Domus aurea VIII (Rokhu! bajeczny gryfie...) (wiersz klasyka)

Rokhu! bajeczny gryfie orientalnych marzeń,

Któryś Syndbada wyrwał lotem swej potęgi

Z ostrowia, gdzie nie było ducha, i w gwiazd kręgi

Rzucił i nurzał w rozkosz niebiańskich przerażeń!

 

Rokhu! straszy zjadaczu wężów! oto wrażeń

Codziennych płazów zdradnie wokół mnie lśnią pręgi,

A przed blaskiem mych oczu puste widnokręgi,

A moja głowa płonie głodem wielkich zdarzeń!

 

O! rozwiń nad mym czołem skrzydeł swych wachlarze

I porwij, kędy gorą słońc, planet ołtarze

I hymn Duszy Powszechnej brzmi, po trzykroć święty!

 

A jeśli mą nicością pęd twój latający

Wstrzymam - to ciśnij w wąwóz klejnotami lśniący,

Niechaj roztrzaskam czaszkę  mą o diamenty!