Symbole V (O niewiasto, wyryłem na ruin...) (wiersz klasyka)

O niewiasto, wyryłem na ruin kamieniu

Imię twe, by spoczęło w zapomnienia cieniu,

Pośród roślin goryczy i głuchych nopalów...

Myśli, co w głębi czaszek zawodzą pieśń żalów,

Załkały konwulsyjnie nad smutnym mozołem

Rąk mych, usypiających życie pod popiołem

I rzucających serca żywy, święty przepych,

Niby drżące węzgłowie, dla robaków ślepych!...

O śnie! nędznym jest koniec ekstaz prawowiernych -

Znikomość!

                 Lecz ja krzyczę do gwiazd miłosiernych:

Wieczyste! weźcie w swoje świetlane łańcuchy

Wszelkie po zmarłym szczęściu owdowiałe duchy!