Wszystkie słowa świata kiedy ci je ofiaruje, wszystkie naraz. Wszystkie lasy Ameryki wszystkie żniwa nocnego nieba Kiedy ci ofiaruję wszystko co lśni wszystko czego oko nie może dojrzeć Cały ogień ziemi z pucharem łez Męskie nasienie dyluwialnych gatunków I dłoń dziecka Kiedy ci ofiaruję kalejdoskop cierpienia Serce na krzyżu członki złamane na kole Nie kończącą się tkaninę umęczonych Odartych żywcem ze skóry w więziennych rzeźniach Wypatroszony cmentarz nieznanych miłości Wszystko co unoszą z sobą wody podziemne i drogi mleczne Wielką gwiazdę wzruszenia w najnędzniejszym z ułomnych Kiedy namaluję dla ciebie ten niejasny pejzaż W którym narzeczem każą fotografować się na odpuście Gdy opłaczę dla ciebie wiatry wyśpiewam aż do pęknięcia strun Czarną mszę nieustającej Adoracji Przeklnę moje ciało i duszę Zbluźnię przeciw przyszłości i odepchnę przeszłość Ze wszystkich płaczów sporządzę pozytywkę Którą zapodziejesz w szafie Kiedy nie stanie już na gałęziach słowików by rzucać je do twoich stóp Kiedy zabraknie mi metafor by mogły ci służyć za przycisk do papierów Kiedy śmiertelnie cię znużę tym monstrualnym kultem jakim cię otaczam I pozbawiony twarzy głosu i brzucha nie znajdę już na swoich stopach i
dłoniach miejsca dla gwoździ
Kiedy wszystkie słowa ludzkie rozbiją swoje szkło w moich palcach Gdy język mój i atrament wyschną jak stacja doświadczalna dla rakiet
międzyplanetarnych
I morza pozostawią po sobie jedynie oślepiającą białość soli Aż słońce odczuje pragnienie zadrży światło na powierzchniach
słonego dna
Głazy zgaszą bezkształtny firmament a istnienie wyczerpie na zawsze
