Zima między nami (opowiadanie)

Nie wiem, co Ci tak zależy na upokorzeniu mnie, ale chociaż Ty wiedz, że cel właściwie osiągnęłaś, bo nawet żyć mi się odechciało. Oj tak, celne masz docinki i powalający dowcip. Pewnie to za to, że powiedziałam o Tobie, jak sobie przypominam, cóż ostatnio najgorszego, jeśli nie „kochana diablica”. A przecież powiedziałem to o Tobie dobrodusznie, a nawet z miłością i czcią, i wcale nie wymyślam teraz, ani usprawiedliwienia, ani miłości i szacunku, jakie to uczucie, a wręcz estymę i uwielbienie mam do Ciebie.

A może chodziło Ci o to, że wczoraj i przedwczoraj miałem niby to zbywać Ciebie na fejsie. I faktycznie, mało siedziałem przy kompie, a dużo leżałem pod kołdrą, bo mnie grypa łapała, która dzisiaj już mnie dopadła na całego. W każdym razie takim już słaby, że nie mam sił się ubrać i iść do sklepu po chleb, a gardło mnie tak boli (takim ochrypły i zakasłany), że nawet nie mogę mówić. Ale co mnie dziwi, to nie mam kataru; ciekawość, czy też się przywlecze, bo najczęściej to miewam grypy tak zasmarkane, że z nosa i oczu to mi się wręcz leje, ale na szczęście jeszcze nie dzisiaj.

A na dzisiaj, to żałuje tylko tego, że nie mam chleba i ziemniaków, ale ziemniaków i tak bym nie miał sił, ani chęci obierać, a bez chleba dzień, czy dwa jakoś wytrzymam, i to nawet jeśli jestem tylko łajzą, a nie żadnym bohaterem, tym bardziej Twoim, czyli godnym Ciebie bohaterem. Wybacz kochana, muszę zmykać pod kołdrę, bo trochę zmarzłem i mną dreszcze zaczynają szarpać.

P.S.

Częste i dość dolegliwe grypy u mnie to właściwie uboczny skutek działania leków immunosupresyjnych.

P.S. II

I żeby tylko grypy i tylko leki immunosupresyjne na mnie negatywnie wpływały, jakżebym chciał i mogę tylko chcieć. Co więcej, pobożne życzenia, czy to nie grzech.