Symbole XI (Kiedy w tej to wiosennej ty zrywasz się ustroni...) (wiersz klasyka)

Kiedy w tej to wiosennej ty zrywasz się ustroni

Ciemnobłękitne fiołki o powiewnej woni,

Niestety, o! Cerery córko, nie wiesz wcale,

Iż ciemny Pluton dąży za tobą zuchwale.

Znieść miana bezpłodnego nie ma już ochoty:

Wenus tymi samymi zraniła go groty,

Jakimi trafia celnie w głębi leśnych cieni

W plemię ptaków i szybko-biegnących jeleni

O, słuchaj krzyków boga! Pod potężną dłonią

Dęba stają rumaki, co od światła stronią, 

Łamiąc swymi kopyty chylące się trzciny

W moczarach, które żywią zdroje Kamaryny.

W tych pieczarach łka Henna, wszech-kwiatów rodzica,

A Cjana swe wody łzami jej podsyca.

Wśród bladych nieboszczyków wnet ty będziesz panią

I Junoną podziemną, władnącą otchłanią.

I oto życie nagle, zgiełkiem swego znoju,

Naruszy nicość w grobów zamkniętą spokoju,

I odtąd wciąż na próżno nieszczęśliwe cienie

Z letejskich nurtów będą piły zapomnienie.



(J.Moréas)