Wesele - Akt 1

Stanisław Wyspiański

Akt 1

DEKORACJA:

Noc listopadowa; w chacie, w świetlicy. Izba wybielona siwo, prawie
błękitna, jednym szarawym tonem półbłękitu obejmująca i sprzęty, i
ludzi, którzy się przez nią przesuną.

Przez drzwi otwarte z boku, ku sieni, słychać huczne weselisko, buczące
basy, piskanie skrzypiec, niesforny klarnet, hukania chłopów i bab i
przygłuszający wszystką nutę jeden melodyjny szum i rumot tupotających
tancerzy, co się tam kręcą w zbitej masie w takt jakiejś ginącej we wrzawie
piosenki...

I cała uwaga osób, które przez tę izbę-scenę przejdą, zwrócona jest tam,
ciągle tam; zasłuchani, zapatrzeni ustawicznie w ten tan, na polską
nutę... wirujący dookoła; w półświetle kuchennej lampy, taniec kolorów,
krasych wstążek, pawich piór, kierezyj, barwnych kaftanów i kabatów,
nasza dzisiejsza wiejska Polska.

A na ścianie głębnej: drzwi do alkierzyka, gdzie łóżka gospodarstwa i
kołyska, i pośpione na łóżkach dzieci, a górą zszeregowani Święci
obrazkowi. Na drugiej bocznej ścianie izby: okienko przysłonione białą
muślinową firaneczką; nad oknem wieniec dożynkowy z kłosów; - za
oknem ciemno, mrok - za oknem sad, a na deszczu i słocie krzew,
otulony w słomę, w zimową ochronę okryty.

Na środku izby stół okrągły, pod białym, sutym obrusem, gdzie przy
jarzących brązowych świecznikach żydowskich suta zastawa, talerze
poniechane tak, jak dopiero co od nich cała weselna drużba wstała, w
nieładzie, gdzie nikt o sprzątaniu nie myśli. Około stołu proste drewniane
stołki kuchenne z białego drzewa; przy tym na izbie biurko, zarzucone
mnóstwem papierów; ponad biurkiem fotografia
Matejkowskiego "Wernyhory" i litograficzne odbicie
Matejkowskich "Racławic". Przy ścianie w głębi sofa wyszarzana; ponad nią
złożone w krzyż szable, flinty, pasy podróżne, torba skórzana. W innym
kącie piec bielony, do maści z izbą; obok pieca stolik empire, zdobny
świecącymi resztami brązów, na którym zegar stary, alabastrowymi
kolumienkami dźwigający złocony krąg godzin; nad zegarem portret
pięknej damy w stroju z lat 1840 w lekkim muślinowym zawoju przy twarzy
młodej w lokach i na ciemnej sukni.

U boku drzwi weselnych skrzynia ogromna wyprawna wiejska, malowana w
kwiatki pstre i pstre desenie; wytarta już i wyblakła. Pod oknem stary
grat, fotel z wysokim oparciem. Nad drzwiami weselnymi ogromny obraz
Matki Boskiej Ostrobramskiej z jej sukienką srebrną i złotym otokiem
promieni na tle głębokiego szafiru; a nad drzwiami alkierza takiż
ogromny obraz Matki Boskiej Częstochowskiej, w utkanej wzorzystej
szacie, w koralach i koronie polskiej Królowej, z Dzieciątkiem, które
rączkę ku błogosławieniu wzniosło. Strop drewniany w długie belki proste z
wypisanym na nich Słowem Bożym i rokiem pobudowania.

RZECZ DZIEJE SIĘ W ROKU TYSIĄC DZIEWIĘĆSETNYM

SCENA 1.
CZEPIEC, DZIENNIKARZ.


CZEPIEC

Cóż tam, panie, w polityce?

Chińcyki trzymają się mocno!?



DZIENNIKARZ

A, mój miły gospodarzu,

mam przez cały dzień dosyć Chińczyków.



CZEPIEC

Pan polityk!



DZIENNIKARZ

Otóż właśnie polityków

mam dość, po uszy, dzień cały.



CZEPIEC

Kiedy to ciekawe sprawy.



DZIENNIKARZ

A to czytaj, kto ciekawy;

wiecie choć, gdzie Chiny leżą?



CZEPIEC

No daleko, kajsi gdzieś daleko;

a panowie to nijak nie wiedzą,

że chłop chłopskim rozumem trafi,

choćby było i daleko.

A i my tu cytomy gazety

i syćko wiemy.



DZIENNIKARZ

A po co - ?



CZEPIEC

Sami się do światu garniemy.



DZIENNIKARZ

Ja myślę, że na waszej parafii

świat dla was aż dosyć szeroki.



CZEPIEC

A tu ano i u nas bywają,

co byli aże dwa roki

w Japonii; jak była wojna.



DZIENNIKARZ

Ale tu wieś spokojna. -

Niech na całym świecie wojna,

byle polska wieś zaciszna,

byle polska wieś spokojna.



CZEPIEC

Pon się boją we wsi ruchu.

Pon nos obśmiwajom w duchu. -

A jak my, to my się rwiemy

ino do jakiej bijacki.

Z takich, jak my, był Głowacki.

A, jak myślę, ze panowie

duza by juz mogli mieć,

ino oni nie chcom chcieć!



SCENA 2.

DZIENNIKARZ, ZOSIA.



DZIENNIKARZ

Pani to taki kozaczek;

jak zesiądzie z konika, jest smutny.



ZOSIA

A pan zawsze bałamutny.



DZIENNIKARZ

To nie komplement, to czuję

i tego bynajmniej nie tłumię.



ZOSIA

Dobrze, że przynajmniej pan umie

zmiarkować, kiedy uczucie,

a kiedy salonowa zabawka -

ale w tym razie...



DZIENNIKARZ

To sprawka

pani wdzięku, pani jest bardzo miła,

pani tak główkę schyliła...



ZOSIA

Prawda? Tak jakbym się dziwiła,

że mnie tyle honoru spotyka;

pan redaktor dużego dziennika

przypatruje się i oczy przymyka

na mnie, jako na obrazek.



DZIENNIKARZ

A obrazek malowany, bez skazek,

farby świeże, naturalne,

rysunek ogromnie prawdziwy,

wszystko aż do ram idealne.



ZOSIA

Widzę, znawca osobliwy.



DZIENNIKARZ

I czemuż pani się gniewa?



ZOSIA

Że pan jak Lohengrin śpiewa

nade mną jak nad łabędziem,

że my dla siebie nie będziem,

i po cóż tyle śpiewności?



DZIENNIKARZ

Oto tak, tak z rozlewności

towarzyskiej.



SCENA 3.

RADCZYNI, HANECZKA, ZOSIA.



HANECZKA

Ach, cioteczko, ciotusieńko!



RADCZYNI

Co, serdeńko?



HANECZKA

Tamci tańczą, my stoimy;

chcemy tańczyć także i my.



RADCZYNI

Może któryś z panów zechce?



ZOSIA

Z nikim z panów tańczyć nie chcę.



RADCZYNI

Potańcujcie trochę same.



ZOSIA

My byśmy chciały z drużbami,

z tymi, co pawimi piórami

zamiatają pułap izby.



RADCZYNI

Poszłybyście tam do ciżby?



HANECZKA

To tak miło, miło w ścisku.



RADCZYNI

Oni się tam gniotą, tłoczą

i ni stąd, ni zowąd naraz

trzask, prask, biją się po pysku;

to nie dla was.



ZOSIA

My wrócimy zaraz.



RADCZYNI

Cóżeś ty dziś tak wesoła?

Odgarnij se włosy z czoła.



ZOSIA

Raz dokoła, raz dokoła!



HANECZKA

Ciotusieńka zła okropnie,

zła okrutnie - a przelotnie -

zaraz buzię pocałuję.



RADCZYNI

Hanka zawsze swego dopnie.

Niech się panna wytańcuje.



SCENA 4.

RADCZYNI, KLIMINA.



KLIMINA

Pochwalony, dobry wieczór państwu.



RADCZYNI

Pochwalony - gospodyni...



KLIMINA

Tu wsiosko od maleńkości, Klimina,

po wójcie wdowa.



RADCZYNI

Radczyni

jestem z Krakowa.



KLIMINA

Macie syna.



RADCZYMI

Tańcuje tam.



KLIMINA

Niech się bawi;

som ta dziwki, niech nie stoją.



RADCZYNI

Jakoś mu nie idzie sporo,

bo się ino pogapuje.



KLIMINA

Panowie dziwek się boją;

zaraz która co przyniesie,

ino roz sie przetańcuje.



RADCZYNI

Wyście sobie, a my sobie.

Każden sobie rzepkę skrobie.



KLIMINA

Myślałam, pomówię z matusią,

toby wnuczka kołysała - ?



RADCZYNI

A toście wy skora, kumosiu;

ledwo że wkoło spojrzała,

już by mi synów swatała - ?



KLIMINA

Hej, jo sie bawiła wprzódzi,

teroz bym lo inszych chciała.

Coraz więcej potrza ludzi.

Żeniłabym, wydawała!



SCENA 5.

ZOSIA, KASPER.



ZOSIA

Drużba tańczy, proszę ze mną.



KASPER

Panienka obcesem wpada.



ZOSIA

A w kółeczko...



KASPER

Dookoła.

Panienka se ta wesoła.

Ano Kaśka będzie rada,

jak przestoi.



ZOSIA

Kaśka, jaka?



KASPER

Ano ta, co w kącie taka...



ZOSIA

Druhna?



KASPER

Juści, druhna pirso,

co mi ją na żone rają.



ZOSIA

Raz dokoła, raz dokoła...



KASPER

Panienka się nie zgniewają,

że ją lepiej gabne w pasie,

ano Kaśka w sobie syrso.



ZOSIA

Pewno drużba kocha Kasie??



KASPER

Panienka se ta wesoła.



ZOSIA

Raz dokoła, raz dokoła...



SCENA 6.

HANECZKA, JASIEK.



HANECZKA

Jakby Jasiek chciał tańcować,

tobym z Jaśkiem tańcowała - ?



JASIEK

A mogę sie ofiarować,

by ino panienka chciała - ?



HANECZKA

Proszę, proszę, chwilkę w koło,

jak wesoło, to wesoło.

Jasiek dzisiaj pierwszy drużba.



JASIEK

Najmilso mi tako służba.



SCENA 7.

RADCZYNI, KLIMINA.



RADCZYNI

Cóż ta, gosposiu, na roli?

Czyście sobie już posiali?



KLIMINA

Tym ta casem sie nie siwo.



RADCZYNI

A mieliście dobre żniwo - ?



KLIMINA

Dzięki Bogu, tak ta bywo.



RADCZYNI

Jak złe żniwo, to was boli,

żeście się napracowali - ?



KLIMINA

Zawszeć sie co przecie zgarnie.



RADCZYNI

Dobrze sobie wyglądacie.



KLIMINA

I pani ta tyz nie marnie.



RADCZYNI

Jeszcze się widzicie młoda.



KLIMINA

Jak po Marcinie jagoda.



RADCZYNI

Może jeszcze się wydacie - ?



KLIMINA

A cóz sie ta tak pytacie?!



SCENA 8.

KSIĄDZ, PANNA MŁODA, PAN MŁODY.



PAN MŁODY

Ksiądz dobrodziej łaskaw bardzo.

Proszę nas nie zapominać.



KSIĄDZ

Są i tacy, co mną gardzą,

żem jest ze wsi, bom jest z chłopa.

Patrzą koso - zbędą prędko,

a tu mi na sercu lentko.

Sami swoi, polska szopa,

i ja z chłopa, i wy z chłopa



PAN MŁODY

Ksiądz dobrodziej już niebawem

będzie nosić pelerynkę - ?



KSIĄDZ

Może i należy mi się;

lecz pewnego nic nie wi się.

Inni także robią ślinkę!

Może sprawię pelerynkę?



PAN MŁODY

Może z konsystorza przecie

popatrzą okiem łaskawem;

życzę bardzo.



PANNA MŁODA

Choć co dadzą;

ino te ciarachy tworde,

trza by stoć i walić w morde.



PAN MŁODY

Moja duszko, tu sie mówi

o kościelnej dostojności,

którą mają przyznać Jegomości.



PANNA MŁODA

Jo myślała, że co inne.



KSIĄDZ

Naiwne to i niewinne.



SCENA 9.

PAN MŁODY, PANNA MŁODA.



PANNA MŁODA

Cięgiem ino rad byś godać,

jakie to kochanie będzie.



PAN MŁODY

A ty wolisz całowanie?

będziesz kochać, a powiedzże??



PANNA MŁODA

Przeciem ci już wygodała.

Przecież ci mnie nikt nie wydrze.



PAN MŁODY

Serce do kochania radsze.

Toś już moja! Radość, szczęście!

Nie myślałem, że tak wiele.



PANNA MŁODA

Ano chciałeś, masz wesele.

PAN MŁODY

Ach, nie patrzę, jak całuję;

nie całuję, kiedy patrzę,

a lica masz coraz gładsze.



PANNA MŁODA

A krew sie tak zesumuje.



PAN MŁODY

Pocałujże, jeszcze, jeszcze,

niechże tobą się napieszczę:

usta, oczy, czoło, wieniec...



PANNA MŁODA

Takiś ta nienasyceniec.



PAN MŁODY

Nigdy syty, nigdy zadość;

taka to już dla mnie radość;

całowałbym cię bez końca.



PANNA MŁODA

A to męcąco robota;

nie dziwota, nie dziwota,

żeś tak zbladnoł, taki wrzący.



PAN MŁODY

Nie chwalący, nie chwalący,

spokoju mi nie dawały.



PANNA MŁODA

A bo chciałeś.



PAN MŁODY

Same chciały.



PANNA MŁODA

Cóz ta za śkaradne śtuki?



PAN MŁODY

Myśmy takie samouki;

kochałem się po różnemu,

a ciebie chcę po swojemu,

po naszemu.



PANNA MŁODA

A no z duszy,

jak ci dobrze, niech ta będzie.



PAN MŁODY

Teraz ci mnie nic nie zwiedzie.

Takem pragnął, zboża, słońca...



PANNA MŁODA

Mos wesele! - Podź do tońca!



SCENA 10.

POETA, MARYNA.



POETA

Żeby mi tak rzekła która,

sercem już dysponująca,

tak po prostu: "no chcę ciebie",

jak jaka wiejska dziewczyna...



MARYNA

To niby ja ta dziewczyna,

ja oświadczyć się mająca?

Skądże taka pewna mina?



POETA

Wcale insze miałem plany,

jeźlim plany miał w ogóle -

chciałem coś powiedzieć czule,

chciałem zapukać w serduszko,

coś usłyszeć, coś podsłuchać:

jak się to tam musi ruchać,

jak się to tam musi palić - ?!



MARYNA

Muszę panu się pożalić,

w serduszku nie napalone;

jak kto weźmie mnie za żonę,

będzie sobie ciepło chwalić;

muszę panu się pożalić:

choć zimno, można się sparzyć.



POETA

Amor mógłby gospodarzyć.



MARYNA

Amor ślepy, może zdradzić.



POETA

Amor: duch skrzydlaty, gończy.



MARYNA

Pretensji do skrzydeł wiele.



POETA

Więc się na pretensjach kończy



MARYNA

A nie kończy się w kościele.



POETA

Byłby to już Amor w klatce.



MARYNA

Lis w pułapce.



POETA

Motyl w siatce.



MARYNA

Paź królowej na usługach.



POETA

Ślub po zapłaconych długach.

Miłość nęci rozmaita.



MARYNA

A, to z nami kwita.



POETA

Kwita -

nie myślałem, że coś świta,

pani prawie obrażona - ?



MARYNA

Czegoż to pan jeszcze szuka?



POETA

Że nie poszła w las nauka.



MARYNA

Któż się uczył?



POETA

Tak wzajemnie:

Ja od pani, pani ze mnie.



MARYNA

A na cóż mnie tej nauki?



POETA

Na nic.



MARYNA

Więc?



POETA

Sztuka dla sztuki.



MARYNA

Zawrót głowy, wielka chwała;

niech pan sztuki płata różne,

bylebym ja spokój miała.



POETA

Rozmowa z panienką młodą,

jak ją zwykle młodzi wiodą

w takim stylu skrzydełkowym;

rozmowa z panną upartą:

o miłości, o Amorze,

o kochaniu, co w tym, owym

z nagła się przejawić może; -

szepty z panną czarującą,

przez pół serio, przez pół drwiąco -

zawsze jeszcze studium warto.



MARYNA

Przez pół drwiąco, przez pół serio

bawi się pan galanterią.



POETA

Ale gdzie ta, ale gdzie ta.



MARYNA

Pan poeta, pan poeta.

Coś, jak liryzm, struna brzękła:

ja o pana się przelękła,

że ta strzała niespodziana

może trafić, ale pana.



POETA

Bawię panią galanterią

przez pół drwiąco, przez pół serio;

stąd się styl osobny stwarza:

nikt nikogo nie dosięga,

nikt nikogo nie obraża -

na łokcie różowa wstęga -

nie prowadzi do ołtarza. -

Tajemnicą jest kobieta.



MARYNA

Słucham, co to za wymowa!



POETA

Słowa, słowa, słowa, słowa.



MARYNA

Ale gdzie ta, ale gdzie ta!



POETA

Jakaż znów refleksja nowa?



MARYNA

Pan poeta, pan poeta.



SCENA 11.

KSIĄDZ, PAN MŁODY, PANNA MŁODA.



KSIĄDZ

Zwracam się do panny młodej,

pijąc do pana młodego...



PANNA MŁODA

Cóz takiego, cóz takiego?



KSIĄDZ

Może, hm, po pewnym czasie,

bo to człowiek jest człowiekiem,

ot, przykładem tylu ludzi -

bo to człowiek jest człowiekiem,

usiada się tylko z wiekiem...



PANNA MŁODA

Niby jak to kwaśne mliko.



KSIĄDZ

Wyście młodzi, wyście młodzi,

choć się dzisiaj wszystko godzi,

przyjdzie czas, co was ochłodzi.



PAN MŁODY

Dzięki, niech się ksiądz nie trudzi,

niech nie trudzi się dobrodziej,

wdał się Pan Bóg już w tę sprawę

i ten wszystko załagodzi;

byliśmy rano w kościele,

braliśmy ślub u ołtarza.



KSIĄDZ

No, ale to tak się zdarza;

ogromnie przypadków wiele,

i przypomnieć pożytecznie.



PAN MŁODY

Podziękujże za obawę.



PANNA MŁODA

Zdarłabym jej łeb, jak krosna!



PAN MŁODY

A kocha, bo jest zazdrosna.



KSIĄDZ

Ach, kolorowa bajecznie!



SCENA 12.

PAN MŁODY, PANNA MŁODA.



PAN MŁODY

Kochasz ty mnie?



PANNA MŁODA

Moze, moze -

cięgiem ino godos o tem.



PAN MŁODY

Bo mi serce wali młotem,

bo mi w głowie huczy, szumi...

moja Jaguś, toś ty moja?!



PANNA MŁODA

Twoja, jak trza, juści twoja;

bo cóż cie ta znów tak dumi?

Cięgiem ino godos o tem.



PAN MŁODY

A ty z twoim sercem złotem

nie zgadniesz, dziewczyno-żono,

jak mi serce wali młotem,

jak cię widzę z tą koroną,

z tą koroną świecidełek,

w tym rozmaitym gorsecie,

jak lalkę dobytą z pudełek

w Sukiennicach, w gabilotce:

zapaseczka, gors, spódnica,

warkocze we wstążek splotce;

że to moje, że to własne,

że tak światłem gorą lica!



PANNA MŁODA

Buciki mom troche ciasne.



PAN MŁODY

A to zezuj, moja złota.



PANNA MŁODA

Ze sewcem tako robota.



PAN MŁODY

Tańcuj boso.



PANNA MŁODA

Panna młodo?!

Cóz ta znowu?! To ni mozno.



PAN MŁODY

Co się męczyć? W jakim celu?



PANNA MŁODA

Trza być w butach na weselu.



SCENA 13.

KSIĄDZ, PAN MŁODY.



PAN MŁODY

Któż komu czego zabroni?



KSIĄDZ

Zależy, za czym kto goni.



PAN MŁODY

Tak cudzego pilnujecie - ?



KSIĄDZ

Nie każdy ma jedno na świecie,

a każdy ma swoje osobne,

co go trzyma - a te drobne

rzeczki, małe, niepozorne

składają się na jedną wielką rzecz.



PAN MŁODY

Ksiądz sobie, jako chcesz, przecz. -

Szczęście każdy ma przed nosem,

a jak ma, to trzeba brać -

trzeba iść za serdecznym głosem

i nic pozwolić się kpać.



KSIĄDZ

No, mój panie,

nie każdemu jednakie wołanie.

A jak kto ręką sięgnie po co, a nie dostanie?



SCENA 14.

RADCZYNI, MARYNA.



RADCZYNI

A panny już bez pamięci,

widzę, hulają.



MARYNA

Do smaku.

Jak mnie Czepiec chwycił wpół,

jak zawinął i obleciał w kółko,

tom w oczach zobaczyła gwiazdy,

jakby jakieś napowietrzne jazdy,

kręcące się zawrotem kół.



RADCZYNI

Pot oblewa całe czółko;

możesz się zaziębić wnet.



MARYNA

A tak - teraz to sobie myślę:

co insze złoto, a co insze miedź.



RADCZYNI

Nie pleć, spocznij, cicho siedź.



MARYNA

A myśl moja het, het, het...


SPIS TREŚCI - OSOBY - AKT 1 - AKT 2 - AKT 3

Akt 1

SCENA 15.

MARYNA, POETA.



POETA

Elektryczność z oczu bije.



MARYNA

Zgrzałam się przy tańcowaniu.



POETA

Pani marzy o kochaniu -

co tam pani serce czyje.



MARYNA

Może pańskie serce zatem - ?



POETA

Umie pani strzelać batem - ?



MARYNA

Jak to, co to - tak przez kogo ?



POETA

Tak w powietrze, a szeroko.



MARYNA

Co tam panu serce czyje;

a umie pan kopnąć nogą - ?



POETA

Tak przez kogo - ?



MARYNA

Nie tak srogo -

tak w powietrze, a wysoko.



POETA

Na co, po co?



MARYNA

Dla niczego.



POETA

To nic złego.



MARYNA

I nic z tego.



POETA

To zagadka?



MARYNA

Sfinks.



POETA

Meduza.



MARYNA

Może z tego pan odgadnie

nowoczesny styl harbuza;

tak jak ja odgadłam snadnie:

próżność na wysokiej skale,

w swojej własnej śpiącą chwale.



POETA

Zeus i Pan Bóg mieszka w niebie,

przedsię obaj są u siebie.

Psyche to najczulej pieści. -

O tym, gdzie kto śpi wysoko,

pani wie coś z głuchych wieści;

nie dosięgło jeszcze oko.



MARYNA

Rozumiem coś z wielką biedą,

nie dosięgło jeszcze oko,

nie zawlokłam się na turnie;

tak tam dumnie, szumnie, chmurnie.

Bałamuctwa w wielkim stylu,

które już przeżyło tylu,

różni więksi, mniejsi, niscy;

wszystko bardzo wyjątkowe,

bardzo dziwne, bardzo nowe,

tylko że tak robią wszyscy.



POETA

Słucham, co to za wymowa - ?



MARYNA

Słowa, słowa, słowa, słowa.



POETA

To uczucia tak się garną;

szkoda, żeby szły na marno.



MARYNA

Ale gdzie ta, ale gdzie ta.

Pan myśli, że ja zajęta?



POETA

Widzę, że pani pamięta,

jaka komu etykieta

przylepiona i przypięta.



MARYNA

Szkoda, żeby szły na marno

te uczucia, co się garną:

pan poeta, pan poeta.



POETA

Otóż to, to etykieta.



SCENA 16.

ZOSIA, HANECZKA.



ZOSIA

Chciałabym kochać, ale bardzo,

ale tak bardzo, bardzo, mocno.



HANECZKA

To ta muzyka gra tak skoczno

i pewno serce tobie skacze.

Jeszcze się dosyć, dość napłacze,

nim go kochanie ułagodzi.

Pociesz się, serce, pociesz, miła,

jeszcze niejedna łza, mogiła,

od tej miłości ciebie grodzi.



ZOSIA

Że to tak losy szczęściem gardzą,

że tak nie sypią szczęściem w oczy,

tylko tak zaraz błyski gasną,

ledwo się w oczach świt roztoczy?



HANECZKA

Musisz przejść wprzódy cierpień koło;

przejść musisz wprzódy nędzę, bole,

a potem kiedyś będzie wesoło,

jak ci ból serce dość nakole.



ZOSIA

Ja, gdybym była losów panią,

na przykład taką, wiesz: Fortuną,

tobym odarła złote runo,

żeby dać wszystko ludziom tanio;

żeby się tak nie umęczali,

w takiem gonieniu ciężkiem, długiem:

każden, jak więzień, za swym pługiem;

żeby się syto nakochali,

żeby się wszystko im kręciło:

jakby się złote nitki wiło.



HANECZKA

A tu są takie Parki stare,

co nożycami tną przędziwo...



ZOSIA

A chyba to za jaką karę

Miłość jest taką nieszczęśliwą.

Za czyjąż winę, czyjąż karę

rwać chcą przędziwo Parki stare...?

Ach, tak bym chciała kochać bardzo



HANECZKA

Musisz się wprzódy dość naszlochać,

napłakać, zbeczeć, razy wiele,

aże postawią cię w kościele,

a potem sobie możesz kochać.



ZOSIA

Ach, tym uczucia moje gardzą -

nie to, nie jeszcze miałam w myśli:

chciałabym, żeby się kto zjawił,

kto by mi nagle się spodobał,

żebym się jemu też udała

i byśmy równo na to przyśli.

Widzisz, takiego bym kochała,

i to tak bardzo, bardzo, bardzo.



HANECZKA

Ach, tym uczucia moje gardzą;

przecie trza wprzódy wypróbować,

trza coś przecierpieć, coś przeboleć,

żeby móc miłość uszanować.



ZOSIA

Już ja tam swoje będę woleć.


SCENA 17.

PAN MŁODY, ŻYD



PAN MŁODY

Przyszedł Mosiek na wesele...



ŻYD

Nu, ja tu przyszedł nieśmiele.



PAN MŁODY

No, jesteśmy przyjaciele.



ŻYD

No, tylko że my jesteśmy

tacy przyjaciele, co się nie lubią.



PAN MŁODY

A tak, jak są tacy, co skubią,

to i są tacy, co się boczą.



ŻYD

Niech się boczą, a jak oni potrzebują,

to ich u mnie jest bardzo wiele.



PAN MŁODY

W zastawie.



ŻYD

No, to tak, jak w kieszeni; -

pan dzisiaj w kolorach się mieni;

pan to przecie jutro zruci ??



PAN MŁODY

Narodowy chłopski strój.



ŻYD

No, pan się narodowo bałamuci,

panu wolno - a to ładny krój -

to już było.



PAN MŁODY

No, to jeszcze wróci.



ŻYD

Jak będzie każdy patrzeć przed nos swój,

może co z tego będzie na inkszy raz.



PAN MŁODY

Oto właśnie teraz taki czas.



ŻYD

No, ja to gram na skrzypce, a pan na bas.



PAN MŁODY

Przyszedł Mosiek na wesele, to mu basuję.



ŻYD

No, już ja wiem od mojej córki,

że pan młody muzykę czuje.



PAN MŁODY

Pragnąłem widzieć pannę Rachelę.



ŻYD

Ona przyjdzie sama tu;

mówiła, że zamiast snu

woli widok panów i wesele -

wykształcona.



PAN MŁODY

Nawet wierzę.



ŻYD

Mówi, że ją muzyka bierze,

za mąż jej nie biorą jeszcze;

może ją przy poczcie umieszcze;

moja córka, to kobita,

a jest panna modern, całkiem

jak gwiazda.



PAN MŁODY

Więc satelita?



ŻYD

Jakie tylko książki są, to czyta,

a i ciasto gniecie wałkiem,

była w Wiedniu na operze,

w domu sama sobie pierze -

no, zna cały Przybyszewski,

a włosy nosi w półkole,

jak włoscy w obrazach anieli

ala...



PAN MŁODY

A la Botticelli.



ŻYD

Żeby pan był przecie kiedy

chciał z nią gadać - ?

PAN MŁODY

Chciałem, chciałem.

Raz byłem, to nie zastałem.



ŻYD

Ona lubi te poety;

ona nawet chłopy lubi;

ona chłopom kredyt daje,

to mi się aż serce kraje,

bo to rzecz drażniąca wielce

i nieraz jestem w rozterce:

tu interes - a tu serce. - ?

Po co się pan z chłopką żeni?

Są panny inteligentne.



PAN MŁODY

One mnie się wydają przeciętne.

Kocham te z Botticellego,

lecz nie chcę zapychać niemi

każdej piędzi naszej ziemi.



SCENA 18.

PAN MŁODY, ŻYD, RACHEL



RACHEL

Ach, bon soir.



ŻYD

Moja córka.



RACHEL

Jedna mnie tu zwiodła chmurka,

jedna mgła, opary nocy;

ta chałupa rozświecona,

z daleka, jak arka w powodzi

błoto naokoło, potopy,

hukają pijane chłopy;

ta chałupa rozświecona,

grająca muzyką w noc ciemną,

wydała mi się arcyprzyjemą,

jako arka, na kształt czarów łodzi,

i przyszłam - tate pozwoli...?



ŻYD

No, niech sobie Rachel poswywoli.

No, pan się mną Żydem brzydzi,

a ją to pan musi uszanować;

ona się ojca nie wstydzi.



PAN MŁODY

Przyszła pani z nami potańcować;

jeśli pani szuka parki,

przygarniemy ją w noc ciemną.

Tam są tańce - tam są grajki,

a tu zastaw gospodarski.



SCENA 19.

PAN MŁODY, RACHEL



RACHEL

Ensemble jak z feerii, z bajki,

ach, ta chata rozśpiewana,

jakby w niej słowiki dźwięczą,

i te stroje ukąpane tęczą,



PAN MŁODY

Ma pani słuszność, ćmy brzęczą

najwięcej wokoło świec;

gdzie błyska, muszą się zbiec.



RACHEL

Zlatują się w dobrej wierze,

na oślep, serdecznie, szczerze;

nie domyślają się wcale;

że ich tam czeka ogarek,

co im będzie skrzydła piec.

PAN MŁODY

Na skrzydłach pani tu przyszła - ?



RACHEL

Na skrzydłach myśl moja zwisła;

szłam, przez błoto po kolana,

od karczmy aż tu do dworu ; -

ach, ta chata rozśpiewana,

ta roztańczona gromada,

zobaczy pan, proszę pana,

że się do poezji nada,

jak pan trochę zmieni, doda.



PAN MŁODY

Tak to czuję, tak to słyszę:

i ten spokój, i tę ciszę,

sady, strzechy, łąki, gaje,

orki, żniwa, słoty, maje.

Żyłem dotąd w takiej cieśni,

pośród murów szarej pleśni:

wszystko było szare, stare,

a tu naraz wszystko młode,

znalazłem żywą urodę,

więc wdecham to życie młode;

teraz patrzę się i patrzę

w ten lud krasy, kolorowy,

taki rześki, taki zdrowy -

choćby szorstki, choć surowy.

Wszystko dawne coraz bladsze,

ja to czuję, ja to słyszę,

kiedyś wszystko to napiszę;

teraz tak w powietrzu wiszę

w tej urodzie, w tym weselu;

lecę, jak mnie konie niosą -

od miesiąca chodzę boso,

od razu się czuję zdrowo,

chadzam boso, z gołą głową;

pod spód więcej nic nie wdziewam,

od razu się lepiej miewam.



SCENA 20.

PAN MŁODY, RACHIEL, POETA.



POETA

Panna młoda jakieś słówko

ma do ciebie.



PAN MŁODY

Rzucam damę,

muszę służyć mojej pani.



RACHEL

Może słóweczko z wymówką,

bo coś na mnie kiwa główką.



POETA

Takie tam drobnostki same.



SCENA 21.

RACHEL, POETA



RACHEL

A pan mi zostawia siebie.



POETA

Pani mnie interesuje.



RACHEL

Ja się patrzę i miarkuję.



POETA

Tak od pierwszego spojrzenia?



RACHEL

Ach, myśli pan, tak z niechcenia?



POETA

Trzask gromu.



RACHEL

Spudłować można.



POETA

Otóż, panienko wielmożna:

miłość, Amor, strzała złota.



RACHEL

Amor, Amor, bóg, bożyszcze,

rzuca się na pastwę oślep

i woła:

i zapalę, i zniszczę.



POETA

Bellerofon leci oklep.

Pani poezją przesiąkła;

ledwo słówek parę brząkła

Muza pani - a już błyski - ?



RACHEL

Pan sądzi, że koniec bliski;

że mnie porwie Amor-bożek?



POETA

Oto od stóp głowy do nóżek:

Galatea!



RACHEL

Co, ja nimfa ?

To samo mi właśnie powtarza

pewien koncypient jurysta.



POETA

Więc go pani zaniedbuje,

że to człowiek pracy - ?



RACHEL

Limfa:

to jest taki, jak się zdarza

zbyt często, co tylko powtarza,

co kto drugi gdzie umieści

w poezji albo w powieści;

nie indywidualista.



POETA

Pani żąda z pierwszej ręki - ?



RACHEL

Jak od kwiatów, od jabłoni,

od chmur, słońca, żabek, gadu,

jak od kwitnącego sadu; -

cała ta poezja, co goni

w powietrzu, którą wichr miata,

która co dnia świeża wzlata,

z wszystkiego fosforyzuje -

pan to pisze, ja to czuję,

więc...



POETA

I czegóż pani życzy?



RACHEL

Miodu, rozkoszy, słodyczy

miłości, roznamiętnienia

i szczęścia.



POETA

A miłość wolna?...



RACHEL

Ach, marzyłam o tym zawsze!



POETA

A gdyby tak szczęście łaskawsze

pożaliło się jej biedy?



RACHEL

Przestałabym marzyć wtedy.



SCENA 22.

RADCZYNI, PAN MŁODY.



PAN MŁODY

Jak się żenić, to się żenić!



RADCZYNI

Komu dzwonią lat południe,

niech się spieszy użyć wczasu.



PAN MŁODY

Tak się pić chce przy źródełku;

ożenić się w tym pragnieniu,

to tak jakby w uniesieniu...



RADCZYNI

W równe nogi wskoczyć w studnię.



PAN MŁODY

Nie utonę, nie utonę!



RADCZYNI

Topi się, kto bierze żonę.

PAN MŁODY

Niech się stopi, niech się spali,

byle ładnie grajcy grali,

byle grali na wesele.

Jak się tak muzyka miele,

jak na żarnach, hula, dzwończy,

niech se huka, stuka, puka,

pląsa, bije, przybasuje,

piska skrzypiec struną cienką,

tak podskocznie, tak mileńko;

niech się miele jak młyn wodny

w noc miesięczną, w czas pogodny;

szumiejąca, niech się snuje,

a niech w dźwiękach się nie kończy,

choćby usnąć w tańcowaniu

przy mieleniu, przy hukaniu,

w zapomnieniu, w kołysaniu;

światy czarów - czar za światem! -

jestem wtedy wszystkim bratem

i wszystko jest moim swatem

w tym weselu, w tej radości:

Bóg mi gości pozazdrości.

Granie miłe, spanie miłe,

życie było zbyt zawiłe,

miło snami uciec z życia,

sen, muzyka, granie, bajka -

zakupiłbym sobie grajka -

spać, bo życie zbyt zawiłe,

trza by mieć ogromną siłę,

siłę jakąś tytaniczną,

żeby być czymś na tej wadze,

gdzie się wszystko niańczy w bladze ?

to już tak po uszy sięga,

Los: fatyga, czas: mitręga.

Spać, muzyka, granie, bajka,

zakupiłbym sobie grajka,

to mi się do duszy nada...



RADCZYNI

Ach, pan gada, gada, gada.



SCENA 23.

PAN MŁODY, POETA.



PAN MŁODY

Jakże ci tu na weselu?



POETA

Zdaje mi się, żem pan młody,



PAN MŁODY

A mnie się widzi, że patrzę

na piękno i szczęście cudze,

że nie moje to, co moje.



POETA

To są takie niepokoje ?

a co mnie tam szczęście moje

czy nie moje, a bierz licho!



PAN MŁODY

Tylko cicho, tylko cicho,

bo jak najdziesz twoje,

to tak jakbyś nalazł nutę.



POETA

Wiersze?



PAN MŁODY

Wrażenia, wrażenia najszczersze,

śpiewnik serdeczny, kantyczki,

całość w książce, komplet serca,

i te wszystkie spotkania najpierwsze,

i te wszystkie rozmowy u pola,

i w ogródku, i we dworze,

w sieni, na przysionku, w komorze,

aż do ślubu, aże do kobierca:

komplet serca.



POETA

To ciekawe,

że, co my rozumiemy przez prozę,

przetapia się na dźwięk, rymy

i że potem z tego idą dymy

po całej literaturze.



PAN MŁODY

Zupełnie tak, jak w naturze:

kwiat w swoim zapachu się lotni

i przychodzą różni markotni

te same wąchać róże.



POETA

A gdyby tak ustroić się w róże

I wejść na ogromny stos

drzewa,

i pokazać: jak śpiewa

człowiek, co w różach na czole

umiera - ?



PAN MŁODY

Trzeba by lutni Homera!



POETA

A Los, a Atmosfera,

a ogień, a płomieni góra,

a czarna obłoków chmura;

co by się ze stosu wzbiła?!



PAN MŁODY

Śmierć !?



POETA

A to byłaby Siła!.



SCENA 24.

POETA, GOSPODARZ.



POETA

Taki mi się snuje dramat

groźny, szumny, posuwisty

jak polonez; gdzieś z kazamat

jęk i zgrzyt, i wichrów świsty.-

Marzę przy tym wichrów graniu -

o jakimś wielkim kochaniu.

Bohater w zbrojej, skalisty,

ktoś, jakoby złom granitu,

rycerz z czoła, ktoś ze szczytu

w grze uczucia, chłop "qui amat",

przy tym historia wesoła,

a ogromnie przez to smutna.



GOSPODARZ

To tak w każdym z nas coś woła:

jakaś historia wesoła,

a ogromnie przez to smutna.



POETA

A wszystko bajka wierutna.

Wyraźnie się w oczy wciska,

zbroją świeci, zbroją łyska

postać dawna, coraz bliska,

dawny rycerz w pełnej zbroi,

co niczego się nie lęka,

chyba widma zbrodni swojej,

a serce mu z bolów pęka,

a on, z takim sercem w zbroi,

zaklęty, u źródła stoi

i do mętów studni patrzy,

i przegląda się we studni.

A gdy wody czerpnie ręką,

to mu woda się zabrudni.

A pragnienie zdroju męką,

więc mętów czerpa ze studni;

u źródła, jakby zaklęty:

taki jakiś polski święty.



GOSPODARZ

Dramatyczne, bardzo pięknie -

u nas wszystko dramatyczne,

w wielkiej skali, niebotyczne -

a jak taki heros jęknie,

to po całej Polsce jęczy,

to po wszystkich borach szumi,

to po wszystkich górach brzęczy,

ale kto tam to zrozumi.



POETA

Dramatyczny, rycerz błędny,

ale pan, pan pierwszorzędny:

w zamczysku sam, osmętniały,

a zamek opustoszały,

i ten lud nasz, taki prosty,

u stóp zamku, u stóp dworu,

i ten pan, pełen poloru,

i ten lud prosty, rubaszny,

i ten hart rycerski, śmiały,

i gniew boski gromki, straszny.



GOSPODARZ

Tak się w każdym z nas coś burzy,

na taką się burzę zbiera,

tak w nas ciska piorunami,

dziwnymi wre postaciami:

dawnym strojem, dawnym krojem,

a ze sercem zawsze swojem;

to dawność tak z nami walczy.

Coraz pamięć się zaciera -

tak się w każdym z nas coś zbiera.



POETA

Duch się w każdym poniewiera,

że czasami dech zapiera;

tak by gdzieś het gnało, gnało,

tak by się nam serce śmiało

do ogromnych, wielkich rzeczy,

a tu pospolitość skrzeczy,

a tu pospolitość tłoczy,

włazi w usta, uszy, oczy;

duch się w każdym poniewiera

i chciałby się wydrzeć, skoczyć,

ręce po pas w krwi ubroczyć,

ramię rozpostrzeć szeroko,

wielkie skrzydła porozwijać,

lecieć, a nie dać się mijać;

a tu pospolitość niska

włazi w usta, ucho, oko; -

daleko, co było z bliska ?

serce zaryte głęboko,

gdzieś pod czwartą głębną skibą,

że swego serca nie dostać.



GOSPODARZ

Tak się orze, tak się zwala

rok w rok, w każdym pokoleniu;

raz w raz dusza się odsłania,

raz w raz wielkość się wyłania

i raz w raz grąży się w cieniu.

Raz w raz wstaje wielka postać,

że ino jej skrzydeł dostać,

rok w rok w każdym pokoleniu,

i raz w raz przepada, gaśnie,

jakby czas jej przepaść właśnie.-

Każden ogień swój zapala,

każden swoją świętość święci...



POETA

My jesteśmy jak przeklęci,

że nas mara, dziwo nęci,

wytwór tęsknej wyobraźni

serce bierze, zmysły draźni;

że nam oczy zaszły mgłami;

pieścimy się jeno snami,

a to, co tu nas otacza,

zdolność nasza przeinacza:

w oczach naszych chłop urasta

do potęgi króla Piasta!



GOSPODARZ

A bo chłop i ma coś z Piasta,

coś z tych królów Piastów - wiele!

- Już lat dziesięć pośród siedzę,

sąsiadujemy o miedzę.

Kiedy sieje, orze, miele,

taka godność, takie wzięcie;

co czyni, to czyni święcie,

godność, rozwaga, pojęcie.

A jak modli się w kościele,

taka godność, to przejęcie;

bardzo wiele, wiele z Piasta;

chłop potęgą jest i basta.


SPIS TREŚCI - OSOBY - AKT 1 - AKT 2 - AKT 3

SCENA 25.
POETA, GOSPODARZ, CZEPIEC, OJCIEC.


CZEPIEC
Szczęść wam Boże!


OJCIEC
Pochwalony.

GOSPODARZ
Pochwalony, ojcze, kumie -
tyle gości od Krakowa!

OJCIEC
A bo lo nich to rzecz nowa,
co jest lo nos rzeczą starą,
inszom sie ta rzondzom wiarą,
przypatrujom sie jak czarom.

GOSPODARZ
A to dla nich nowe rzeczy,
to ich z ospałości leczy.

CZEPIEC
Pan brat - z miasta - do nas znowu.
Jak się panu na wsi widzi?

POETA
Jak u siebie za pazuchą.

CZEPIEC
Tu ta ładniej, tam to brzydzij;
z miastowymi to dziś krucho;
ino na wsi jesce dusa,
co się z fantazyją rusa.
GOSPODARZ
Gdyby wam tak...

CZEPIEC
Nie powtórzyć; -
jakby kiedy co do czego,
myśmy - wi sie, nie od tego; -
ino kto by nos chcioł użyć -
kosy wissom nad boiskiem.

OJCIEC
Toście zawdy mocny pyskiem.

CZEPIEC
Ino sie napatrzcie pięści,
niech no ino kaj-gdzie świsnę,
to słychać, jak w ziobrach chrzęści.
GOSPODARZ
Jak z tym Żydem...!

CZEPIEC
Tego Żyda,
było, jak go hukne w pysk -
juzem myśloł, że sie stocył,
on sie tylko krwiom zamrocył,
a nie upod, bo był ścisk.
A to było przy wyborze,
w sali w tym sokolskim dworze: -
po co sie bestyjo darła,
a to tak z całygo garła; -
było, jak go hukne w pysk,
myślołem juz, że sie stocył,
on sie ino krwiom zamrocył,
a nie upod, bo był ścisk.

GOSPODARZ
Toście Ptaka wybierali?

CZEPIEC
A kiedy ptak, niechta leci.

POETA
Macie ta skrzydlate ptaki?

CZEPIEC
Ptok ptakowi nie jednaki,
człek człekowi nie dorówna,
dusa dusy zajrzy w oczy,
nie polezie orzeł w gówna -
pon jest taki, a ja taki;
jakby przyszło co do czego,
wisz pon, to my tu gotowi,
my som swoi, my som zdrowi.

POETA
Pokłońcie się byle komu,
poszukajcie króla Piasta.

CZEPIEC
Pon mi razy dwa nie powi,
bo jo orze grunt i basta.
Znom, co kruk, a co pędraki,
bo jo orze grunt i basta.

GOSPODARZ
Brat mój wiele podróżuje...

CZEPIEC
Szkoda, że pon nie lubuje,
u nas wschodzi pikne żyto,
pon pszenice odlazuje;
pojonby sie pon z kobitą,
swoja rola, swoja wola,
swoje trocha, dobre i to.

POETA
Mnie to tak coś gna po świecie.

CZEPIEC
Kaj ta znów...

OJCIEC
Nie rozumiecie;
panu trza powietrza dużo.

POETA
Jestem sobie pan, żurawiec;
zlatam, jak sie ma na lato;
buduję se gniazdo z róż,
ciułam słomę z waszych strzech,
przysiadam na kalenice,
rozpatruję okolice:
daleko czy blisko burz ? -
Rośnie wtedy wszystko u mnie,
jak na próchnie, jak na trumnie;
pełno wszelakiego ziela,
które słońca żar aż spopiela -
przy tym ta ogromna skala:
jak w cmentarzu Ruisdala.
A jak mnie kto w serce rani,
ostrz się tępy w biodrze złomi,
tego ani leczyć, ani
ustrzec się i zażyć hartu;
człowiek się na ból łakomi,
że ból swój, że to są swoi -
ucieka wtedy za morze.
Jak tak sercem co zatarga,
to ostanie w sercu skarga;
chce mieć wtedy szumne łoże
fal, gdzie szuka snu w głębinie,
snu w topieli, gnać w przestworze!
Taki grot się ze mną włóczy;
myślę, że ten ból jest siłą.

CZEPIEC
Weź pan sobie żonę z prosta:
duza scęścia, małe kosta.

GOSPODARZ
Cie, cie, cie, panie starosta!
Wy byście ino swatali!

CZEPIEC
Jo chce, by sie ludzie brali,
zeby sie jako garnęli,
zeby sie tak w kupe wzięli,
toby sie przecie nie dali.

GOSPODARZ
A to sie wam chwali, chwali...

OJCIEC
Czegóż wy tak prosto z mosta
na panaście nastawali - ?
Pon pedzieli, że żurawiec.

POETA
Ptak powrotny.

CZEPIEC
Pon latawiec!



SCENA 26.
OJCIEC, DZIAD.



DZIAD
Patrzcie, kumie, patrzcie, kumie,
jak sie wam to przydarzyło.

OJCIEC
Pan Bóg daje, Pan Bóg bierze;
ani mi sie o tym śniło.

DZIAD
Piekne pany, szumne pany,
i cóż wy na to mówicie,
że to niby różne stany - ?

OJCIEC
Co tam po kim szukać stanu.
Ot, spodobała się panu.
Jednakowo wszyscy ludzie.
Ot, pany się nudzą sami,
to sie pieknie bawiom z nami.

DZIAD
Bawiom, bawiom, moiściewy,
a toć były dawniej gniewy!
Nawet była krew, rzezańce
i splamiła krew sukmany.

OJCIEC
Byli ta tacy pohańce.
Jo nic nie wiem, jestem czysty.
To tam pewnie swoje robi
Czart i ogień wiekuisty.
Nie wódź nas na pokuszenie,
Panie Jezusie najsłodszy...
Wyście znali.

DZIAD
Byłeś młodszy,
a ja bywał blisko, bywał,
widziałem, patrzały oczy,
jak topniał śnieg i krew spłukiwał,
a potem Widziadło kroczy,
wielką czarną chustą wieje
i Śmierć sieje...

OJCIEC
Strasno podobno cholera...

DZIAD
Tylo sta luda zabiera. -
Padali, jak bąki rażone,
byle ka, pod płot, na gnoju.

OJCIEC
Wieczyste odpocznienie...

DZIAD
Hań kreślicie krzyż daremno!
Na czołach, jakby znaczone,
plamy czarne i plamy czerwone.
Dopust Boski - i rzeź dopust.
Odbywało się w czas zapust.

OJCIEC
Ot wy, dziadu, jakby kruk,
włóczycie się przy weselu.

DZIAD
Hej hej, stary przyjacielu,
będzie pan twój wnuk.



SCENA 27.
DZIAD, ŻYD.



DZIAD
Tu tańcują, tam hulają...

ŻYD
W karczmie trza podmiatać izbę,
kręcicie się tu po weselu.

DZIAD
Lepiej się im tańczy w błocie,
tu wcale nie zamiatają -
akurat Żyd o nich dbo.

ŻYD
Co godocie, co godocie,
córka wam robotę do,
nie kręćcie się tu, tam służba.

DZIAD
Mosiek ta tyz tu nie drużba.

ŻYD
Ja tom tu po interesie.

DZIAD
Ciągnąć do swojego szynkwasu.

ŻYD
Z weselem tyle hałasu,
że wszystko się gniecie tu.

DZIAD
On z miasta pan, ona chłopka,
z miasta het poprzyjezdzali,
z chłopami się przywitali
jak się patrzy.

ŻYD
Taka szopka,
bo to nie kosztuje nic
potańcować sobie raz:
jeden Sas, a drugi w las.



SCENA 28.
ŻYD, KSIĄDZ.



KSIĄDZ
Ano, panie arendarzu,
jutro!

ŻYD
Termin, ja to wim.

KSIĄDZ
A Mosiek jest akuratny,
to dlatego trzymam z nim.

ŻYD
Co do czego Żyd jest nieprzydatny,
to do takich rzeczy z groszem
zawsze się przyda.

KSIĄDZ
Po chłopach jednaka bieda;
nic nie sprzedam z pustym koszem.

ŻYD
Bierę, płacę.

KSIĄDZ
Daję, bierę.

ŻYD
Moje, twoje.

KSIĄDZ
Twoje, moje.
Chłopską biedą nie obstoję.

ŻYD
Patrz dobrodzij, co się dzieje,
przy stołach się chłopy biją!
Czepiec Maćka gruchnoł w łeb.

KSIĄDZ
Maciek ta ma mocną głowe.

ŻYD
Może mu i nic nie zrobił,
może rozbił na połowe.

KSIĄDZ
A niech się ta chłopy biją.
To Mosiek w nich wódkę leje,
Żyd, chłop, wódka, stare dzieje.

ŻYD
A sprzedaję, bo mam sklep; -
Czepiec jutro ma mnie płacić,
to dziś wkoło bije w pysk.

KSIĄDZ
Na chłopach się chcesz bogacić,
drzesz podwójny zysk.

ŻYD
Chce dobrodzij na nich stracić,
karczmę oddam.

KSIĄDZ
Jeszcze czas.

ŻYD
Czas to pieniądz.

KSIĄDZ
Dług rzecz święta:
jutro termin.

ŻYD
Żyd pamięta.

KSIĄDZ
Pomów z Czepcem.

ŻYD
Chamy piją.
Kto by zadarł z tą bestyją?



SCENA 29.
ŻYD, KSIĄDZ, CZEPIEC.



CZEPIEC
O mnie mowa ? jestem ci jo.

KSIĄDZ
Panie Czepiec, znów coś było!

CZEPIEC
Obmył sie juz, nic nie bedzie,
szyćko przeńdzie, wylicy-sie.

KSIĄDZ
A wam to cosi patrzy-sie
za te bitki, zwady, kłótnie.

CZEPIEC
Zawzięty jestem okrutnie,
po co mi sie pies sprzeciwio.

ŻYD
Panie Czepiec, wyście winni,
wyście zapłacić powinni
za mój konicz.

CZEPIEC
Ty psie ścirwo,
konic twój? Łżesz! Z nas się żywią,
ssają naszą krew - grosz łudzą,
nasze szyćko świństwem brudzą.

KSIĄDZ
Panie Czepiec, macie dług.

CZEPIEC
Nawet konic nie był wart;
te trzy kopki raił czart;
nie dam nic.

KSIĄDZ
(do Żyda)
Pozwijcie sądem.

CZEPIEC
(do Księdza)
Ciewy, ciewy, z kiepskim rządem!
Toć to z waszej łaski ino
Mosiek w karczmie sie rozpiro.

KSIĄDZ
A bo wy nie chcecie płacić.

CZEPIEC
Bo drzecie skóre aż miło.

ŻYD
Prawda jest, za duży czynsz!
Spuści z czynszu ksiądz dobrodzij.

CZEPIEC
(wskazując Żyda)
A, bo trzeba drzyć takiego.

KSIĄDZ
Jaka taksa słuszna, muszę.

ŻYD
(wskazując Czepca)
Nie dam księdzu, aż zapłaci
swój dług.

KSIĄDZ
(do Czepca)
Płaćcie dług !!

CZEPIEC
Cy kaci? !
To któż moich groszy złodzij,
czy Żyd jucha, cy dobrodzij!?

KSIĄDZ
Wódka -

ŻYD
Weź, skąd chcesz!

CZEPIEC
Psie dusze!!
Niech jegomość się nie gniewa,
ale takim w gorącości,
żebym, psiakrew, potłukł kości
nawet rodzonemu bratu.



SCENA 30.
PAN MŁODY, GOSPODARZ



PAN MŁODY
Jak się kłócą, jak się łają!

GOSPODARZ
Ha! temperamenta grają!
Temperament gra, zwycięża;
tylko im przystawić oręża,
zapalni jak sucha słoma;
tylko im zabłysnąć nożem,
a zapomną o imieniu Bożem -
taki rok czterdziesty szósty -
przecież to chłop polski także.

PAN MŁODY
A jakże to okropne, jakże...

GOSPODARZ
Do dziś chwalą sobie te zapusty.

PAN MŁODY
Znam to tylko z opowiadań,
ale strzegę się tych badań,
bo mi trują myśl o polskiej wsi:
to byli jacyś psi,
co wody oddechem zatruli,
a krew im przyrosła do koszuli.
Patrzę się na chłopów dziś...
GOSPODARZ
To, co było, może przyjś -

PAN MŁODY
Myśmy wszystko zapomnieli;
mego dziadka piłą rżnęli...
Myśmy wszystko zapomnieli.
GOSPODARZ
Mego ojca gdzieś zadźgali,
gdzieś zatłukli, spopychali;
kijakami, motykami
krwawiącego przez lód gnali...
Myśmy wszystko zapomnieli.

PAN MŁODY
Jak się to zmieniają ludzie,
jak się wszystko dziwnie plecie;
myśmy wszystko zapomnieli:
o tych mękach, nędzach, brudzie;
stroimy sie w pawie pióra.

GOSPODARZ
At, odmienia nas natura;
wiara, co jest jeszcze w ludzie,
że coś z tego przecie będzie;
rok w rok idziem po kolędzie
i szukamy, i patrzymy,
czy co kiedy z tego będzie - ?
Ot, odmienia nas natura:
wicher, co nad łanem wionie;
drżenie, gdzieś aż w ziemi łonie; -
par, który się wsiąka, wdycha,
że się tak w tych zbożach tonie;
chocia gleba może licha,
nie trza ustępować z drogi:
były bogi, będą bogi;
wiara jeszcze jakaś w ludzie.

PAN MŁODY
Jak się wszystko dziwnie plecie...

GOSPODARZ
Jak się wszystko plecie dziwno.



SCENA 31.
GOSPODARZ, KSIĄDZ.



GOSPODARZ
Ksiądz dobrodziej chce się spieszyć,
chce odjechać, zaraz konie...

KSIĄDZ
Bardzo mile czas tu schodzi;
tak sie w swoim gruncie brodzi;
ciekawi ci państwo młodzi.

GOSPODARZ
Ciekawe, wszystko ciekawe.
Strzemiennego!

KSIĄDZ
Strzemiennego!

GOSPODARZ
Kurdesz !!

KSIĄDZ
Coś staropolskiego ?

GOSPODARZ
Kurdesz nad kurdeszami !



SCENA 32.
HANECZKA, JASIEK.



HANECZKA
A, dziękuję, Jaśku.

JASIEK
Dobrze?

HANECZKA
Dobrze, dobrze - później jeszcze.

JASIEK
Ja bo się panienką pieszcze
jak jakim świętym obrazkiem
jak pisanką, malowanką.

HANECZKA
Jeszcze będę tańczyć z Jaśkiem.



SCENA 33.
KASPER, JASIEK.



KASPER
Jasiek, drużba, słuchaj, bratku,
co ci powiem na ostatku,
Zgadnij, co ? -

JASIEK
Nie wiem, co.
KASPER
Że te panny to nos chcom.

JASIEK
Moze jo tak myśle som.
Kasper, drużba, słuchaj, bratku
co ci powiem na ostatku;
Zgadnij, co - ?

KASPER
Nie wiem, no?

JASIEK
Że tak one ino kpiom.

KASPER
Co ta o to, druhny som,
jesceśmy nie lada jacy.

JASIEK, KASPER
Albośmy to jacy, tacy.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . .



SCENA 34.
JASIEK.



JASIEK
I
Zdobyłem se pawich piór,
nastroiłem pawich piór:
pawie pióra ładne,
pawie pióra kradne:
postawie se pański dwór!



II
Zdobęde se pański dwór,
wywleke se złoty wór:
złoty wór wysypie
ludziskom przed ślipie:
nakupie se pawich piór!



SCENA 35.
PAN MŁODY, RADCZYNI.



PAN MŁODY
Jaki taki niech se szczeka.
Czy dziwota, czy dziwota:
zamiast wody, że chcę mleka;
że nie gonię, kto ucieka;
na konkury lat nie trwonię,
jak ci, co lat kwarantannę
czekają, nim zgarną pannę.

RADCZYNI
Mego zdania to nie zmienia.

PAN MŁODY
Punkt widzenia, kąt widzenia.
O ten kredens, o tę szafę
rozbiją się, jak o rafę,
i najbardziej zakochani; -
znałem takich, proszę pani,
pięć lat byli zaręczeni -
naraz kredens wszystko zmieni.

RADCZYNI
Mego zdania to nie zmienia.



SCENA 36.
POETA, RACHEL



POETA
Pani się kiedy zakocha
w chłopie...

RACHEL
Pan może wywróży.
Mam do chłopców pociąg duży,
lecz być musi ładny chłopiec.
Powrót, powrót do natury.

POETA
Nie tak trudno tego dociec
nie trafia się inszy który;
skarżył się już pani ociec
na ten literacki ton.

RACHEL
Na wszystko dla mnie pozwala;
nawet sobie mnie zachwala.
Interesujące, co?
Wyzysk, handel, ja i on - ?

POETA
Wszystko się w poezji topi
u pani, ojciec i chłopi.

RACHEL
Ogromnie dużo wierszy czytałam.

POETA
Pisała pani kiedy?

RACHEL
Nie chciałam.
Gust ten właśnie wielki miałam,
żeby nie pisać - lichą formą się brzydzę;
ale za to, kędy spojrzę, to widzę
poezję żywą zaklętą,
tę świętą,
i tym jestem szczęśliwa:
że święta i dla mnie żywa.

POETA
Ze świętymi pani przestaje;
za pan brat z różami w ogrodzie;
za pan brat z obłokami,
a ku swojej wygodzie
chce pani za pan brat z poetami.

RACHEL
Ach, pan ciągle mnie łaje -
cała ta przyroda tajemna
przestała mi być ciemna.

POETA
Choć oko wykol, noc na dworze -
to pannie serce żądzą gorze
i wolałaby gdzie w komorze
nie sama...-

RACHEL
Przyszłam na chwilę,
gdzie ta chata rozśpiewana,
przybiegłam jak ćmy, jak motyle,
co biegną - gdzie zapalona
lampa - ale odejdę w pokorze
do dom
i będę sobie wyobrażać pana
z daleka,
a jak będę zakochana,
przyszlę panu list i klucz.

POETA
A włócz się, poezjo, włócz,
od komory do komory,
od ogrodu róż
do sadu tych śpiących drzew:
widać je tu z okienka;
więc, jak pójdzie panienka,
a muśnie jej szal który krzew,
to jej tęsknota i żal
udzieli się przyciętej słomie,
a z krzaka smutek i cień
udzieli się nieświadomie
panience...

RACHEL
A tak, a tak...

POETA
A jak się drużba przydarzy,
serduszko się drużbą pocieszy
i zgrzeszy.

RACHEL
A tak, a tak:
przez ogród pójdę, przez sad,
a pan niech tu w oknie stoi.

POETA
Ujrzę panią rad,
błądzącą przez mroczny sad,
niby zakochaną i błędną,
pół dziewicą, pół aniołem,
pochyloną nad chochołem,
jakby z obrazu Bern-Dżonsa -
gdy ja będę w cieple stać.

RACHEL
No, nie trza się o mnie bać;
nie przeziębi najgorszy mróz,
jeźli kto ma zapach róż;
owiną go w słomę zbóż,
a na wiosnę go odwiążą
i sam odkwitnie.

POETA
To szczytnie; -
ach, pani się trochę dąsa - ?

RACHEL
Patrz pan różę na ogrodzie
owitą w chochoł ze słomy;
przed tą pałubą słomianą
poskarżę się mej poezji;
wyznam, jakich się herezji
nasłuchałam;
jak się jęto kąsać, gryźć
mnie, com przyszła zakochana! -
Zmówię chochoł, każę przyść
do izb, na wesele, tu -
może uwierzycie mu,
że prawda, co mówi Rachela.

POETA
Pani na imię Rachela ?

RACHEL
Czy to postać rzeczy zmienia?

POETA
Ach, pani się zarumienia; -
cieszę się pani imieniem -
sproś pani, jakich chcesz, gości -
imię pani tak liryczne...

RACHEL
Prawda, śliczne -
a teraz proszę Miłości
wysłuchać.-
Chcę poetyczności
dla was i chcę ją rozdmuchać;
zaproście tu na Wesele
wszystkie dziwy, kwiaty, krzewy,
pioruny, brzęczenia, śpiewy...
POETA
I chochoła!

RACHEL
Już pan wierzy?!
Już to pana zajęło:
słoma, zwiędła róża, noc,
ta nadprzyrodzona Moc.

POETA
Może być weselna feta
na wielką skalę!

RACHEL
A! teraz pana pochwalę.
Adie - ta jedyna chwilka -
pan mnie zajął, pan teraz poeta.

POETA
Otula się panna w szal -
więc już adie?!

RACHEL
Nie dorosłam do wielkich skal;
bawię się
pour passer le temps tylko.



SCENA 37.
POETA, PANNA MŁODA.



POETA
Panno młoda, myślę sobie,
że co zechcesz, to się stanie:
miłość płonie z lic.

PANNA MŁODA
Jako, jo nie umiem nic;
niby na moje zawołanie?

POETA
Na prośbę i rozkaz twój:
żeś to dzisiaj panna młoda,
jak jaśminy, jak jagoda...

PANNA MŁODA
I o cóz się to rozchodzi,
że pon tylo się spodziwo
po mnie?

POETA
Ty dzisiaj jesteś szczęśliwą,
panno młoda - zaproś gości
tych, którym gdzie złe wciórności
dopiekają - którym źle -
których bieda, Piekło dręczy,
których duch się strachem męczy,
a do wyzwoleństwa się rwie.

PANNA MŁODA
I po cóż te z Piekła duchy?

POETA
Niechaj przyjdą na podsłuchy,
na Wesele, gdzie muzyka...

PANNA MŁODA
A to mi pon zabił ćwika;
kaz się tylo luda zmieści?

POETA
Muzyka ich chwilę popieści;
duch taki chwilę przystanie,
a potem, jako dym, znika.

PANNA MŁODA
Pon cosi trzy po trzy bają;
może się inksi poznają,
o co chodzi - ot, mój mąż.



SCENA 38.
POETA, PANNA MŁODA, PAN MŁODY.



POETA
Ach! pan młody! - ty pan młody!
Słuchaj, przecie ty poeta
i ty dzisiaj sprawiasz Gody!

PAN MŁODY
Ja szczęśliwy, do gospody
sprosiłbym tu cały świat:
takim rad, takim rad.

POETA
Zaprośże tego chochoła;
tam za oknem skrył się w sad.

PAN MŁODY
Cha cha cha - cha cha cha,
przyjdź, chochole,
na Wesele,
zapraszam cię ja, pan młody,
wraz na gody
do gospody!

PANNA MŁODA
Jest na tyle jeść i pić,
mozes sobie z nami kpić!

PAN MŁODY
Dla nas samych dość za wiele;
przyjdź, chochole,
na Wesele!

PANNA MŁODA
Przyjdze, przyjdze, jak mos wole!

POETA
Cha cha cha...

PANNA MŁODA
Cha, cha, cha!
Skoro północ zacznie bić,
do nas tu na izbę przydź.

PAN MŁODY
Cha cha cha!

POETA
Cha cha cha...

PANNA MŁODA
Cy on nos tyz posłucha,
bo to głucho psiajucha.

PAN MŁODY
Sprowadź jeszcze, kogo chcesz,
ciesz się z nami,
ciesz Godami!

PANNA MŁODA
Ciesz się, ciesz!

PAN MŁODY
Cha cha cha,
czy on nas też posłucha - ?

Inne teksty autora

Stanisław Wyspiański