Jest jakiś dzień, kolejny trudny do określenia, ludzie krzątają się nanosząc swoje łajno na trotuary i skwery. Psy unoszone wiatrem falują ponad dachami, a zaraz za nimi smycze jak tęcze bez kolorów. Coraz któryś siknie w dół na drzewa, na samochody, na swoich prześladowców.
Kwitnę na balkonie spoglądając w dół; szóste piętro rzeźniczenia, jak mawiał mój przyjaciel. Odszedł, przepędziłem go na stateczną stronę bytu, bez szaleństwa rozrywającego trzewia, drążącego mózg i arterie. Przeszedł na stronę, gdzie wariuje się wolniej.
Kobiety wirując wokół wózków, w których rozrastają się latorośle, sączą miodosłowa o pięknie padołka, o słoneczku, które przygrzewa bez zabijania, o polach i lasach szumiących w rytm odwiecznego pulsu stworzenia.
I naraz jakiś sworzeń obluzowany w głowie. Ręce lepią się do balustrady, powietrze dudni, przestrzeń wzdyma się. Nie mogę przełknąć śliny, pluję, krztuszę się, rozbryzgując plwocinę po parapecie. Opieram się o rower, wszystko wraca do normy. Jestem mieszkańcem, mieszańcem tego świata.
* * *
Próbuję znaleźć jakiś ślad po sobie w powietrzu, w parku, na brzegu Zatoki. Gdzieś przecież musi być jakiś karb, nieuporządkowanie lub zwykłe kłamstwo. Podkute buty zdarzeń nie mogły zmiażdżyć wszystkiego na gruz, na miał, obrócić wniwecz.
Wydeptuję ścieżki w podściółce, coraz dalsze zataczam kręgi...
