Dusza Obrazu (opowiadanie)

Praktycznie natychmiast zaczęli się świetnie rozumieć. Rozmawiali o sztuce, o nowych horyzontach; i muzyce i literaturze. Nawet nie zauważyła gdy świat za oknami kawiarni pociemniał i otulił się płaszczem nocy i snu. Czuła, że może mu powiedzieć wszystko, wydawało się jakby znała go od lat. Był taki delikatny i czuły. Jeszcze kilka godzin temu zupełnie nieznajomy, a teraz tak bliski.

Szli przez noc wtuleni w siebie. Nie zwracali uwagi, ani na chłód nocy, ani za deszcz, który powoli zaczynał przejmować władzę nad wszystkim wokoło. Na szczęście mieszkał niedaleko.

Przekręcił klucz w zamku i uchylił drzwi. Była już w jego mocy.

Weszli do środka.

Nie zupełnie tego spodziewała się po pracowni artysty. Było tu nadzwyczaj schludnie i porządnie. Nie zauważyła ani jednego płótna, ani jednego obrazu, nawet jednego pędzla albo tubki z farbą. Wszystko wyglądało jak w zwykłym mieszkaniu, zajmowanym przez kawalera. Tyle, że bardzo porządnego kawalera. Jedyną oznaką artyzmu w mieszkaniu był niewielki czerwony obrazek wiszący na ścianie. Jak dla niej to była czysta abstrakcja, jakieś kreski i plamy. Od pierwszego momentu nie spodobał się jej. Było w nim coś odpychającego.

Zapytała go gdzie jego pracownia. Wskazał drzwi na drugim końcu pokoju. Chciała tam iść, ale powiedział, że jeszcze nie czas. Potem zaczął ją rozbierać.

- Co malujesz? - zapytała.

- Ludzi - odparł, a potem ich usta połączyły się ze sobą.

Kochali się długo i namiętnie. Zatopieni w sobie od początku do końca. Gdy już leżeli wtuleni w siebie powiedział zmęczonym ale pełnym energii głosem: "Tej nocy będę Cię malował".

Obudziły go pierwsze jasne promienie słońca na twarzy. Ich ciepło szybko pozwalało się obudzić. Potarł ospale twarz, by pobudzić krążenie i by powieki nie opadały z taką determinacją na dół. Powstał i podszedł do owocu swojej niemal całonocnej pracy. Jeszcze nie było skończone. Jeszcze brakowało mu duszy, brakowało iskry czystego tworzenia. Ale miał wspaniały model więc nie obawiał się o efekt. Spojrzał po swej pracowni z wyraźnym zadowoleniem. Wszędzie, ze ścian spoglądały na niego jego obrazy. Niby podobne, ale jednak każdy z nich miał duszę. Okoliczności powstania każdego z nich stanowiły o jego unikalności. Ten, który teraz malował, też miał być wyjątkowy.

Podszedł do swego modelu. Leżała nieruchomo z otwartymi oczami wpatrzonymi nieruchomo w sufit. Jej klatka piersiowa była rozrąbana. Obok, zakrwawiony leżał kuchenny tasak. Cała tonęła w krwi. Delikatnie końcem pędzla rozgrzebał rozszerzył ogromne cięcie. Popatrzył i uśmiechnął się.

Potem sięgnął po paletę, wycisnął farby i zatopił się w pracy. Utonął w magii malowania ścięgien, mięśni, organów wewnętrznych, krwi i osocza. Właśnie dawał obrazowi duszę.