Ja uwięziona w lochu... (wiersz klasyka)

Ja uwięziona w lochu

I smutna jak ballada,

Anielska lilia blada

Kwitnąca w mroku.



Nie widzę już błękitów,

Ni słońca, ni księżyca;

Zakryłam swoje lica,

Rodzica smętnych.



A czasu wciąż bezmiary,

Na mą zbolałą głowę

Długie godziny nowe

Sypią, jak popiół.



I legnę pośród prochu,

I skończę jak ballada,

I jako lampa blada

Zgasnę o zmierzchu...



O ty, co z życia zdroju

Pić idziesz rozkosz karła,

Przechodniu! patrz, już zmarła...

Może twa dusza?





(Węglem smutku i zgryzoty - XVII)