Domus aurea IV (Wieczny mnie rodzi Ogień...) (wiersz klasyka)

Wieczny mnie rodzi Ogień i wyznaję Słońce:

W świątyniach jego Wschodu odprawiam obrzędy

Piękne, jak ziemia moja, gdzie kwieciste grzędy

I drzewa są sezamem owoców płonące.



Mieszkam w szałasie z mirtow i pachnącej kory

Aloesu, wiotki, radosny dom! na błękity

Otwarty, by doń weszły jasnych duchów świty

I moc życia, śmiertelnie rażąca upiory.



Niewiasta ma Praw nie zna, lecz ręką swą wieńczy

Czoło śpiewaka laurem; ma urok młodzieńczy,

Jest ową Obiecaną, co czerpie z krynicy,



Amforą smukłą, słodki napój Tajemnicy -

Więc gdy miłośnie moje ramię ją otoczy

Drży z rozkoszy, jak fala, i zamyka oczy...