Odkupienie/Rédemption (wiersz klasyka)

Śpiewak, świadom, że Piękno, które Bóg kształtuje -

Skażone Nieczystością, oczyszczającego

Ostrza szukając pośród świata zbyt cielesnego

I jałowego, pola twarde wydeptuje.



Nadziei próżny, rzuca na Wiarę przekleństwa;

Wtedy, nad sprawiedliwym zawsze litość mając,

Niebo cudowne wrota swoje otwierając,

Wiedzie go w serce tajne nadziemskiego księstwa -



"Raduj się, piewco boski! Otwórz złote drzwi

Skrytej świątyni marzeń, gdzie moc dawno śpi,

Oto przed tobą lśniąca panoplia złożona:



Włóż zbroje! Niech odbije alabaster łona

Tej, która będzie Blaskiem napełniona świętym,

Krew, ściekającą z głowy Nieczystości ściętej!"



                 przetłumaczył Marian Stala







Le poéte sachant la Beauté que Dieu sculpte

Captive de l'Impur, en quęte du tranchant

Libérateur et clair, traverse l'âpre champ

Du monde limité, stérilement inculte.



Mais, las, il perd espoir et blasphéme le Culte.

Alors, ayant pitié de lui, jamais méchant,

Le ciel miraculeux ŕ travers le couchant

Le méne au coeur secret de son royaume. "Exulte,



Ô merveilleux chanteur! Ouvre la porte d'or

Du temple de ton ręve oů la puissance dort,

Et voici devant toi toute une panoplie:



Ceins l'arme sůre! et que sur l'albâtre du sein

De celle qui sera la Splendeur accomplie

Saigne le chef sans tronc de l'Immonde assassin!"