Im częściej człowiek myślą w próżnię życia wchodzi... (wiersz klasyka)

Im częściej człowiek myślą w próżnię życia wchodzi,

Widzi, jak sny spadają w nicości głębiny:

Nic bezmiernej tęsknoty smutku nie łagodzi

I nic nie pociesza stroskanej godziny!



Wiecznie znane już brzegi, niezmienne pejzaże,

Biegi wód zamyślonych, kędy łabędź płynie -

I żadna niespodzianka - wciąż te same twarze,

Nie dające dźwięku nowego godzinie!



I zawsze, z powolnością, podobną do słoty

Płaczącej w dni jesienne - gdzie przedmieścia sine,

Jakiś młyn, miarowymi swych skrzydeł obroty,

Krąży bezustannie i miele godzinę!

                                                   (Jerzy Rodenbach)







Węglem smutku i zgryzoty - XIV