Symbole VI (Panie, przedziwna radość...) (wiersz klasyka)

Panie, przedziwna radość rozjaśnia mi serce,

Iż nareszcie mój rozum, który był w rozterce

Srogiej i bezlitosnej z moją duszą białą,

Tak, że krew z ran obojga tryskała nawałą

Żywą i ich w purpurze kąpała męczarnie,

Teraz stał się jej sługą i nosi latarnię

Przed nią, gdy noc zapada. I dobrze tak czyni,

Albowiem, jak Murzynka, czarna morderczyni

Jasnych chłopców i dziewcząt naszych, ciemność głucha

Czyha, błyskając ślepiem złym, z którego bucha

Jakiś urok, śmiertelny, jak zatrute noże,

Jakiś obłęd tajemny, co wiedzie w bezdroże...