Upadłych liści zamieć w wir się kłębi... (wiersz klasyka)

Upadłych liści zamieć w wir się kłębi:

Płomienie świecą i gasną, i lecą...

Spojrzenia niewiast jak jeziora świecą -

I widno będzie w sercu, aż do głębi...



W zmierzch niebios leci rój krwawych gołębi;

W ogrodzie coraz więcej liści pada...

Miłość niewiasty do serca się skrada:

Zima wyszczerza białe, ostre zęby





(Węglem smutku i zgryzoty - V)