Mycie (wiersz klasyka)

Zmyj człowieka z ziemi; zedrzyj

Tę ludzką skorupę,

Dwadzieścia stóp w głąb jest gęsta, zimna ziemia,

Taka czysta.

Zmyj mężczyznę z kobiety:

Obcy pot z jej skóry, popioły z jej włosów.

Rozłóż ją w słońcu, by wyschła,

A zanikną na piersiach jej sine znamiona.

Kobieta i świat nie są jeszcze

Tak czyste jak kotka,

Która skacze na parapet z rybą w zębach;

W jej płaskich oczach odbija się ten nędzny pokój.

Kotka zmywa wodę z ryby.

                                               przeł. Jerzy Jarniewicz