Majster Bieda (wiersz klasyka)

Majster Bieda



Skąd przychodził, kto go znał,

kto mu rękę podał, kiedy

nad rowem siadał, wyjmował chleb,

serem przekładał i dzielił się z psem.

Tyle wszystkiego, co z sobą miał

Majster Bieda



Czapkę z głowy ściągał, gdy

wiatr gałęzie chylił drzewom

Śmiał się do słońca, śpiewał do gwiazd

Drogę bez końca, co przed nim szła

znał jak pięć palców, jak szeląg zły

Majster Bieda



Nikt nie pytał, skąd się wziął,

gdy do ognia się przysiadał.

Wtulał się w krąg ciepła jak w kożuch -

znużony drogą wędrowiec boży

Zasypiał długo gapiąc się w noc

Majster Bieda



Aż nastąpił taki rok,

smutny rok - tak widać trzeba...

Nie przyszedł Bieda zieloną wiosną

miejsce, gdzie siadał, zielskiem zarosło

i choć niejeden wytężał wzrok,

choć lato pustym gościńcem przeszło,

z rudymi liśćmi - jesieni schedą -

wiatrem niesiony popłynął w przeszłość

Majster Bieda