O łasce Bożej w brzydkim kościele (wiersz klasyka)

Kościółek był tak brzydki, że nie powiem który,

brzydota wprost się lała z każdej większej dziury

Dobry święty Antoni miał twarz wykrzywioną,

inny święty był lepszy, lecz przed wojną spłonął

Żostała po nim broda na pace przy murze,

wota i dwie donice na fikusy duże

Barankowi z chorągwi popruły się żebra,

a za oknem drżał deszczyk z jaskółek i srebra,

o cały cmentarz dalej, gdzie już las wysoki

kolory czarnych jagód składał na obłoki

I nagle cud się zdarzył,

że w to straszne wnętrze -

szły na mnie jakieś dłonie od winnic gorętsze -

i uniosły mą duszę nad rude anioły

pod Matki Boskiej oczu szafirowe pąki

Wtedy sercem ukląkłem. I płakałem wiele