[Którędy poszedł ogień...] (wiersz klasyka)

Którędy poszedł ogień z wypalanej łąki,

jest czerniejsza od nocy czerni martwej smuga,

a noc jest jednogwiezdna i wietrzna jak ongi,

kiedy była nade mną jesień i szaruga.

Skry po deszczu się jarzą na mleczu i rdeście,

borucięta zerkają z podmiejskich komyszy -

latarnie miasta zagaś i przypatrz się gwieździe,

przyjrzyj się gwieździe, proszę, uważnie się przyjrzyj.

Gwiazda pełna jest smoły. Noc pełna wykrotów.

Kałuża nie ostrzeże w mgieł bitewnych dymie.

Obronisz się, jeżeli będziesz w porę gotów.

Obronisz się, jeżeli gwieździe nadasz imię.