O mieszkańcu dwóch miast (wiersz klasyka)

A pod głową poduszka jak kwiaty –

a na oczach noc jak czarny puch –

i zaciągnął się kołdrą w zaświaty

zabłąkany mieszkaniec miast dwóch.

dwóch nocy letniej pełnej krużganków

nietoperzy ślepnących i baszt –

kogo czekasz zapomniany kochanku

gdy już księżyc wyciągnięto na maszt.

A pod głową poduszka jak kwiaty –

a na oczach noc jak czarny puch –

czy to prawda, że istnieją dwa światy

może jeden a nas tylko dwóch...

Do widzenia, miasto snów, odjeżdżam stąd –

cień się chłodny po rękach łamie –

i przyjechał, miasto, okno, ląd –

kołatanie klamki w pustej bramie.