Jak okiem w dal sięgnąć - stroskane bezdroże... (wiersz klasyka)

Jak okiem w dal sięgnąć - stroskane bezdroże.

Czas wokół nas drepcze po serca ofierze,

I jesteśmy smutni, jak smutne wybrzeże,

Przy którym od dawna nie śpiewa już morze.



I badam, schylony, przyszłość naszą w szlakach,

Które los rozrzucił po bezgwiezdnej toni:

Może jaka pomoc jest teraz w pogoni?

Może jeszcze jakaś nadzieja lśni w znakach?



Jak okiem w dal sięgnąć - stroskane bezdroże.

Czas wokół nas drepcze po serca ofierze,

I jesteśmy smutni, jak smutne wybrzeże,

Przy którym od dawna nie śpiewa już morze!





(Węglem smutku i zgryzoty - XII)