Domus aurea IX (O wy, wyniosłe, granitowe wieże...) (wiersz klasyka)

O wy, wyniosłe, granitowe wieże,

Pchnijcie w wszechświaty swe jasne pacierze,

              Gdy noc w popłochu!



o wy się wznoście, niezdobyte góry,

Co hełmem macie pierwotne lazury,

              Zaraniem lśniące!



                               *

                            *     *



I usłyszałem modlitwy spiżowe,

I oto kłonię ku ziemi mą głowę

              I duch mój w prochu...



A potem wstanę i pójdę na szczyty,

Abym się rzucił na święte błękity

              I chwytał słońce!



                               *

                            *     *



Huczcie, o dzwony! uderzcie w me serce,

Aby swym biciem raziło bluźnierce

              I niedowiarki!



Huczcie, o dzwony! niechaj moje żyły

Toczą purpury! niechaj krwi mej bryły

              Zaszumią, wrzące!



Huczcie, o dzwony, potężne modlitwy,

Abym nie runął z mej górnej gonitwy,

              Jak kamień szparki...



Huczcie, o dzwony, jednym wielkim chórem,

Abym odziany świetlanym lazurem,

              W pięści miał słońce!