*** (zadźwięczał prostokąt pokoju...) (wiersz klasyka)

zadźwięczał prostokąt pokoju

kąty nachyliły się ku sobie

aby objąć twoją głowę

senną z zamyślenia

tak kocham twoje usta

kiedy milczysz

ciepła wiedza

zamieszkała wnętrze twoich dłoni

rozpostarte gałęzi palce

kiedy milczysz -

po twoich ścianach

pełzają pająki cieni

każdy włos żyje osobno

w purpurowym świetle

zgarniam cienie

szybką łakomą dłonią

i jak usta

do ust twoich

tak kocham

gdy nie nazywasz imieniem

nic