Starsza pani w szlafroku wychodzi na balkon.

- Jakie pan ma w życiu cele?

sznaucer zaatakował ciężarówkę.    

- A więc do czego zdążasz?

Podwórko było osadzone na planie czworoboku. Pierze z rozdartej poduszki osiadło na krzewach. Od strony cmentarza rozszerzono narrację. Onomatopeje uczyniono wonnymi.

- Możesz mi wierzyć, wszystko jest zapisane w ziemi.

(Planeta pozostaje niezmienna)

The city make me nervous

starsza pani w szlafroku na balkonie unosi konewkę.

- W samym centrum sytuacji proszę się zatrzymać!

Kiedy obserwował siebie zaczynał się pocić, ręce zaciskały mu się na bagietce; patrzył w przestrzeń i nie dostrzegał niczego. Zmysły rozbiegały się we wszystkie strony. Był centrum.

-Proszę kontynuować.

-Drogi Panie! Kiedy sytuacja staje się autokreacją Proces nie ma już spontaniczności.

-W takim razie Wschód.

Zawsze jest jakieś słowo-KLUCZ, jakieś zestrojenie dźwięków, które OTWIERA.

- Próbował zjeżdżać na sankach stokiem północnym w środku lata!

Wychwytując poszczególne słowa zapamiętywał je, ustalał kolejność i odtwarzał wstecz.

Tysiąc osiemset czterdzieści trzy telefony komórkowe w samym centrum obcego landu. Nie rozumiał słów, ale wyczuwał intencję.

- Nagość nie sprawi, mój drogi, że stanę się łatwiejsza.

Strofować samego siebie na każdym kroku to rzecz godna potępienia! To blokowanie przepływu.

Mechanicznie poruszał wargami a słoiki w nadwyrężonej płóciennej siatce dzwoniły lekko.

-Skąd pan się tu wziął?

-Przyszedłem nasłuchiwać syren portowych. Statki wypływające z portu dają mi poczucie wolności.

Szczupła kobieta pochyliła się nad rumianym, pucołowatym malcem.

- Jutro też wzejdzie słoneczko.

Kruchość jego paraleli wzbudzała w czytelnikach zainteresowanie. Ogląd całości miał zaburzony.

-Momentami cię nie pojmuję.

-To dobrze.

Kok na głowie wysokiej damy drgał w rytmie jej szybkich kroków. Ludzie dzwonili kluczami wracając do domów.

 Starsza pani w szlafroku podlała kwieciste rozrośla, pochyliła się odstawiając konewkę i wróciła do mieszkania.