Kwiaciarka

   Boznańska, znana portrecistka, miała nieudane życie osobiste. Nie mogła studiować. Postanowiła kształcić swoje umiejętności u prywatnych nauczycieli. Lubowała się w szarościach, brązach. Na jej  portretach dominowały ''trupie'' kolory, z premedytacją nie używała werniksu. Na początku lekka tęsknota za impresjonizmem, przemieniła się  szybko w realizm postaci; kobieta, która samotnie zwiedzała wystawę mistrzów polskiego malarstwa, mimo woli przypomniała sobie fragmenty życiorysu malarki.

   Anna zatrzymała się przed obrazem "Kwiaciarki'': trzy kobiety zajęte pracą, stół nakryty kwiatami, jasne światło rozprasza brunatne cienie skromnego pokoju, widok z okna na zabudowania - być może fabryki, na białych fartuchach naręcza barwnych wianków. Czas się zatrzymał, nic nie mąciło nastroju ciszy, monotonia tych samych czynności, wszystko utonęło w  bezruchu...

   Ocknęła się, popatrzyła na swoje ręce, zniszczone od pracy. Palce owijała wielokrotnie plastrem, chroniąc je  przed żywicą oraz pyłem metalu, które nieznośnie drażniły suchą skórę. Na odsłoniętej części były widoczne liczne nacięcia, ślady ukłucia, ciemne i szerokie bruzdy. Wstydziła się swoich dłoni. Co dzień owijała łodygi kwiatów drutami o różnej grubości; kolory końcówek określały ich średnicę: niebieskie stosowała do storczyków, czerwone do róż.  Zawsze musiała uważać, by nie skaleczyć delikatnej główki kwiatu. Najwięcej trudności sprawiało usztywnianie grubych łodyg zakończonych majestatyczną lampą z żółtym knotem. Kalie - kwiatostany do złudzenia przypominały jej białe pochwy. Patrzyła z lekką ironią na klientki, które wybierały kalie do wiązanek ślubnych, dla niej  były kwiatami pogrzebowymi.

''To jak zjeść rosół z ziemniakami''- pomyślała.

   Długo stała przed obrazem, tylko kwiaciarka zrozumie kwiaciarkę, zaduma zaznaczyła na czole dwie bruzdy. Wspominała: trud pracy, ból zmęczonych dłoni, ciężkie bukiety misternie upinane  zwinnym ruchem jednej ręki; każda łodyga osobno między przegrodami palców, i nerwowe oczekiwanie na efekt końcowy, jak u fryzjera.

Lubiła plumosus, który na kształt zielonej pajęczyny finezyjnie zdobił przestrzeń bukietu. Nabłyszczała liście, aby oszukać oko próżnej klientki, na koniec wpinała wstążkę w tonacji koloru płatków - wyrazisty akcent wieńczył dzieło.

Opuściła wystawę, zamknęła za sobą szklane drzwi. - Czas zmienić pracę - stwierdziła po namyśle.