił się blady, niemal tak biały jak kartka papieru, jak płytki na ścianach. Zimne, kliniczne światło łazienki odbija się od kafelek i dodatkowo oświetla jego skórę. Jest cienka jak bibułka do blanta, mam wrażenie, że widzę dokładnie wszystko, co w sobie chowa: ścięgna, mięśnie, żyły. Niemal słyszę świst włosków na skórze, które natychmiast buntują się na widok tego, co wbrew swej woli rejestrują jego oczy.

Zaczynam się śmiać. Najpierw wydostaje się ze mnie cichy chichot – rozbraja mnie jego bezradność. Czuję satysfakcję, że tym razem to ja zaskakuję jego. Przypomina dzieciaka przyłapanego przez swoją matkę na masturbacji, ze spodniami wijącymi się wokół kostek i bez możliwości ucieczki. Mam nad nim przewagę. Nadal chichocząc, podnoszę powoli w górę prawą dłoń i obracam ją tak, by widział jej wewnętrzną stronę, po czym spokojnie przenoszę oczy z niego na rękę. Brunatna strużka ciepłej krwi toczy się w dół, w stronę zgięcia. Śledzę ją zafascynowana, patrzę, jak milimetr po milimetrze spływa po mnie wzburzony, słony ocean złości. Ta krew, myślę sobie, jest seksowna i święta. Jest moja, moja, moja i tylko moja, nie chcę mu jej oddawać. Napawam się jej widokiem, a kiedy jestem już pełna, powoli zwracam oczy na zdrętwiałą z osłupienia twarz mojego widza, rozchylam usta i nieznacznie się uśmiechając i pomrukując wysuwam zwilżony język. Kubki smakowe, rozjuszone pragnieniem, wyostrzają się w oczekiwaniu na degustację. Wciąż obserwując Tomasza, zbliżam rękę do mokrej twarzy i dotykam czubkiem języka skóry w miejscu, gdzie dotarła krew. W stronę mózgu wystrzela cierpki, mechaniczny bodziec. Przyciskam język mocniej, całą jego szerokością i z dziką satysfakcją przejeżdżam nim w górę przedramienia aż do przegubu - źródełka. Dopiero kiedy wypijam samą siebie moje ciało ogarniają dreszcze histerycznego śmiechu. Słyszę go wyraźnie jak odbija się od czystych, białych ścian i uderza prosto w Tomasza i oblepia go i nie spływa po nim tak, jak krew spływała po mnie.