Wyrzuty/Reproches (wiersz klasyka)

Iż wczoraj smutny byłem, pani

I dzisiaj smutek mnie omotał -

Powinnaś była przyjść, o Złota,

Rozjaśnić mroki mych otchłani.



Bom zagarnięty przez ciemności,

Obawa serce me zacienia -

I czuję już chłód przygnębienia

Trawiący cicho me wnętrzności.



Nie powitałem nadchodzącej.

I sam zostałem, wciąż słuchając

Umarłych liści, co szlochając

Wirują, nikną gdzieś pod słońcem!



I jest tu - jakby pióra ptaków 

Śmiertelne rannych, gdzieś w błękitach

Okrutny wicher w dal rozsypał,

W ciszy porannej, w mgieł orszaku.



przetłumaczył Marian Stala



Que j'étais triste hier, Madame,

Anjourd'hui je le suis encore -

Vous auriez dű, ô  Lampe d'Or,

Vanir illuminer mon âme!



Car j'étais voilé de ténčbres,

Et je craignais tout pour mon coeur!

Et je sentais tant de langueur

Gémir au fond de mes vertčbres!



Mais non, vous n'ętes point venue!

Et je fus seul ŕ écourter

Les feuilles mortes sangloter

En tournoyant, dans l'avenue.



Et c'était lŕ comme des plumes

D'oiseaux mortellement blessés

Que le vent méchant dispersaint

Dans le silence et dans la brume.