Niewinna

Budynek sądu jasną fasadą oddzielony od starego fabrycznego ogrodzenia stał od lat w tym samym miejscu. Łyk kawy przywrócił ciszę jej skołatanym myślom. Minęła bramkę, nikt nie zatrzymał kobiety w czarnym płaszczu z wełny, nie nastąpił nieprzyjemny dźwięk.

Usiadła na korytarzu, czas na krawędzi ławki znacząc palcami. Przed jej oczyma przesuwały się wypolerowane buty mężczyzn, wysokie obcasy kobiet, lśniły od pasty czerwone łaty przeplatane z jasnobrązową skórą na dobrze skrojonym obuwiu. Luźno opadające nogawki spodni, utkane z szarości i brązów-dręczyły zmęczoną kobietę natrętnym kołysaniem przy każdym kroku. Nieznośny stukot na wypolerowanej posadzce odprowadzała przygaszonym spojrzeniem do przeszklonych drzwi. Obraz spieszących się ludzi zamazały łzy, które łańcuchem ulgi luźno opadały na ziemię. Była jak posąg na drewnianej ławce. Minęło nieznośnie czekanie, została wezwana na salę rozpraw…Wyszła, zmęczoną dłonią wyjęła mandat zza wycieraczki za złe parkowanie. Postanowiła poszukać nowego mieszkania, upomnienie schowała na dno czarnej torebki. Wolność spisaną aktem prawnym wrzuciła po powrocie do szuflady obok niewysłanych listów. Noc minęła spokojnie, trzy godziny snu wystarczyły, by powitać kolejny dzień.

Na peronie dotkliwy brak dymu starej lokomotywy nie pozwolił jej zapomnieć o celu podróży. Pociąg towarowy zatrzymał się przed przejazdem, uszkodzona sprężarka posapywała miarowo, czołownica ociekała smarem, tworząc wąskie strugi na rdzawo żółtym polu. Pomocnik maszynisty sprawdzał leniwie sprzęgi. Kolejny dzień odkrywał przyczynę jej uporu, wieczorem kończył bieg. Czasem osiągał upragniony cel; pozwalał zasnąć, by po obudzeniu dręczyć bogactwem skutków. Wsiadła do wagonu. W przedziale było luźno, ale znalazła miejsce obok sędziwego mężczyzny. Pociąg ruszył, mgła nad łąką zaplątana w krzewy zasłoniła welonem blade słońce. Wszystko co  złe mija, wystarczy poczekać na kolejny dzień-pomyślała. Kobieta nie miała czasu. Obserwowała ukradkiem staruszka, który miał problemy ze wzrokiem; szukał czegoś niezdarnie zgrabiałymi palcami. Potem wydobył z kieszeni garść monet i dobrodusznym gestem oddał żebrzącej o pomoc romskiej kobiecie.

Okazało się, że wsiadł do niewłaściwego pociągu. Na stację odprowadził go syn, aptekarz, drugi był lekarzem. Nie mieli jednak czasu, by odwieźć ojca do rodziny w Działoszynie.

Staruszek zaczął wspominać swoją żonę, która zmarła 10 lat temu. Była spokojną, serdeczną kobietą. Gdy piekła ciasto, poprawiała niesforne kosmyki włosów, otrzepywała dłonie oprószone mąką. Lubił dotykać jej włosów, pachniały latem. Razem dbali o edukacje swoich dzieci. Pod stołem rozrzucone książki odkrywały przed chłopcami nieznany świat. Ojciec z matką czytali po kolacji w świetle naftowej lampy baśniowe opowieści. Bieda nie zniszczyła szacunku ani przywiązania do wartości utkanych latami przez kochającą się rodzinę.

Józef Kopka poprawił szarą marynarkę, zakończył opowieść donośnym kaszlem i zamilkł.

Wysiedli na pierwszym peronie zabytkowej stacji wiedeńskiej kolei. Kobieta obiecała, że wróci po niego i pomoże wsiąść do właściwego pociągu. Czekał na nią długo, ale wróciła. Spełniła daną obietnicę, mimo zaproszenia, nigdy go nie odwiedziła. Zniknęła za rogiem renesansowej kamienicy, szukając adresu nowego mieszkania…