Która przyjdzie (wiersz klasyka)

Jam Pani oddalonych, odwiecznych ogrodów,

Gdzie obok róż cyprysy stoją zamyślone;

Otwieram twoje okna, zbyt długo zamknione,

Na radość tchnień wiosennych i słonecznych wschodów. 



I utracona niegdyś dla ciebie przedwcześnie,

Umiem zawsze odgadnąć (o Serce pamiętne!)

Ciał nagich i przeczystych objawienia smętne,

I grzechy pośród mroków skrywane boleśnie. 



Dlatego wstań, o biedny, z przepaści tęsknoty!

Jestem życie błękitne, a gołębic loty

Białością nieskalaną wieńczą czoło moje. 



Jam oczu zachwycenie, co gwiazdy zapala,

Mój uśmiech opiekuńczy od ziemi wyzwala,

I daje nieodmiennych posągów spokoje.

                                     

                        tłum. Stanisław Korab-Brzozowski