De revolutionibus (opowiadanie)

Dr Mikołaj Kopernik nauczył, że Ziemia obraca się wokół Słońca, a przecież wszyscy widzimy inaczej, obserwując dzienny nieboskłon.
Nasze poznanie bowiem fałszują optyczne miraże.
Jedynie namysł poparty matematyką może dotrzeć do prawdy o przyrodzie.
Rewolucyjna nie była sama idea heliocentryzmu ( postulowana także przez Arystarcha z Samos ). Przede wszystkim rygorystyczna metoda naukowa, preferująca logikę, matematykę, dane empiryczne, nad potoczne doświadczenie i autorytet naukowy, czy teologiczny.
 

Kopernik, wybitny przedstawiciel renesansu należy do pionierów nowożytnej nauki.
Odważył się zaprzeczyć poglądom na mechanikę nieba, które obowiązywały 1300 lat, podyktowane błędnie przez greckiego astronoma Klaudiusza Ptolemeusza. Wątpliwości  nasunęło niezgodne zaćmienie gwiazdy Aldebaran przez Księżyc, które zauważył podczas studiów w Bolonii. Umiejscowienie  Słońca w centrum układu planetarnego, doprowadziło do znalezienia prawidłowości w zachowaniu ciał niebieskich. Johannes Kepler odkrył następnie 3 prawa trajektorii eliptycznych ruchu planet.

Upłynęły wieki od pierwszego wydania ,, De revolutionibus orbium coelestium " w 1543 roku, zanim teoria heliocentryczna została w pełni uznana, aczkolwiek rozwinięta pracami sławnych następców.

Giordano Bruno postawił hipotezę, że wszechświat wypełnia niezliczona ilość ,,układów słonecznych" utworzonych wokół gwiazd stałych. Na wielu planetach żyją istoty podobne ludziom.

Isaac Newton pierwszy sformułował mechanikę nieba na zasadach dynamiki sił. Wywodził, że powszechna grawitacja wiąże ruchy ciał wokół masywnego Słońca. Uprzywilejował zatem siłę ciążenia, tajemniczą grawitację.
Nowa teoria zdominowała  pierwotną koncepcję kinematyczną, stworzoną na podstawie paradygmatu filozofii pitagorejsko-platońskiej. Nikt wszakże nie udowodnił bezpośrednio istnienia siły grawitacji.

Czyżby pomylił się Newton?