Pięćdziesiąt stopni

Hanna raz po raz zerkała w okno. Robiła tak, ilekroć gotowała, smażyła czy piekła. Tak było najwygodniej, w jednej ręce łyżka, prawa noga na taborecie i głowa obrócona w lewo o jakieś pięćdziesiąt stopni. Mimowolnie obserwowała przesuwające się samochody, tramwaje.

I wcale nie chodziło o to, że czekała. Nie, po prostu tak jej było wygodnie, obrócić głowę w lewo i z góry patrzeć na wejście do kamienicy. Czekanie nie miało tu nic do rzeczy. Przyzwyczaiła się już przecież do tego dziwnego uczucia skręcającego żołądek, niepozwalającego jeść, pić, myśleć. Nauczyła się tolerować to podenerwowanie, drżenie rąk, zwyczajnie wykonywała wszystkie domowe prace. Najchętniej w kuchni, tam było wygodnie, wystarczyło wyjrzeć przez okno i już było widać wejście do kamienicy. Czekanie nie miało tu nic do rzeczy.

Stało się jej bliskie. Zżyła się z nim. Było przy niej zawsze, jak powietrze. Trudno się od niego uwolnić, trudno sobie wyobrazić świat bez tego uczucia w żołądku, bez nerwowego rozkapryszenia, bez ciągłego zaglądania w lustro - czy wyglądam odpowiednio? Może nawet gdyby było inaczej, nic by się nie zmieniło? Może nie było alternatywy? Lubiła ten stan, pomimo presji - bo gdyby przeoczyła ten moment, kiedy otwierają się drzwi do kamienicy, gdyby miała na sobie stary, wymięty dres? Nie, Hanna nie mogła nawet tak myśleć. Nie mogła sobie na to pozwolić, a czekanie nie miało tu nic do rzeczy. Przecież i tak lubiła patrzeć przez okno, chociaż na drzewach jeszcze nie było liści. I ludzie tacy smutni, i wszyscy tacy odlegli, nieznani.

Piekła ciastka i raz po raz zerkała w okno. Właściwie to nie lubiła ciastek. W ogóle nie lubiła słodyczy. Pieczenie sprawiało jej przyjemność. Warto mieć w domu ciastka, tak na wszelki wypadek. I czekanie nie ma tu nic do rzeczy, po prostu, wygodnie było stanąć przy piekarniku, nogę postawić na taborecie, głowę obrócić o pięćdziesiąt stopni w lewo i patrzeć przez okno.

A za oknem ludzie spieszyli się do domów. Swoich domów. Padał śnieg.