To nie tak miało być (opowiadanie)

- Mamo... Tato... Ja wam to zaraz wytłumaczę- zrywam się z łóżka- To

nie tak miało być... To samo tak jakoś wyszło...

- Lo. Bądź rozsądna... To co mówisz nie trzyma się kupy...

Zapraszasz obcego mężczyznę do domu pod naszą nieobecność i

tłumaczysz, że to samo tak wyszło?

- Nie bądź dla niej surowy Zygmuncie, pozwólmy jej wytłumaczyć.

- No dobrze, niech wszystko nam wytłumaczy....

***

- Jak to jest- Zapytał szeptem- Powiedz jak się żyje bez miłości...

- Normalnie, przecież robi się tysiące innych rzeczy.

- Mówisz, że nigdy nikogo nie kochałaś, więc nikogo nie pragnęłaś,

jak można tak żyć?

- Nie myl pojęć- Zaśmiałam się- Nie kochałam, nie znaczy nie pragnęłam.

- Chyba, że tak...- Powiedział cichym, spokojnym głosem i uśmiechnął

się- Chyba, że tak...

Samsona znałam od dawna. O ile można dziś tak powiedzieć był moim

przyjacielem. Mówiliśmy na niego Samson, chociaż wcale nie był bardzo

silny. Samson naprawdę miał na imię Samuel. Nie wiem, kto daje dzieciom

takie imiona. Jak wiec już mówiłam, bardzo lubiłam Samsona. Często

prowadziliśmy długie, nocne rozmowy w których odkrywaliśmy coraz to

nowe prawdy i kłamstwa dotyczące świata. Nie pamiętam kiedy to się

zaczęło... Nie pamiętam, kiedy uświadomiłam sobie, że go pragnę...

- Opowiesz mi jeszcze raz swoją teorię ewolucji?

- Nie śmiej się Lo. Wiesz dobrze, że słyszałaś ją milion razy.

- Lubię jej słuchać Sam.

- Przecież wiesz, że mam rację, dlaczego cię to bawi? Pokaż mi, gdzie

jest to brakujące ogniwo, pokaż mi, a będziesz się mogła śmiać...

- Więc twierdzisz, że ludzie nie pochodzą od małpy?

- Nie twierdzę tak... Ja to wiem.

- Weź mi coś jeszcze opowiedz, cokolwiek. Lubię jak do mnie mówisz.

I mówił, mówił godzinami... A ja słuchałam. Naprawdę nie pamiętam, kiedy

to się zaczęło. Już dawniej kiedy spotykałam jego łagodne, pytające

spojrzenia, tak ciepłe i pełne dziwnych żądzy, których nie potrafiłam

zrozumieć, już dawniej w takich chwilach serce biło mi szybciej. Już

dawniej lubiłam zamykać oczy i słuchać jego zmysłowego, aksamitnego

głosu gdy mówił do mnie półszeptem o swoich ostatnich przemyśleniach,

gdy roztaczał przede mną swoje niesamowite wizje, lub zwierzał się z

niepowodzeń. Każdy jego ruch, każdy oddech dyktował rytm mojego życia,

już od dawna., ale naprawdę nie pamiętam, kiedy to się zaczęło. Może było

od zawsze gdzieś w głębi mnie. Może takie było przeznaczenie?

- Wiesz, to dziwne- Mówił, a jego głos był cichy i wnikał do głębi

mego serca- Ja wiele razy byłem zakochany, ale...

- Ale co...- Powiedziałam najciszej jak umiałam

- Ale nigdy nie kochałem się z kobietą. Sam nie wiem czemu, ale boję

się trochę tego...

Uśmiechnęłam się leciutko. Tak, wtedy, już chyba wiedziałam że będzie

mój dzisiejszej nocy. Jeszcze nawet sama przed sobą nie chciałam się

przyznać, że tego chcę. Wiedziałam, że zostanie dziś u mnie, zanim on

zorientował się, że nie zdąży na ostatni pociąg. Wszystko tak jakby

było już zaplanowane. Tylko, że my... My tego nie planowaliśmy. Nie

dało się tego uniknąć. Przeznaczenie miało dopełnić się samo,

niezależnie od naszej woli...

***

- Phi! Romantyczka. Lo. jesteś niepoprawną romantyczką. Po kim ty

to masz?- parskną tata

- Przecież nie po mnie- Powiedziała mama.

- Nic nie musiało być, wystarczyło pomyśleć...

- Tato... Jak mam mówić skoro mi przerywacie?

- Tak Zygmuncie, ona ma rację. Mów dziecko.

- No więc na czym skończyłam? Acha, no więc...

***

Leżeliśmy teraz w całkowitej ciemności zbyt daleko by wyczuć swoje

ciepło, dość blisko, by usłyszeć szalone bicie naszych serc. Mówiliśmy

cichutko, półgłosem. To znaczy on mówił, ja wsłuchiwałam się w równe,

rytmiczne bicie jego serca. Nie słyszałam co mówi, ale pięknie mówił.

Lubię gdy mówi do mnie w ten sposób. Jego głos nabiera wtedy tej

aksamitnej barwy, pieści każdym słowem, każdym dźwiękiem; uszy, szyję,

brzuch i przebiega dreszczem po plecach; przyspiesz bicie serca,

wzburza puls... Tak, wszystko tego wieczoru było jakby zaplanowane,

rodziców nie było w domu, a ja, ja wiedziałam już dokładnie czego chcę.

Podniosłam się i spojrzałam mu w oczy. Zamilkł. Pochyliłam się i

pocałowałam go. Jakby zamarł w bezruchu, ale jego wargi były cudownie

miękkie i ciepłe. Pocałowałam go, a on powoli zaczął się rozluźniać i

pozwolił mi, już beż protestów rozpiąć swoją koszulę i wtulić się w szyję.

Miał cudownie aksamitnie miękką skórę na szyi, wtuliłam się w nią i

zaczęłam całować, coraz namiętniej i namiętniej.

-Lo... Lo, ja... Ja cię kocham. Od zawsze cię kocham. Nigdy nie spotkałem

takiej kobiety...

Zamarłam na chwilę wahając się jakby, ale po chwili wtuliłam się znów

w jego szyję.

- Nie bój się... Spokojnie.... Zobaczysz wszystko będzie dobrze- Tuliłam

go jak dziecko, głaskałam po karku, całowałam, a on drżał. Jego obłąkańczo

przyspieszony puls do reszty mnie zniewolił. Instynkt wziął górę, nad

wszystkim, co w tej chwili uważałam za słuszne i wbijając zęby w jego szyję

dopełniłam to, co musiało się stać. Piłam, piłam, piłam... Dobrze...Było mi

tak niewyobrażalnie dobrze... Odpłynęłam w niebyt szybując gdzieś w

słodkim, lepkim odniechceniu, zalewana falami ciepła....

***

- Lo. Przepraszam, że przerywam, tak mi się przypomniało... Ty mówisz

serio, że on myślał, że ludzie nie pochodzą od małpy? Myślał, że są czymś

więcej, niż taką mniej owłosioną małpą? Naprawdę słodki chłopiec...

- Mamo... Nie skończyłam...

- Oczywiście Lo. Mów dalej. Słuchamy. To naprawdę ciekawa historia... Dawno

już się tak nie śmiałam.

- No więc...

***

Ocknęłam się. Leżał, nieruchomy. Z zamkniętymi oczami i spokojnym,

ufnym uśmiechem na twarzy. Jeszcze dziecko. Tylko dziecko. Podchodzę.

Badam puls... Cholera tego nie było w planie. Za godzinę będą rodzice.

Spoglądam na ciało. To nie tak miało być... Ja naprawdę cholernie lubiłam

tego chłopaka...

***

-Dobra Lo, resztę już znamy...

- Zygmuncie to takie zabawne nie krzyczmy na nią...

- To już drugi w tym miesiącu, jakaś kara musi być...

- Zygmuncie... Zakopiemy go w ogródku, nie bądź taki stanowczy, w końcu

nic się nie stało...

- Nic się nie stało? A co z pościelą? Nie mogę jej kupować co chwila

nowej pościeli, dlatego, że nasza mała Lo ma zwyczaj jadać w łóżku i

wstyd się przyznać, ale nie potrafi przy tym nie naświnić...

- Zygmuncie, jest jeszcze dzieckiem...

***

Tata naprawdę się zdenerwował, ale ostatecznie nie dostałam nawet dnia

aresztu domowego. Pomimo to uważam, że to nie tak miało być. Wiem, że był

tylko człowiekiem, ale lubiłam go... A wczoraj w barze poznałam Patryka,

ma takie zielone oczy... Na razie musze uważać, bo tata ciągle jest zły.

Powiedział, że następnym razem mam jeść w kuchni, albo gdzie chcę, ale

nie w łóżku. Szkoda, bo bardzo to lubię...

Koniec

---

Opowiadanie te dedykuję wszystkim, którzy lubią jeść w łóżku.

25 listopada 1998

Bielsko- Biała

---